LITMIR.BIZ

      Biorąc prysznic, Lidia zastanawiała się nad słowami przyjaciółki. Czuła, że warto wziąć jej pomysł pod uwagę. Zdawała sobie sprawę, że jej problem się pogłębia. To, o czym mówiła Idze, stanowiło jedynie część prawdy.

      ROZDZIAŁ 1

      Waldemar Kurak od zawsze fascynował się tym, co skrywają najgłębsze zakamarki ludzkiego umysłu. Już kiedy uczył się w liceum, nie było tajemnicą, jaki kierunek studiów wybierze, a kiedy zdał egzaminy wstępne na psychologię, zajmując czwartą lokatę w jednej z bardziej prestiżowych uczelni, nikogo to nie zdziwiło. Studia ukończył z wyróżnieniem. Ci, u których praktykował, niezmiennie byli z niego zadowoleni. Waldemar, nie dość, że dysponował obszerną wiedzą, to miał jeszcze niezwykły dar ułatwiający mu pracę z ludźmi, który przejawiał się umiejętnością wczuwania się w ich położenie. Każdy, nawet laik, wie, że u psychologa, terapeuty empatia jest czymś nierozłącznie związanym z jego pracą, a silnie rozwinięta jest prawdziwym skarbem.

      Tego dnia skończył pracę o dwudziestej. Ociągając się, zaczął porządkować rzeczy na biurku i chować dokumentację do szafek, w których mieściło się jego małe archiwum. Spędził w swoim gabinecie ponad dziewięć godzin, a mimo to wcale mu się nie spieszyło z powrotem do domu. W życiu zawodowym odnosił ogromne sukcesy, ale jego życie prywatne nie należało do udanych. Nie stronił od towarzystwa innych ludzi, jednak nie można było powiedzieć, że ma zbyt wielu przyjaciół czy znajomych, do których chciałby spieszyć się po zakończonej pracy, nie mówiąc już o partnerce. Oczywiście kilka razy wiązał się z kobietami, ale jego związki nigdy nie trwały długo. Waldemarowi nie udało się poznać przyczyny takiego stanu rzeczy. Wiedział, że za każdym razem robił wszystko, aby zatrzymać przy sobie kobietę, tym bardziej że nie zdarzyło się, aby zaczął umawiać się z kimś, kogo nie darzył szczerze szacunkiem i na kim by mu nie zależało. Niestety rezultat jego starań zawsze wyglądał tak samo: kobiety odchodziły, nie fatygując się, aby wysilić się choćby na kilka słów wyjaśnienia, dlaczego podejmują taką decyzję. Waldemar nieraz miał o to pretensje. Cisza po ich zniknięciu powodowała, że nie miał szans zweryfikowania swojego postępowania. Nigdy nie dowiedział się, dlaczego w końcu zawsze zostawał sam.

      Jakiś czas temu Waldemar postanowił nie wiązać się, na razie, z nikim. Chciał odpocząć po kolejnym fiasku i dać sobie czas na zrozumienie powodu swoich sercowych porażek. Nie zamierzał ponownie angażować się w związek, z obawy, że jest skazany na niepowodzenie. Nie miał siły na kolejne rozstanie. Tak więc poświęcał się pracy jeszcze bardziej niż dotąd. Teraz spędzał czas w swoim gabinecie nawet wtedy, kiedy czytał, choć do tej pory robił to tylko w domu.

      Właśnie przekręcał kluczyk w zamku szafki, w której trzymał dokumenty, kiedy rozdzwonił się telefon. Drgnął, zaskoczony dźwiękiem, który zakłócił panującą dokoła niczym nieskalaną ciszę. Spojrzał z niedowierzaniem na aparat stojący na biurku, spodziewając się, że więcej się nie odezwie, myśląc, że zwyczajnie się przesłyszał. Jednak telefon zadzwonił ponownie, dając dowód, że jednak ktoś rzeczywiście chce z nim rozmawiać.

      Podszedł do biurka, spoglądając na zegarek. Miał złe przeczucia. Jeśli ktoś próbował dodzwonić się do jego gabinetu o tej porze, to musiał to być najpewniej pacjent z niemałymi problemami, desperat, który właśnie próbuje uciec przed jakimś ogromnym problemem.

      – Słucham – powiedział Waldemar, przykładając słuchawkę do ucha.

      – Nawet pan nie wie, jak bardzo się cieszę, że jeszcze pana zastałam.

      Waldemar nie poznał rozmówczyni po głosie.

      – Czy to coś pilnego? – zapytał, sądząc, że ktoś dzwoni z jakąś niedorzeczną ofertą sprzedaży, jeszcze bardziej niedorzecznego artykułu.

      – Jestem pana pacjentką – wyjaśnił głos, zdradzający niewielkie, ale jednak podniecenie.

      – Czy potrzebuje pani pomocy? – Waldemar od razu zmienił nastawienie.

      – Nie do końca.

      – Skoro to nie jest do końca jasne, to może na początek powie mi pani chociaż, jak się pani nazywa?

      – Iga Kamas.

      – Ta, która mało sypia? – upewnił się.

      – Dokładnie.

      Taka informacja wystarczyła Waldemarowi w zupełności, aby od razu uzmysłowił sobie, z kim właśnie rozmawia. To, że twarz Igi stanęła mu przed oczami, nie było niczym zaskakującym. Za to dość wyjątkowe było to, że zdołał sobie przypomnieć historię jej życia oraz wnioski, które mu się nasuwały na jej temat po każdej spędzonej u niego sesji.

      – Ma pani jakieś problemy? – zapytał, mając pewność, że w innym przypadku nie zadzwoniłaby do niego. Zadając to pytanie, był już przygotowany na długą rozmowę telefoniczną.

      – Nie.

      – Więc muszę przyznać, że nie bardzo wiem, po co pani do mnie zadzwoniła. – Waldemarowi przyszło do głowy, że może powinien zakończyć tę rozmowę, od razu żegnając się i zrywając połączenie. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Miał do czynienia z osobą, która, choć dwukrotnie stwierdziła, że nie potrzebuje pomocy, przychodziła do jego gabinetu dwa razy w tygodniu. Ta kobieta z założenia potrzebowała wsparcia, nawet jeśli w tym momencie temu zaprzeczała.

      – Chodzi o moją przyjaciółkę.

      – Czy jest moją pacjentką?

      – Nie. Ale uznała wreszcie, że odwiedzenie pana gabinetu nie jest najgorszym pomysłem.

      – W takim razie proszę jej powiedzieć, żeby zadzwoniła do mojej asystentki i umówiła się na wizytę.

      – Pan nie rozumie – stwierdziła Iga zdecydowanym głosem.

      – Muszę przyznać, że nie jest pani daleka od prawdy – westchnął zrezygnowany. A jeszcze przed chwilą zaczynała wzbierać w nim nadzieja, że załatwi tę sprawę szybko i bez zbytecznych komplikacji. – Może powie pani dokładnie, o co tak naprawdę chodzi i po co pani do mnie dzwoni?

      – Jak już mówiłam, moja znajoma wreszcie zdecydowała się do pana przyjść.

      – Tyle zrozumiałem i zaproponowałem…

      – Wiem, co pan zaproponował – przerwała Iga. – Tylko że ona nie może czekać.

      Waldemar uwierzył w to, co usłyszał. Nie wątpił, że znajoma jego pacjentki na coś takiego nie ma już czasu. Zostało mu to zakomunikowane w taki sposób, że nie mógł nie mieć pewności, że chodzi o coś naprawdę poważnego. Miał powody, aby sądzić, że dzwoniąca do niego kobieta nie robi tego bez przyczyny. Może gdyby telefonował do niego ktoś inny, pacjent z problemami odmiennej natury, powiedzmy paranoik, nie miałby pewności, jak powinien postąpić. Jednak teraz rozmawiał z osobą, której jedynym problemem była bezsenność. Trudno było nie potraktować poważnie tego, co mówiła.

      – Co pani proponuje? – zapytał, wiedząc, jaką usłyszy odpowiedź i jak na nią zareaguje.

      – Dzwonię, żeby poprosić, aby spotkał się pan z nią jeszcze dzisiaj.

      – Zdaje sobie pani sprawę z tego, która jest godzina? – zapytał, chyba tylko po to, aby dać sobie czas do namysłu i przekonać się raz jeszcze, że podjęta przez niego przed chwilą decyzja jest słuszna.

      – Wiem, jaka jest pora. Możemy przyjść?

      Najwyraźniej

Скачать книгу