LITMIR.BIZ

      2

      Moleste

      Saartjie sit penregop in die bed. Sy dink diep en ernstig na. As sy die brief verloor het en haar pa vind dit uit gaan daar groot moeilikheid wees. Hy het mos gesê dis ’n baie belangrike brief.

      Haar pa sal so kwaad wees dat hy glad nie eens na haar sal wil luister as sy hom vra of sy saam met Anna-hulle Durban toe kan gaan nie. As sy die brief nie kry nie, kan sy maar vergeet van die blou see, die blou lug en die wit sand.

      Sy móét dit eenvoudig kry en pos – al gebeur wat ook al!

      “Mooi dink, Saartjie,” prewel sy vir haarself.

      Sy gaan stap vir stap deur alles wat sy gedoen het ná sy die brief gekry het. Sy sien hoe haar pa die brief vir haar gee om te pos. Sy het dit in haar hand vasgehou.

      “Hierdie een,” sê sy onwillekeurig en kyk na haar regterhand.

      Toe het sy met die brief in haar hand by die huis uitgehardloop. Op die sypaadjie het sy van een betonblok na die ander gespring, met die brief nog steeds in haar hand. En toe sy by Anna se huis van die grond af gespring en op die trap net onder die stoep te lande gekom het, het sy die brief ook nog in haar hand gehad.

      Daarna is sy by die huis in en na Anna se kamer toe. Daar het sy op die bed neergeval.

      “Nou weet ek!” sê Saartjie skielik hardop.

      Haar gesig straal van verligting. Sy onthou nou hoe sy nog na die brief gekyk en gesien het dis nat van haar hand se sweet. Toe het sy dit op die tafel neergesit – op Anna se boek waarin sy huiswerk vir Ou Nukke gedoen het.

      Dit beteken die brief is veilig, dink Saartjie. Sy sal Anna môre by die bushalte sien en dit dan kry en gou pos. Al is dit so ’n belangrike brief sal dit darem seker nie die einde van die wêreld wees as dit net een ou daggie later gepos word nie.

      Saartjie voel nou baie beter. Sy lê weer gemaklik in haar bed en dink aan die sorgelose dae wat sy en Anna by die see gaan deurbring.

      Die volgende oggend is sy vroeg op en stap bushalte toe. Sy gaan nie by Anna langs nie, want oom Louis laai haar gewoonlik op pad werk toe by die bushalte af.

      Saartjie stap na Lynnekom se hoofstraat toe. Dit is maar ’n kort entjie – te kort om met ’n motor te ry – en dis mos goeie oefening om te stap. Dit is ook nie nodig om Anna by die huis te sien nie, want sy sal die brief mos by haar hê en dan kan Saartjie dit gou in die rooi posbus gooi.

      By die bushalte staan daar al ’n hele paar Lynnekommers wat leerders aan Hoërskool Saamwerk in die stad is.

      “Haai!” groet hulle en Saartjie roep vrolik: “Haai julleself!”

      Sy lyk pragtig in haar blou skooluniform met die arendwapentjie op.

      Lina Rens en Gail Smith staan eenkant en gesels met Lodewyk le Fras de Waal en sy twee boesemvriende, Gert Bakker en Piet Heyns.

      Hierdie drie seuns het saam met Saartjie, Anna en Lina hier in Lynnekom grootgeword. Lodewyk is die drie se leier. Niemand noem hom ooit Lodewyk nie. Sy bynaam is Galpil.

      Saartjie hou nogal van Galpil. Sy wens net hy wil die slegte gewoonte om ’n ieder en ’n elk “ou perd” of “pêrre” te noem nou afleer.

      Gail is Engelssprekend en gaan na ’n beroemde Engelse hoërskool vir meisies in die stad. Sy woon nou al ’n hele paar maande hier en die Lynnekommers hou van haar. Haar Afrikaans is al amper net so goed soos haar Engels.

      “Waar’s Anna dan?” vra Saartjie en is dadelik bekommerd.

      “Die perd het hier in ’n kar verbygery,” antwoord Galpil.

      Saartjie kyk met verlangende oë na die rooi posbus aan die paal langs haar. Sy wens sy het die brief nou gehad sodat sy dit kon pos.

      Maar dit maak darem nie te veel saak nie, besluit sy. Sy sal die brief by die skool by Anna kry en dit dan daar pos.

      Die leerders staan nou en praat oor watter huiswerk hulle gedoen het en watter nie. Saartjie is in haar skik. Sy kan nie sien dat sy vandag in die moeilikheid sal kom nie. Sy het al haar huiswerk gedoen en ook hard geleer.

      “Ek wens ek was jy,” sê die sterkgeboude Galpil met sy growwe stem. “Ek het nie eens na ’n boek gekýk nie.” Hy skud sy kop hartseer en vertel dat hy gister glad nie kans gekry het vir skoolwerk en sulke klas goeters nie, want hy het die hele middag in sy bootjie op die spruit gaan roei. Toe hy by die huis kom, was dit al donker en hy was so pootuit dat hy omtrent dadelik gaan slaap het.

      Die bus hou stil en die lewenslustige klomp borrel in. Galpil, Gert en Piet sit deesdae graag naby aan Saartjie-hulle. Hulle weet mos die meisies het hul eie buskaartjies. Daar was ’n tyd – die eerste paar dae van die jaar – toe die kinders nog nie buskaartjies by die skool kon koop nie en hulle kontant in die bus moes betaal. Toe het die drie seuns maar ver van die meisies af gebly. Hulle was bang hulle moet miskien vir Saartjie-hulle betaal.

      By die skool nael die leerders deur die groot hekke speelterrein toe. Saartjie en Lina soek na Anna.

      “Daar’s sy!” sê Saartjie toe sy hul maat by die hoofgebou se trap sien afkom.

      Sy en Lina hardloop soontoe.

      “Sjoe!” sê Anna en sug swaar. “Ou Nukke is vir jou moeilik! Ek het my huiswerk vir haar in die personeelkamer gaan gee en sy’t oor haar knypbrilletjie na my geloer en toe gebulder: ‘Laat dit weer gebeur dat jy iets ’n dag laat ingee!’ Ek sê vir julle, ek het koue rillings langs my ruggraat af gekry!”

      Saartjie staar haar maat verslae aan. Dan stamel sy: “Het … het jy ’n brief in jou huiswerkboek gekry?”

      “’n Brief?” Anna se gesig trek op ’n plooi. “Watse brief?”

      Saartjie se hart klop vinnig. Sy vertel hoe sy die brief – ’n baie belangrike brief – moes gaan pos het, en toe het sy dit gistermiddag daar op die tafel in die kamer op Anna se boek neergesit.

      “Is jy seker?” vra Anna. “Ek het niks gesien nie.”

      “Natuurlik is ek seker,” sê Saartjie beslis, maar sy voel onseker. Sê nou sy het haar dit verbeel dat sy die brief op die boek neergesit het?

      “Ek was ook daar,” sê Lina, “maar ek kan niks van so iets onthou nie.”

      “En ek het die boek vanoggend net toegemaak en in my skooltas gesit,” sê Anna. “Ek het nie gekyk of daar ’n brief in is nie. Wie soek nou so iets in ’n huiswerkboek?”

      “Veral as ’n mens niks eens daarvan weet nie,” kom Lina vir Anna op.

      “Bly stil, julle twee,” sê Saartjie en sy lyk baie bekommerd. “Ek dink.”

      Anna en Lina hou gehoorsaam hul monde. Hulle sal maar kyk hoe Saartjie dink. Hul vriendin gaan sit op ’n bankie. Sy byt effens op haar onderlip en met die agterkant van haar hand vee sy ’n krul van haar voorkop weg. As sy die brief nie kry nie, sal sy vir haar pa moet sê sy het dit verloor – en dan is daar groot moeilikheid. Dan kan sy maar van Durban vergeet.

      Sy móét die ding eenvoudig kry! En dit ís in Anna se huiswerkboek. Saartjie is nou doodseker daarvan. Anna het die brief natuurlik net nie gesien toe sy die boek toemaak nie.

      “Dis definitief in jou boek,” sê Saartjie beslis.

      Anna en Lina kyk na mekaar en skud hul koppe. As Saartjie so sê, dan is dit seker maar so.

      “En sê nou dit ís daarin?” vra Lina. “Hoe gaan jy die brief uit die boek kry?”

      Saartjie dink ernstig hieroor na. Juffrou

Скачать книгу