ТОП просматриваемых книг сайта:
Барсум атакує. Генадзь Аўласенка
Читать онлайн.Название Барсум атакує
Год выпуска 0
isbn
Автор произведения Генадзь Аўласенка
Жанр Приключения: прочее
Серия Дзікія кошкі Барсума
Издательство Мультимедийное издательство Стрельбицкого
Ці ўсё ж не паспела?
– Я не вельмі перашкодзіла?
– Ды не, – сказаў Свенсан, адчуваючы сябе даволі няёмка. – Зусім нават не перашкодзілі. – Ён памаўчаў крыху, адначасова з гэтым чамусьці папраўляючы гальштук. – А ў вас да мяне што, маецца нейкая асабістая справа?
– Я проста хацела напомніць, што чакаю вас праз паўгадзіны ў сваім кабінеце. Вы, спадзяюся, не забыліся аб сваім абяцанні зайсці да мяне сёння пасля заняткаў? Гэта наконт той нашай нядаўняй размовы…
– Я памятаю, – зманіў Свенсан, які і сапраўды паспеў забыцца аб гэтым сваім абяцанні. – Зайду абавязкова!
– Вось і цудоўна!
Рэзка павярнуўшыся на высокіх абцасах, міс Мерыдыт выйшла з кабінета, нават ні зірнуўшы пры гэтым ні на Свенсана, ні на Лоран, якая, нізка апусціўшы галаву, стаяла на ранейшым сваім месцы. Потым Лоран узняла галаву і паглядзела на настаўніка.
– Прабачце, містэр Свенсан! – прагаварыла яна дрыжачым ад хвалявання голасам. – З-за мяне вас зараз чакаюць буйныя непрыемнасці! А ў вас іх і так хапае…
– Буйныя непрыемнасці? – перапытаў Свенсан, адрываючы, нарэшце, погляд ад дзвярэй і пераводзячы яго на Лоран. – З чаго ты ўзяла, што мяне, наогул, чакаюць нейкія непрыемнасці?
– Я лепш пайду, – замест адказу прагаварыла дзяўчына. – Яшчэ раз прабачце, містэр Свенсан!
І Лоран выбегла за дзверы, перш чым Свенсан паспеў хоць штосьці ёй адказаць. Калі ж ён, праз некалькі хвілін сам выйшаў у калідор, дзяўчыны там ужо не аказалася.
Затое ў самым канцы калідора, ля кабінета хімічнай касмалогіі, было даволі шматлюдна. Не менш дзесятка здаравенных бэйбусаў стоўпілася там… і зараз яны з вясёлым гамам і рогатам спрабавалі адчыніць дзверы, якія знутры хтосьці трымаў. Нават не трымаў… калі Свенсан падыйшоў крыху бліжэй, ён зразумеў, што, наадварот, вучні гэтыя дзверы з рогатам прытрымліваюць, а адчыніць іх, адчайна і, на жаль, безпаспяхова спрабуе хтосьці знутры…
У гэты час адзін з вучняў азірнуўся і ўбачыў Свенсана.
– Шухер! – спалохана крыкнуў ён і ўся вясёлая кампанія дружна кінулася наўцёк. А з дзвярэй хімкабінета, якія, нарэшце, шырока расчыніліся, вываліўся на падлогу чырвоны і надзвычай узбударажаны містэр Уілсан, выкладчык хімічных спецтэхналогій.
– Хуліганы! – ускокваючы і ажно задыхаючыся ад крыўды і хвалявання, выкрыкнуў ён услед сваім крыўдзіцелям. – Усё містэру Свенсану раскажу!
У гэты час ён заўважыў раптам зусім непадалёку ад сябе містэра Свенсана ўласнай персонай і крыху сумеўся. І не проста сумеўся, а нават, што здзівіла Свенсана, яшчэ больш пачырванеў. Праўда, амаль адразу ж зноў узяў сябе ў рукі.
– Дзень добры, калега! – прагаварыў ён паважна і з нейкім нават своеасаблівым апломбам. – Як вашыя справы?
– Добры дзень, містэр Уінсан! – у тон яму адсказаў Свенсан, зрабіўшы выгляд, што нічога з таго, што здарылася толькі што ў калідоры, проста не заўважыў. – Як ваша спіна?
– А