LITMIR.BIZ

Скачать книгу

by Agste Straat ingery nie?” sê Ella.

      Sy vou die afgebreekte Parrot’s Feather in ’n Kleenex toe, haal haar selfoon uit en pons Silas Sauls se nommer op haar Speed List.

      “Wat nou weer?”

      “Ek weet dis ’n Saterdagoggend, kolonel, maar ek’t die kunstenaar nodig.”

      “Bel hom.”

      “Ek sal hom bel, maar ek’t ook weer ’n forensiese span hier by die leliedam nodig. Ons kan dalk leidrade kry op sy roete; skoenspore, vesel van sy broek aan bosse.”

      “Ek sal Jimmy bel terwyl ek wag. Die tante en kollega het nog nie opgedaag nie, ook nie dokter Koster nie. Hou die publiek weg van die plekke wat die vrou uitwys. Kan sy vertrou word? Sulke mense doen en sê enigiets vir geld. Sorg dat dit nie verder gekontamineer word nie. En moenie geld belowe nie. Streek-kommissaris Pitso …”

      “Ek dink sy’t beslis iets gesien; kan wel ’n verdagte wees.”

      Draai terug na haar ooggetuie van die wit gesig in die sekelmaan.

      “My lugtyd is op,” sê San.

      “San, ek moet jou besonderhede kry, volle naam en kontak-nommer, en jou broer se adres. Ek kan nie Montgomery-spruit, Alberts Farm as adres aangee nie.”

      “My rookgoed is ook op.”

      “As die polisie kom, sal ek vir jou gaan koop. Is jy dors? Moet ek koeldrank kry, miskien tjips te ete?”

      “Gaan jy my ietsie gee ook, ’n voorskot, soos jy gesê het? Ek’s dors, ja, miskien ’n bier. Ek drink Black Label. En Texan Plain.”

      “Geen drank voor die skets nie. As jy met die identikit klaar is, kry jy ’n voorskot.”

      “Ek’t gedog hy’s een van daardie kerkmense wat altyd Sondae hier langs die dam kom kerk hou. Hulle glo aan grootdoop, wee’jy. Sondae kom preek en doop hulle by die dam. Hulle sing en speel op tromme. Party Sondae, as ek nie besig is nie, kom sit ek daar en luister hoe hulle sing en preek.”

      “Hoekom dink jy dit kan een van hulle wees?”

      Ella notuleer elke woord van San se relase, hoe onbenullig ook al, elke afdwaling van haar onsamehangende gedagtes. Iewers, later, kan ’n terloopse of obskure opmerking tog wel ’n sinvolle leidraad oplewer, of tot een lei.

      “Partykeer het van die kerkgangers se gesigte merke op. Jy weet, sulke wit smeermerke oor die wange en neuse. En hulle dra wit klede.”

      “Jy meen merke soos godsdienstige simbole. Baie sulke vroue verf hulle gesigte wit, iets te doen met hulle geloof en gebruike. Suiwerheid, dink ek.”

      “Simbole, ja. Ek’t eers gedog dis só ’n vrou. Maar die figuur in die maanlig het nie ’n wit kleed aangehad het nie, en wat sou sy alleen en so laat op ’n weeknag hier kom soek? Hulle’s Sondae altyd teen skemer klaar en weg.”

      Sy trap die stompie se kool onder haar sool plat.

      “Ek dink jy moet dit optel, San. Anders kry forensies dit en wonder of dit die moordenaar se stompie is.”

      Sy buk af na die stompie toe.

      “As jy my nie hier by die spruit of by my broer kry nie, is ek in Melville. My staanplek daar by die robot van Vierde Laan en Main, by die Roxy. Moet ek in die hof gaan getuig? My broer sê jy kry geld as jy gaan getuig.”

      Hulle verskuif onder die takke van een van die groot koeltebome in, Ella se oë op die wandelaars in die park, bedag op enigeen wat dalk kan afdwaal en die roete van die nagtelike verdagte kontamineer.

      “Waar was die visdammetjie waar die Parrot’s Feather jou ma soveel sorge gegee het? Waar’t jy grootgeword, San?”

      Geduld, dit is die ander eienskap wat Ella Neser aangeleer het in haar betreklike kort loopbaan as moord-en-roof-speurder. Sy wag saam met San onder die boom, oë verskuil agter ’n sonbril. Sy wou ook graag ’n byderwetse sonbril gekoop het, saam met ’n nuwe toppie en langbroek en sandale. ’n Oakley. Die prys van ’n nuwe enjin vir die Citi Golf, maar sy mag droom, besluit sy. Aan Gucci dink sy nie eens nie.

      “Lydenburg,” sê San.

      “’Skuus?”

      “Ons is van Lydenburg se Van der Merwes, dis waar ons groot-geword het. Ek en my broer. My ma’t ’n visdam met koi gehad. Toe verongeluk my pa, die Parrot’s Feather neem die visdam oor, die visse vrek, en die bank vat die huis terug.”

      “Toe kom julle stad toe.”

      “Toe kom ons stad toe.” Sy haal haar laaste sigaret uit, frommel die pakkie op, mik om dit met ’n vinger weg te skiet, druk dit in haar sak. “Maar net ek en my broer. My ma’t agterbly. Wat moet sy in die stad kom soek? het sy gesê. Dis ’n sondeplek, die stad.”

      “Dis waar,” sê Ella. “Almal dink daar’s geld in die stad, en dan krepeer hulle.”

      “My oupagrootjie het in die Boereoorlog geveg,” sê San. “In Louis Botha se kommando. My oupagrootjie was ’n held, maar niemand steur hulle meer aan daardie helde nie. Hulle word mos vergeet. Die Kakies het hom op Devil’s Knuckles geskiet.”

      Ella kyk na San, verskuif die ou sonbril op haar hare.

      “Devil’s Knuckles daar in die berge anderkant Lydenburg, net anderkant Mauchsberg. Ken jy dit?”

      Ella skud haar kop.

      “Daar’s ’n monument op Lydenburg vir die oorlog, vir almal wat daar gesneuwel het. Nie net vir die Boere nie, vir die Kakies ook, en vir ander. Hulle’t mekaar verniet doodgeskiet toe ou Paul Kruger al in Lourenço Marques sit, wee’jy. Dis wat my pa altyd vertel het.”

      “Daar kom hulle nou,” sê Ella, die sonbril terug oor haar oë, op die polisiemotors wat by die parkeerplek in die park stilhou. “Hulle gaan jou saamvat vir die identikitskets. Ek sal jou kom haal en terugbring wanneer die kunstenaar klaar en tevrede is. Dan sal ek die voorskot vir jou gee.”

      “Wat van die rookgoed, en ietsie om te drink?”

      “Dit gaan koop ek nou, terwyl jy vir forensies die roete uitwys waar jy die figuur met die wit gesig in die sekelmaan sien loop het.”

      In ’n vulstasiekafee by Northcliff Corner betaal sy uit haar klere-geld vir twee koeldranke, slap tjips en ’n pakkie Texan Plain toe kolonel Silas Sauls bel.

      “Die tante en kollega het haar uitgeken. Mia Vermooten. Haar woonadres klop ook met die een wat die ma vir jou gegee het. Ek’t die tante se kontakbesonderhede gevat, en dié van die kollega, Tom Spottiswoode. Gesê jy sal hulle Maandag bel vir afsprake.”

      “Forensies is aan die gang en ek’s nou eers klaar hier in die park, ry nou na haar adres toe.”

      “Laat Jimmy nog ’n paar manne kry vir haar blyplek. Ek kry jou daar.”

      Sy is voor die kolonel by Mia Vermooten se tuinhuis in Rosebank, in ’n veiligheidskompleks met elektroniese hek; gated complex, noem hulle dit. Sy druk Mia Vermooten se huisnommer op die toetsbord by die hek in. Geen antwoord nie. Sy pons ander huisnommers totdat sy by een antwoord kry, haarself identifiseer en die hek oopgly. Teen die hek ’n plaket van ’n sekuriteitsmaatskappy – Armed Response, ‘Do you feel lucky, punk?’ – verantwoordelik vir die huisalarms. Dit kos verskeie oproepe en dreigemente van dwarsboming van die gereg voordat ’n reaksievoertuig opdaag om haar polisie-identiteit uit te klaar en die huisalarm te deaktiveer. Hierna bel sy ’n slotmaker, en weer moet sy dreig toe hy op ’n lasbrief aandring.

      Self nou nukkerig dink sy dat Silas Sauls veel minder oorredingsvermoë – en geduld – met sulke versoeke sou hê. Teen hierdie tyd terstond die deur al uit sy kosyn uitgeskop. Maak hulle nekke styf net omdat sy ’n vrou is.

      “Jy’s dikbek, adjudant.” Hy hou agter die slotmaker stil. “’n Deurbraak, jy behoort bly te

Скачать книгу