Шнар - Jakub Leu

Скачать книгу

каньяк. Але клікаўся ён піўны. Мая мама прапрацавала прадаўніком у тым бары каля дванаццаці гадоў. Гэта дарога праходзіла каля школы, дзе я вучыўся.

      Пад канец вясны 2003 года, мы вярталіся з маёй сястрой з крамы праз дарогу ад хаты. Сястра была старэй мяне на восем гадоў. Быў цёплы вечар траўня. Людзі ўжо хадзілі ў шортах і майках. Алкашы напіваліся вельмі хутка.

      На пешаходным пераходзе, што вёў да піўбара памкнуўся натоўп. Мы праціснуліся практычна да цэнтра, і я адкрыў марозіва. На асфальце ляжала цела мужчыны. Яго твар быў чырвоным з чорнымі слядамі ад колаў. Галава была пляската і з яе выцякалі мазгі. Маленькія гарошынкі з цёмна-пунсовай густой крывёй павольна, ледзь заўважна рухаліся ў бок каналізацыі.

      Гледзячы на гэта, і на тое, як мітусяцца людзі, я аблізнуў марожанае. Мяне адшмаргнула рука сястры назад у гушчу натоўпу. Яна гэтак і не пралезла на першы рад гледачоў ды не ўбачыла гэтага мужчыны.

      Калі я ёй расказаў і пацягнуў яе назад, яна абазвала мяне, адвяла дахаты і мне забаранілі выходзіць на вуліцу.

      Я часта бачыў з акна сваёй кватэры, як на дарогу вывальваюцца п'яніцы. Аднойчы аднаго мужыка пераехала машына. Ён устаў, зрабіў паўтара кроку, зваліўся і яго зноў пераехала машына. Адлежаўшыся, ён ізноў устаў і пяройдучы сярэдзіну дарогі, быў пазбіваны трэцяй машынай ужо практычна ў самага бардзюра. Больш ён не падымаўся.

      У 2004, мы вярталіся з аднакласнікам са школы. Па правілах руху, нам варта было прайсці ад школы дзвесці метраў да піўбара. Там знаходзілася скрыжаванне з пешаходным пераходам.

      Гэты шлях даўжэў па часе на добрыя пяць-дзесяць хвілін і ўсяго дзвесці метраў. У большасці выпадкаў мы перабягалі дарогу проста каля школы.

      У той дзень мы вырашылі прайсціся даўжэй. Ужо падыходзячы да скрыжавання мы пачулі свіст кол, людзей, крыкі і характэрны пляскач. Там, дзе мы звычайна перабягалі дарогу ужо стаяла міліцэйская машына з улучаным маячкамі.

      Калі мы падышлі, аператыўна пад'ехала хуткая дапамога і мы толькі чулі водгаласкі, пра тое, што міліцыя збіла мальца на клас маладзей нашага. Кажуць, ён зрабіў патройнае сальта ў паветры. Да шчасця ён выжыў, але ў школу не хадзіў паўгода. Ён жыў у суседнім двары, і дзеці вучылі яго наноў гаварыць.

      Пасля гэтага ён двойчы заставаўся ў адным класе, а на месцы здарэнні нанеслі разметку-зебру. У радыусе дваццаці метраў яшчэ няраз збівалі людзей ці школьнікаў.

      Звычайна мы хадзілі гуляць у наш дзіцячы садок. Ён знаходзіўся ўсяго ў кіламетры ад інтэрната, можа ледзь менш. Нас збіралася ад пяці чалавек і мы пракрадаліся на яго тэрыторыю.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «Литрес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим

Скачать книгу