ТОП просматриваемых книг сайта:
Слоў моб. Дзяніс Трусаў
Читать онлайн.
zimna wojna
(З альбому “Dead Europe FM”, 2009)
graniczymy
tylko raz —
rozporkami
graniczymy
tylko raz —
ranami warg
ranami warg
korkociągami
kręgosłupów
graniczymy
beznamiętnie
relaks
orgazm
barter
zmęczenie
i znów —
dwa ponure
mocarstwa
leżące obok
siebie
wydalają
dyplomatów
wysyłają
szpiegów
graniczymy tylko raz
*
idzie śnieg
idzie zimna
wojna
*
jest luty
Як было да Вялікага Прамяністага
Аднойчы ў Ампетыяніі не ўзышло сонца.
Усе былі вельмі занятыя сваім жыццём і гэтага зусім не заўважылі.
Працавалі станкі, адразаючы трошачкі больш працоўных пальцаў, чым зазвычай, гадзіншчыкі мружыліся крыху мацней, у дзяцей хованкі перасталі карыстацца папулярнасцю. Ампетыянскія вытворцы слюдзяных пляжных акуляраў збанкрутавалі.
І цеплаходы плылі, гінучы часцей. І неўпрыкмет шрыфт Брайля зрабіўся нацыянальным алфавітам.
Глядзець тэлевізар і не глядзець тэлевізару зрабілася абое-рабое.
Але ніхто не заўважыў, што сонца не ўзыходзіла.
І было так датуль, пакуль не нарадзіўся Вялікі Прамяністы.
Але адгэтуль у Ампетыяніі мудрыя людзі кажуць: “Пераначуем – менш пачуем”.
+ + +
хлопчык, укушаны ветрам
о, зубы ветру, што сцялі маю галаву!
о ўчэпістыя, атрутныя зубы, што сцапалі мяне на паўдарогі да ціхіх заток правінцыйнага жыцця! вецер павабіў мяне, заразлівы смерч, чорны віхор, а зубы ягоныя загнутыя на захад – ніхто не вернецца з пашчы ветру, ніхто не прыйдзе з захаду.
я хлопчык, што круціць глобус.
я хлопчык, што ўведаў, дзе ў сусвету захад.
я хлопчык, укушаны ветрам.
Паўвішнёвы сад
Пазаўчора скусілі з неба Поўню, маман хадзіла скардзіцца гарадавому.
Гарадавы сказаў, што ўсім есці хочацца і каб маман не пераймалася.
Мама плакала на парозе ў чырвоныя неўразумелыя рукавіцы.
Кока і я згатавалі маме гарбаты.
Учора ноч навылёт з неба цякла чырвоная крывавая абражаная поўня.
Ліза ноч навылёт у аранжарэі з тэлескопам, потым – з рання ў сталовым пакоі, з пабялелым тварам. Падаецца, яна таемная байраністка.
Кока і я – мы напісалі маніфест аб недапушчальнасці адкусванняў ад Поўні.
І вось занач мы ўсёй хеўрай выбрылі ў свой кастрычніцкі напаўвішнёвы сад.
Праблема намінацыі
Рыбар і рыбак ішлі гразкімі беражкамі ды спрачаліся. Не, ты не рыбак, казаў рыбар рыбаку, ты падумай, пакруці мазгамі як след, ніякі ты не рыбак, чаго ж ты зубы прадаеш, з чаго смяешся, а сам ты хто? Ты ж таксама не той, за каго сябе выстаўляеш, ты таксама не той, а ўвогуле зусім не, з цікавасцю гляджу на цябе. Стоп, стоп, стоп.
І яны сталі. Селі. Налавілі рыбы – кожны багата. І дадому яны ішлі, абняўшыся за плечы, і ўсё роўна было, хто з іх рыбар, хто рыбак, дый