ТОП просматриваемых книг сайта:
Сенга ишонаман. Ворис Йўлчиев
Читать онлайн.Название Сенга ишонаман
Год выпуска 0
isbn 978-9943-20-709-7
Автор произведения Ворис Йўлчиев
Издательство Yangi asr avlodi
Онаси ўғлидан юзини терс бурди. Гулноз эса ҳамон кўз ёшини тиёлмасди.
– Нима деган одам бўлдик. Бечора Саби! Уни аҳволи нима кечади? Қандай бош кўтариб юради дўсту душманнинг ичида? Нега уйланаман дедингиз? Сизни нима жин урди?
– Акангни роса жин чалган, қизим. Кўчада қолган Суғронинг киндиги очиқ қизига ишқи тушибди, нима дейсан энди?
Гулноз бир акасига, бир онасига қараб ёқасини ушлади:
– Бўлиши мумкин эмас…
Кутилмаганда она ётган еридан сапчиб ўтирб олди.
– Ўзи ўша суюқоёққа қараб оғзинг сувланганидаёқ юрагим жиғ этувди-я! Қўймайман! Мусичадек беозор, фариштадек покиза Сабинагинамнинг ўрнига ўша фоҳишани олиб келсанг, икки дунё сендан рози эмасман.
– Ойи! – Ҳамиднинг ҳам ғазаби қўзиди. – У қизнинг фоҳишалик қилганини қаерда кўрдингиз? Ўйлаб гапиринг. Бировга туҳмат қилгани Худодан қўрқинг! Кўзингиз билан кўрмаган нарсани нима қиласиз гапириб? У фоҳиша эмас!
– Ўзи бўлмаса, онаси ғар, опаси ғар, билдингми? Бутун маҳалладагилар билади у машинадан тушиб, бунисига миниб юришганини. Бунисиям гўр бўларми-ди? Таппи сигирдан узоққа тушармиди?
Телефон тинимсиз жиринглар, аммо гўшакни кўтариш ҳеч кимнинг хаёлига келмасди. Малак хола энди йиғлай бошлади:
– Сизларни деб бу дунёда кун кўрмадим. Ўзим емай сизларга едирдим, киймай кийдирдим. Бир кун сизнинг ҳузурингизни кўраман деб ўйлагандим. Мана… ҳузур-ҳаловат бунақа бўларкан…
Гулноз ниҳоят телефонни кўтарди.
– Ҳа, хола, уйдамиз, ойим ҳам шу ердалар, ҳозир бераман… – Гулноз гўшакнинг оғзини кафтини тўсиб, акаси ва онасига юзланди:
– Ойи, Заррин холам, сизни сўраяптилар.
Малак хола сўнгги умид учқунлари милтиллаб турган кўзларини ўғлига қадади:
– Жон болам, онагинанг ўргилсин, дарду балойинг менгинага урсин! Майли, тўй қолдирилган бўлса, шунча пул куйган бўлсаям, садқаи сар. Бечора қизни бориб олиб келайлик. Кўзгинаси йўлга термилиб ўтирибди.
Ҳамид бир муддат жим қолди. Она-бола унинг инсофга келишини кутишганди. Бироқ…
– Йўқ, ойи, қарорим қатъий. Мен у қизни олмайман!
Ҳамид ётоқхонани ичкаридан беркитиб, севимли «ўйинчоғи» – «Макаров» тўппончасини ўйнаб ўтирарди. Бечора онаси! Не куйга тушди экан? Ахир у ҳам нима қилсин? Буни кўнгил дейдилар.
Кутилмаганда эшик тақиллади. Кейин эса шиддат билан гурсиллай бошлади.
– Қанисан, ит эмган? Чиқ бу ёққа!
Ҳамид қиз тарафдагилар эканини дарҳол тушунди. Дарҳол тўппончани чўнтагига беркитиб, эшикни очиши билан икки йигит хонага ўқдек отилиб кирди.
– Ифлос, бу нима қилганинг? – дея Ҳамиднинг ёқасидан олди йигитларнинг бири.
– Пул қутуртирдими сени, ярамас, – дея оғзидан тупук сачратди иккинчиси.
Ҳамид бу йигитларни энди таниди. Уларнинг биттаси Жамол, иккинчиси Жовид – Сабинанинг акалари эди.
– Болалар, бу нимаси? – уларни тинчитишга уринди Ҳамид. – Келинглар, одамга ўхшаб гаплашайлик.
– Сен…