Сайланма әсәрләр. 4 томда. Том 1 - Ахат Гаффар

Скачать книгу

ул һәм йодрыгы белән өстәлгә китереп сукты. – Аларның күз яше өчен елыйм мин.

      Суга чумар алдыннан тирән итеп тын алгандай сулап куйды да дәвам итте: «Авылга хәтле ерак – дүрт чакрымнан артык. Тагын бер йотым су эчмичә кайтып җиталмам шикелле. Җыелган үләнне төйи торырга кушып, суга киттем. Ике чакрым арырак Түллинкә урманы бар. Ә анда – сыерчык оясыдай кечкенә генә буралы кое. Кире як дип тормадым, бодай, тары басуларын турыга кистереп, шунда киттем. Бару-кайту дүрт чакрым. Авылга җитәрәк, без аркылы чыгасы күпер астындагы Лашман чишмәсенә дә шулкадәр генә. Мин бер йотым су якынрак якка киттем…»

      Шуннан соң ни булганын Тәхау төшереп калдырды. Тизрәк ахырын язасы килде. Аныңча, иң кызыгы ахырда иде. Теләсә нәрсәнең иң кызыгы ахыры дип белә иде ул. Тормыш та шулай аныңча. Югыйсә, иң кызыгы ахырда булмаса, алты мең дүрт йөз утыз алты китапны иң соңгы битенә чаклы ник укып йә актарып чыкты соң ул? Иң кызыгы ахырда дип көтелмәсә, дөньяда ник соңгы сулышка кадәр яшәлә соң? Алай гына да түгел. Иң кызыгы ахырда булсын өчен, гомеренең башын да, уртасын да кеше мәгънәле итеп яшәргә тырыша.

      «Коеда эчкән белән дә туймадым. Миңа гел җитмәгән бишенче йотым су энекәшләргә дип тутырган шешәдәдер төсле тоела иде. Ул суның биш йотымы барыбер минем өлеш ич. Түзмәдем. Яннарына барып җиткәнче үк, шешәнең өчтән берен эчеп бетердем.

      – Мәгез, эчегез.

      – Анда барып йөргәнче, кайтып җитә язганыек инде, – диде Рәмзи.

      – Эч, эч!

      – Әле тагын бер мәртәбә әйләнәсе ич, ә сәгать инде уникеләрдер.

      Өйлә җиткән иде инде, анысы хак – кыр читендәге мәче борчагының чәчәге йомылган чак. Ә печәнгә тагын бер барасы бар. Яңгыр яумаганда, көнгә ике юл ясыйсың. Өч ай җәйгә алты ай кыш туры килә. Без алып кайта торган бер арба кычыткан, күзлут, сүсән уты, эт эчәгесе, кыргый тары үләннәреннән, киптергәч, сыер белән сарыкларга өч салырлык печән чыга. Бер көнлек, димәк. Шуннан инде исәпләп карагыз. Көнгә ике юл – моны безгә әни түгел, тормыш куша. Ә без тормыш кушканны үтәргә өйрәнгән. Әзергә бәзер булу безнең нәселдә юк ул.

      – Әнә бит үз өлешеңне син дә эчеп бетергән. Килеп җиткәнче үк…

      Ризванның кыймый гына әйткән бу сүзләре мине арттан килеп суга төртеп төшердемени! Күз карашларыннан утка салган кәгазь шикелле бөрешеп, аркан бастым. Яшеннән качкандагыча, карашларыннан качасым килде. Кыр киң. Мин кеп-кечкенә. Энекәшләрнең күз карашыннан качарлык җир ул көнне дөньяда юк иде. Минем эчне бишенче йотым су тырный. Аларга каршы борылдым да, күлмәк якасын ачып, елый-елый җиргә чүктем.

      – Кыйнагыз мине дә!

      – Син үз өлешеңне генә эчкән. Безнекен түгел.

      – Кыйнагыз дим!

      Минем кычкыруга өркеп, аяк астыннан гына тургай очып китте.

      – Сук, Ризван… Рәмзи, сук инде!

      – Кайтыйк. Тагын киләсе бар.

      – Берәрне генә сугыгыз, миңа күп кирәкми.

      – Безнекен эчмәгән син.

      – Эчкән булсам, сугар идегезме?

      – Юк.

      – Ник?

      – Син абый ич. Су табылыр ул. Әни самавыр куйгандыр инде.

      Тимәделәр. Мине үчекләгәндәй,

Скачать книгу