Сайланма әсәрләр. 4 томда. Том 1 - Ахат Гаффар

Скачать книгу

күчерүгә килеп терәлде. Конторадан машина белән ярдәм иттеләр. Телевизор, савыт-саба илтергә башлык Николайны юллады.

      – Син курыкма, түлим мин, – диде Николай. Үз квартирында халат кигән Шульгин Мөшәрәфкә бик саллы, эре сөякле кеше булып тоелган иде, бактың исә ябык яңаклы вак адәм икән. – Ремонтлыйсы дигәч тә, ул кадәр бетәшеп йөрерлек булмагандыр әле. Без чиста тордык. Ул квартирга керүгә, кызның колагын борып куйдым мин: әгәр дә мәгәр, мәйтәм, стенага сызсаң… – Сөякчел йодрыгы белән айкап, Шуль- гин стенага сызган кызын нишләтәчәген күрсәтте. – Сыз- мады. Стена бер дә үбелмәгән кыз шикелле чиста торды ми- нем.

      – Ремонтлыйсы күп дип зарланган идегез ич әле.

      Подъезд төбенә туктап, Мөшәрәф Мәрдеханов әйберләрне бишенче катка ташырга кереште.

      – Мин инде ни… булыша алмыйм. Үземнең пианиноны төшергәндә, билемне кузгаттым.

      – Мәшәкатьләнмәгез, мин үзем.

      – Ремонт күпмегә төште?

      – Чүп. Алай да осталар канәгать калды.

      – Әйтәм ич, эш аз иде анда.

      – Күп дигән идегез ич әле, дим.

      – Беләсезме, мин ремонтлый башласам, баштанаяк кирәк иде ул. Намус кушмый миңа башлаган эшне аннан-моннан гына эшләргә… Кем нәрсәгә канәгать бит, кем нәрсәгә риза.

      – Минем намус куша булып чыгамы? Мин нәрсәгә дә риза дип беләсезме? Юк, энекәш! Уң яңакка сукканда, сулын куючылардан түгел мин. Бигрәк тә фатирлы булгач.

      – Ә мин ындыр табагы хәтле квартирда балалар белән берүзем тырпаеп калдым.

      – Хатыныгыз кайда?

      – Больницада. Операция ясаячаклар, ди.

      Күңеленнән яхшысынмаса да, ниндидер үч аласы килеп, Мөшәрәф:

      – Әбиең кайда? – дип сорады.

      – Мин әле аңа хатын турында хәбәр итми торам.

      «Кайтып төшәр дип куркасың, шуңа хәбәр итми торасың», – дип уйлады Мөшәрәф. Ул Шульгинның боек йөзенә үзенең усал бер канәгатьлек белән караганын сизеп алды. Гадәттә, кешенең кайгысы гына түгел, пошынуы да аны битараф калды- ра алмый иде. Әмма кешенең бәхетсезлегенә сөенүе аны оялта иде.

      Күчтеләр. Дус-ишләрен җыеп, Мөшәрәфләр өй туе сымак бернәрсә үткәрделәр. Җырлашып утырганда гына ишек шакыдылар. Теге «зың-зың» кыңгырауны Шульгин алып киткән, Мөшәрәф куярга өлгермәгән иде әле. Һаҗәр ишек ачты. Тамагын кыргалап, Николай Шульгин килеп керде.

      – А, Коля! Түрдән уз, синсез бармый әле монда! – диде Мөшәрәф.

      – Мөшәрәф Солтаныч, сиңа сүзем бар иде.

      – Сүз генәмени?

      Николайның йөзе орлыкка киптерелгән кыяр кебек җыерылып килде.

      – Уйлаган идем әле аны…

      – Нәрсәне?

      – Шулай диясеңне.

      – Тукта әле… – Мөшәрәф хәлсезләнеп калды, аягы калтырый башлады. – Сез нигә миңа «син» дип дәшәсез әле?! Сез – шофёр, ә мин, җүнлеме-җүнсезме, бүлек мөдире!

      – Моны хәл итәргә килмәдем мин. Миңа әзрәк акча кирәк иде.

      – Акча?! Ә мин аны миңа кирәк дип торам…

      – Мин бурычка сорыйм.

      – Башта алдагы бурычыңны түлә әле, яме? – дип, ул Шульгинны баскыч мәйданчыгына сөйрәп чыгарды. Аның өчен бу вакыйганың ямьсез ягы бетеп, ниндидер

Скачать книгу