LITMIR.BIZ

Скачать книгу

кінь ты мяне так клікаць! Якая я табе пані? – ужо ў які раз Бася перапыніла Міхала.

      Ён цярпліва ўздыхнуў і пачаў казаць далей:

      – Я кажу не пра той боль у сэрцы. Лекары не здолеюць дапамагчы мне. Яны не ведаюць лекаў ад гэтай хваробы…

      – Ну што ты, Міхал! Яны абавязкова знойдуць для цябе лекі! Прынамсі, валяр’янка табе мусіць дапамагчы! – бадзёрым голасам сказала ўрэшце заблытаная Бася.

      – Якая валяр’янка?! – абурана закрычаў Міхал. – Якое дачыненне тут мае валяр’янка? Баська, вось ты як была хлапчуком, так ім і засталася. Толькі сукня на табе жаночая! Любая іншая паненка слухала б мяне і не перапыняла так бесцырымонна, як ты!

      Юнак насупіўся і зноў узяўся ўздыхаць. Да Басі данеслася незразумелае мармытанне пра разбітае сэрца і каварных паннаў. Дык вось у чым рэч! Бася выпрасталася ў сядле, расчырванелася і хіхікнула. Потым яна ўзгадала, што яе валасы ўбраныя ў залатую сетачку, якую падарыў Міхал, і, скасавурыўшыся на яго, какетліва дакранулася да галавы. Але ён на гэта не звярнуў аніякай увагі. Пыхкаючы, сапучы і крывячы страшэнныя морды, ён, відавочна, працягваў моўчкі спрачацца з Басяй і нешта ёй даводзіць. Дзяўчынка яшчэ раз паправіла сетку, але Міхал зноў ніяк не адрэагаваў. У рэшце рэшт, Бася штурхнула яго ў бок:

      – Міхал, ну ты хіба не бачыш, ці што?

      – Што? – спытаў ён.

      Бася зноў дакранулася да сетачкі.

      – І што? – усё роўна не зразумеў Міхал.

      – Сетка! – усклікнула дзяўчынка. – Ты сетку для валасоў мне падарыў, памятаеш?

      – Сапраўды, – пацяплеўшым голасам прамовіў Міхал.

      – Эх ты! – працягнула Бася.

      Абодва зарагаталі і, весела балбочучы, рушылі далей. Міхал распавядаў Басі пра сваё падарожжа, калі раптоўна дзяўчынка перапыніла яго на паўслове:

      – Ой, Міхал, прабач – зусім забылася. Ты ведаеш, што Годыеўскі тут?

      – Дзе? – тузануўся ў сядле юнак.

      – Княгіня Альжбэта дазволіла яму суправаджаць сябе да Кракава, – паведаміла Бася.

      – Дык што, ён да гэтага часу быў у Вільні? Я думаў, ён даўно ў Польшчу вярнуўся.

      – Не, я ўвогуле не ведаю, але чула, што ён тут нейкія загады каралевы Боны выконваў. Агідны тып, – ціха дадала Бася.

      – Дзіця маё! – пачуўся голас княгіні.

      – Не магу трываць, калі яна так мяне называе, – даверліва шапнула дзяўчынка Міхалу і пад’ехала да карэты.

      Прытрымліваючы каня, Бася павольным крокам ехала ўпоравень з княгіняй, каб было зручна гутарыць. Міхал зацікавіўся і вырашыў паслухаць, пра што яны размаўляюць.

      – Дзіця маё! Мы тут спрачаемся: нехта чуў, – княгіня выразна скасавурылася на адну з паннаў, – як нейкі пан прадказваў, што каранацыя можа і не адбыцца. Нібы каралева Бона не дазволіць такой «ганьбы для польскага трона». Ці правільна я кажу, пані Аліцыя? – маладая кабета павярнулася ў глыб карэты.

      – Ну што вы, Ваша Мосць! Ён казаў зусім інакшымі словамі.

      – Словы не змяняюць сутнасці, – нецярпліва скалынула плячыма княгіня і зноў павярнулася тварам да Басі: – А што ты думаеш пра гэта, дзіця маё?

      Крыху памаўчаўшы, дзяўчынка,

Скачать книгу