LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Выслухаў пан і бедняка. А пасля гэтага абвясціў:

      – Добра. Суд мой будзе такі. Я загадаю вам тры загадкі: што на свеце сыцей за ўсё, што на свеце саладзей за ўсё, што на свеце шпарчэй за ўсё? Хто адгадае, таму і дастанецца карова. Ідзіце дахаты, падумайце, а заўтра прыйдзеце з адгадкамі.

      Вярнуўся бедны чалавек дахаты, сеў і заплакаў.

      – Чаго, татка, плачаш? – пытаецца дачка.

      – Ды так і так, – расказаў ёй бацька. – Багаты сусед хоча адабраць у нас кароўку. Былі мы з ім ужо на судзе ў пана. І пан загадаў нам тры загадкі.

      Хто з нас адгадае, таму і карова застанецца. А дзе ж мне адгадаць тыя загадкі!

      – А якія загадкі? – удакладніла дачка.

      Бацька пераказаў.

      – Нічога, тата, не турбуйся, – сказала дачка, – спаць кладзіся. Пераначуем, болей пачуем. Заўтра нешта прыдумаецца.

      А багаты прыйшоў дадому, радуючыся, і жонцы пахваліўся:

      – Ну, баба, карова наша будзе! Нам з табою трэба толькі адгадаць тры загадкі: што на свеце сыцей, што саладзей, і што шпарчэй?

      – Ды тут і адгадваць няма чаго! – засмяялася жонка. – Усё проста. Сыцей за нашага рабога парсюка нікога на свеце няма. Саладзей за ліпавы мёд ад нашых пчол няма нічога таксама. Ды і шпарчэй за нашага гнядога жарабца ніхто не зможа бегчы: ён жа як памчыцца, дык і вецер не дагоніць!

      – Гэта праўда, – згадзіўся муж. – Так я і скажу пану.

      Назаўтра пайшлі бедны з багатым да пана.

      – Ну, што, адгадалі мае загадкі? – пытаецца той.

      Багаты выйшаў наперад і адказаў:

      – А што ж тут адгадваць?! Няма нікога і нічога на свеце сыцей за майго рабога парсюка, саладзей – за ліпавы мёд ад маіх пчол, а шпарчэй – за майго гнядога жарабца.

      – Ну а ты, – пытаецца пан бедняка, – адгадаў?

      – Адгадаў, пане: няма нічога сыцей за зямлю, бо яна ўсіх корміць; няма нічога саладзей за сон, бо нават калі гора напаткае, то як заснеш, дык забудзешся; і няма нічога шпарчэй за людскія думкі, бо сам ты яшчэ тут, а думкі ўжо далёка-далёка…

      Правільна адгадаў бядняк! І пан мусіў пакінуць яму карову. Але ж задаў яшчэ пытанне:

      – Хто гэта цябе навучыў так адказваць на мае загадкі?

      – Мая дачка-сямігодка, – адказаў, не хітруючы, бядняк.

      Здзівіўся пан: хіба можа быць, каб малая беднякова дачка адгадала яго загадкі?! І вырашыў ён паглядзець на тую разумную дзяўчынку. Паехаў да бедняка, а той якраз з жонкаю ў полі працаваў. Сустрэла пана яго сямігадовая дачка.

      Пад’ехаўшы, пан запытаўся:

      – Дзяўчынка, да чаго мне коней прывязаць?

      Паглядзела дзяўчынка на сані і калёсы, што стаялі ў двары, і адказала:

      – Можаш да зімы прывязаць, а можаш і да лета.

      Пан вочы вылупіў: як гэта можна коней прывязаць да зімы ці да лета?! Смяецца, відаць, з яго гэтае дзяўчо?

      – Ну, хочаш, да саней прывяжы, а хочаш, да калёс, – растлумачыла дзяўчынка.

      Пераканаўся пан, што беднякова дачка сапраўды вельмі разумная. Прычым, гэта ж не да гонару для яго. Дачуюцца людзі, што малая дзяўчынка разумнейшая за пана, тады хоць з маёнтка ўцякай.

      Пагаварыў

Скачать книгу