LITMIR.BIZ

Скачать книгу

zalany światłem i na tę barwną, błyszczącą brylantami publiczność.

      Loże podobne były do żardinierek58 wybitych wiśniowym aksamitem, na którego tle niby kwiaty siedziały strojne kobiety, skrzące się drogimi kamieniami.

      – Karol, ile może być dzisiaj milionów w teatrze? – zapytał cicho Moryc.

      – Będzie ze dwieście – odpowiedział tak samo, z wolna ogarniając znane twarze milionerów.

      – Tu rzeczywiście pachnie milionami – wtrącił Leon, wciągając w siebie powietrze przesycone zapachem perfum, kwiatów świeżych i błota przyniesionego z ulicy.

      – Cebulą i kartoflami przede wszystkim – szepnął pogardliwie Borowiecki i kłaniał się z bardzo słodkim uśmiechem do jednej z lóż parterowych, przy samej scenie, wspaniale pięknej Żydówce w czarnej jedwabnej sukni decolté, z której wychylały się olśniewające białością, przepysznie uformowane ramiona i szyja okręcona w sznur brylantów. Brylanty połyskiwały nad skroniami, w grzebykach upinających czarne puszyste włosy, zaczesane modą cesarstwa – na uszy, w których również skrzyły się brylanty zadziwiającej wielkości, brylanty lśniły się u gorsu, w agrafie spinającej stanik i połyskiwały w bransoletkach okręcających ręce obciągnięte w czarne rękawiczki. Wielkie, podłużne oczy fiołkowe niby najwspanialsze szafiry paliły się ostro. Twarz miała o gorącym tonie lekko oliwkowym, przesyconym nieco karminem krwi, czoło niskie, brwi silnie zarysowane, nos prosty i cienki i dosyć duże, pełne usta.

      Spoglądała z pewnym uporem na Borowieckiego, nie zważając, że ją lornetowano ze wszystkich lóż, czasami rzucała nieznaczne spojrzenia na siedzącego trochę w głębi loży męża, starca o wybitnie semickim typie, który z opuszczoną głową na piersi, siedział zatopiony w rozmyślaniach, chwilami budził się, rzucał przenikliwe spojrzenia spod złotych okularów na salę, obciągał na wydatnym brzuchu kamizelkę i szeptał żonie:

      – Lucy, czemu się ty tak wystawiasz?

      Udawała, że nie słyszy i przeglądała dalej loże krzesła, zapchane publicznością o typach przeważnie semickich i germańskich, albo patrzyła w Borowieckiego, który chwilami odczuwał te spojrzenia, bo się odwracał do niej twarzą, ale stał zimny na pozór i obojętny.

      – Ładny kawałek kobiety z tej Zukerowej – szepnął Leon do Borowieckiego, bo chciał zacząć rozmowę, aby się dowiedzieć bliższych szczegółów o swojej agenturze.

      – Uważasz pan?… – odpowiedział chłodno tamten.

      – Ja bo widzę. Patrz pan, jej biust, ja to najlepiej lubię w kobiecie, a ona ma biust frontowy, jak aksamit, ha, ha, ha.

      – Z czego się śmiejesz? – pytał ciekawie Moryc.

      – Zrobiłem pyszny witz – i powtarzał go Morycowi ze śmiechem.

      Umilkli, bo kurtyna się podniosła, wszystkie oczy utonęły w scenie, tylko Zukerowa zza wachlarza patrzyła w Karola, który zdawał się tego nie spostrzegać, co ją tak widocznie irytowało, że po kilka razy składała wachlarz i uderzała nim w parapet jakby od niechcenia.

      Uśmiechał się nieznacznie, rzucał na nią krótkie spojrzenia i patrzył dalej z uwagą wielką na scenę, gdzie amatorzy i amatorki parodiowali prawdziwych aktorów i sztukę.

      Było to bowiem przedstawienie na cel dobroczynny, złożone z dwóch komedyjek, śpiewu solowego, gry na skrzypcach i fortepianie, i żywych obrazów na zakończenie.

      W antrakcie59 Borowiecki wstał, aby iść do loży Müllerów, zatrzymał go Kohn.

      – Panie Borowiecki, ja chciałem z panem pomówić.

      – Może po teatrze, bo, jak pan widzi, teraz nie mam czasu – szepnął i poszedł.

      – On jest wielki pan, teraz nie ma czasu.

      – Ma rację, tutaj wcale nie miejsce do interesów.

      – Moryc, tyś zgłupiał do reszty, co ty wygadujesz, dla interesów jest wszędzie miejsce, tylko ten von Borowiecki to wielki książę od Bucholca i Spółki, wielka osoba!

      Borowiecki tymczasem wszedł do loży Müllerów, stary wyszedł, aby mu zrobić miejsce, bo już tam na czwartego siedział jakiś niski, gruby Niemiec.

      Przywitał się z matką, drzemiącą w głębi loży i z córką, która podniosła się niemal na jego wejście.

      – Störch.

      – Borowiecki.

      Skrzyżowały się nazwiska i dłonie.

      Karol usiadł.

      – Jak się pani bawi? – zapytał, aby coś powiedzieć.

      – Doskonale, wybornie! – wykrzyknęła i jej okrągła, różowa twarz, podobna do młodej rzodkiewki świeżo obmytej, rozbłysła silniejszymi rumieńcami, co tym mocniej odbijały przy jasnozielonej sukni.

      Podniosła chusteczkę do twarzy, aby przysłonić rumieńce, bo się ich wstydziła.

      Matka zarzuciła jej na ramiona wspaniały, koronkowy szal, bo przeciąg od drzwi otwartych przewiewał po teatrze i drzemała dalej.

      – A pan? – zapytała po chwili, podnosząc na niego niebieskie, zupełnie porcelanowe oczy, o jasnych złotawych obrzeżach rzęs i w tej chwili, z rozchylonymi nieco, bladymi ustami dziecka, z twarzyczką podniesioną, podobną była do świeżo upieczonej bułki.

      – Powiem to samo: wybornie, doskonale albo: doskonale, wybornie.

      – Dobrze grają, prawda?

      – Tak, po amatorsku. Myślałem, że pani weźmie udział w przedstawieniu.

      – Ja bardzo pragnęłam, ale kiedy mnie nikt nie zaprosił – mówiła szczerze, z wielką przykrością.

      – Projekt ten istniał, ale nie miano odwagi, bano się odmowy, zresztą do domu państwa wstęp tak trudny, jakby na dwór królewski.

      – Ja, ja to samo mówił pannie Mada – wtrącił Störch.

      – To pan winien, przecież pan bywa u nas, trzeba było mi powiedzieć.

      – Nie miałem czasu i zapomniałem – tłumaczył się prosto.

      Zapanowało milczenie.

      Störch odkasływał, nachylał się już, aby zacząć rozmowę, ale cofał się, widząc, że Borowiecki znudzonym wzrokiem włóczy po teatrze, a Mada była jakaś pomieszana, bo chciała dużo mówić, a teraz, gdy ten Borowiecki siedzi obok niej, gdy loże ze specjalnym zainteresowaniem lornetują ich, nie wie co mówić, wreszcie zaczęła.

      – Pan będzie w naszej firmie?

      – Niestety, musiałem ojcu pani odmówić.

      – A papa tak liczył na pana.

      – Ja sam bardzo żałuję.

      – Myślałam, że we czwartek pan u nas będzie, bo mam pewną prośbę.

      – Mogęż ją zaraz wysłuchać?

      Pochylił głowę ku niej i spoglądał do loży Zukerów.

      Lucy wachlowała się gwałtownie i widocznie poza wachlarzem kłóciła się z mężem, który raz po raz obciągał kamizelkę na brzuchu i wyprostowywał się na krześle.

      – Chciałam prosić, aby mi pan wskazał niektóre polskie książki do czytania. Mówiłam to już papie, ale powiedział mi, że jestem głupia i powinnam się zająć domem i gospodarstwem.

      – Ja, ja Скачать книгу