LITMIR.BIZ

Скачать книгу

пра Андрыеўскага мяне нават запрашалі на канферэнцыю ў Чэхію.

      – Гэта ўсё азначае, што вы ад мяне не адчэпіцеся, – задумліва, але без варожасці прагаварыла Магдаліна.

      Кастусь моўчкі хітнуў галавою. Магдаліна тузанула сябе за касу.

      – Мне трэба падумаць…Можа быць, што-небудзь і ўспомню…

      У аўтобусе, які вёз яе да дабрадзейнага Марка, Магда чамусьці сцягнула з кос жоўтую і фіялетавую гумкі, і яе валасы ляглі звыклай неахайнай капой.

      Карл Карлавіч ідзе ў госці

      – Забірай зараз жа гэтае паскудства і нясі ў школу! Маці стаяла перад Магдай з мокрай анучай у руках.

      – Усю хату твой крук загадзіў! У клетцы, бачыш, трымаць шкада! А ты ж у мяне пісьменніца, падлогу памыць – ручкі ўпэцкаеш. Паслухайся хоць разумнага чалавека – я пра Марка кажу, мяне ж ты за разумную не лічыш… Або забірай Карла, або я яго зараз з балкона шугану!

      Магдаліна прыгнечана маўчала. Маці, яшчэ не старая прыгожая жанчына, прыгорбіўшыся, пайшла на кухню. Адтуль зараз жа раздалося адчайнае стракатанне машынкі-друкаркі – чарговая матчына «халтура». У Магды не хапала сумлення крыўдзіцца. Вядома, маці так ганарылася, што дачка паступіла ў маскоўскі інстытут, што выб'ецца ў людзі. А тут – ні вучобы, ні працы, адзін крумкач.

      Так Магда апынулася перад пад'ездам свайго дома, з цяжкой клеткай, захінутай пледам у чорна-чырвоныя краткі, у адной руцэ, і парасонам у другой. Дожджык перакрэсліваў дарогу ва ўсіх напрамках, і ісці кудысьці відавочна не было сэнсу. Белыя анёлкі абселі каштаны і падскоквалі на пругкіх галінках, ловячы празрыстыя кроплі.

      – Гэта ваша звычайная экіпіроўка для праменаду? – у пытанні чуўся вясёлы жах і нават павага.

      Настырны Кастусь, сунуўшы рукі ў кішэні мокрай наскрозь джынсовай куртачкі, белазуба ўсміхаўся. Магдаліна рэзка развярнулася ўбок і рушыла амаль бягом па лужынах, абы сысці.

      – Хаця ад дамы ў вас няшмат, але рэшткі выхавання ўва мне так і змушаюць прапанаваць дапамогу…

      Магда спынілася. Ну і нахабнік!

      Яна як мага пранізліва зірнула ў Кастусёвы вясёлыя вочы:

      – Прабачце, я вельмі, вельмі спяшаюся!

      І тут падаў адчайны голас Карл Карлавіч:

      – Кар-р-равул!

      І заварушыўся, аж Магда ледзь не выпусціла клетку.

      – Што гэта ў вас там?!!

      – Крумкач… Іван Хмель пакінуў…

      – І куды ж вы яго несяцё дажджом?

      – У школу… У жывы куто-ок… – Магдаліна раптам пачала неяк па-дзіцячы ўсхліпваць, стараючыся схаваць ганебныя слёзы ад непрыемнага суразмоўцы.

      Кастусь уважліва паглядзеў на дзяўчыну, нахіліўся, расхінуў посцілку на клетцы. Між прутоў паказалася моцная шэрая дзюба, зірнула чорнае вочка ў колцы белаватых пёркаў, з залатой іскрынкай у цэнтры.

      – Ну, прывітанне! Як цябе завуць, дружа?

      І раптам з клеткі прагучала хрыплае, але цалкам разборлівае:

      – Кар-рл Кар-рлавіч… Пр-рафесар-р…

      А пры ёй не гаварыў! Магда

Скачать книгу