Скачать книгу

– wysuszony miąższ huby lub inny materiał łatwo się tlący, używany do rozniecania ognia. [przypis redakcyjny]

      122

      cieciorka – samica cietrzewia. [przypis redakcyjny]

      123

      ferezja – męskie okrycie wierzchnie w XVI–XVII w. [przypis redakcyjny]

      124

      gaudium (łac.) – radość. [przypis redakcyjny]

      125

      krokosz – roślina o pomarańczowoczerwonych kwiatach, uprawiana jako roślina oleista i barwierska. [przypis redakcyjny]

      126

      samodział – tkanina z wełny lub lnu tkana na ręcznym warsztacie. [przypis redakcyjny]

      127

      pakłak – gruby lniany lub bawełniany materiał, z jakiego szyto worki na mąkę lub zboże. [przypis redakcyjny]

      128

      omłot – oddzielanie ziarna od słomy, młócenie. [przypis redakcyjny]

      129

      moderunek – ekwipunek żołnierski. [przypis redakcyjny]

      130

      gruba (z niem. Grube: dołek, jama) – palenisko. [przypis redakcyjny]

      131

      basetla – ludowy instrument strunowy lub daw. wiolonczela. [przypis redakcyjny]

      132

      zapusty – daw. ostatnie dni karnawału. [przypis redakcyjny]

      133

      rapier – broń o długiej, prostej, obosiecznej klindze, dłuższa niż szabla, używana w XVI i XVII w. [przypis redakcyjny]

      134

      Upita (lit. Upytė) – w XVII w. miasteczko, dziś wieś, położona ok. 12 km na płd. zachód od Poniewieży. [przypis redakcyjny]

      135

      Kiejdany (lit. Kėdainiai) – miasto w środkowo-zach. części Litwy, położone nad rzeką Niewiażą, ok. 40 km na płn. od Kowna. [przypis redakcyjny]

      136

      wolentarz (daw., z łac.) – ochotnik. [przypis redakcyjny]

      137

      komput – liczba stałego wojska w I Rzeczypospolitej XVII i XVIII w., ustalana na sejmie wielkim osobno dla Korony i dla Litwy. [przypis redakcyjny]

      138

      Birże (lit. Biržai) – miasto w płn. części Litwy, rezydencja Radziwiłłów. [przypis redakcyjny]

      139

      kapuza – daw. nakrycie głowy w postaci kaptura a. futrzanej czapki uszanki. [przypis redakcyjny]

      140

      ferezja – męskie okrycie wierzchnie w XVI–XVII w. [przypis redakcyjny]

      141

      spisa – długa broń drzewcowa o małym grocie, używana przez Kozaków od XVI do XIX w. [przypis redakcyjny]

      142

      berdysz – szeroki topór na długim drzewcu. [przypis redakcyjny]

      143

      łyczek (daw., pogard.) – mieszczanin. [przypis redakcyjny]

      144

      tołub – rodzaj futra. [przypis redakcyjny]

      145

      eksakcja (z łac.) – pobór, ściąganie podatków. [przypis redakcyjny]

      146

      kańczug – bicz z plecionego rzemienia osadzonego na krótkim kiju. [przypis redakcyjny]

      147

      hajdamaka (z tur.) – buntownik, rozbójnik, uczestnik któregoś z powstań chłopskich na Ukrainie w latach 1730–1770. [przypis redakcyjny]

      148

      rekuza – odrzucenie przez kobietę propozycji małżeństwa. [przypis redakcyjny]

      149

      mores – karność, subordynacja. [przypis redakcyjny]

      150

      słowy – dziś popr. forma N. lm: słowami. [przypis redakcyjny]

      151

      banitem – dziś popr. forma N. lp: banitą. [przypis redakcyjny]

      152

      prezydium (z łac.) – zbrojna załoga. [przypis redakcyjny]

      153

      tręzla (daw.) – uzda. [przypis redakcyjny]

      154

      biesić się – daw. wpadać w złość. [przypis redakcyjny]

      155

      odryna (reg.) – budynek, w którym przechowuje się siano. [przypis redakcyjny]

      156

      sztych – ostry koniec broni białej, pchnięcie bronią białą. [przypis redakcyjny]

      157

      żupan – starop. ubiór noszony przez szlachtę, o kroju długiej sukni zapinanej na guziki, ze stójką i wąskimi rękawami. [przypis redakcyjny]

      158

      surma – instrument dęty z drewna lub kości słoniowej używany w daw. wojsku do sygnalizacji. [przypis redakcyjny]

      159

      bisurmanin (daw., pogard.) – muzułmanin, Tatar a. Turek. [przypis redakcyjny]

      160

      oblatować – wpisać do ksiąg miejskich. [przypis redakcyjny]

      161

      palestrant – daw. prawnik. [przypis redakcyjny]

      162

      Hydra – potwór w mit. gr., wielogłowy wąż, u którego na miejscu odciętej odrastały dwie lub trzy nowe głowy. Zgładzenie Hydry było jedną z prac Heraklesa. [przypis redakcyjny]

      163

      Joannes Casimirus Rex (łac.)

Скачать книгу