LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Anna in te loer voor sy die brief gaan pos. Sy wil hoor hoe vorder Anna met die veldtog wat hulle twee beplan het om soet en gehoorsaam te wees, en altyd meer as gewillig om te werk.

      Sy drafstap met die tuinpaadjie op na die Strydoms se huis toe.

      Toe sy ’n entjie van die stoeptrap af kom, gaan staan sy stil. Sy kyk ingedagte na die trap. Sy het dit nog net een keer reggekry om vinnig te hardloop, te spring en bo-op die stoep te lande te kom sonder dat sy aan ’n trap raak. Maar ongelukkig het haar maats haar dié een keer nie gesien nie en toe sy hulle daarvan vertel, wou hulle haar nie glo nie. Hulle wou hê sy moet hulle weer wys.

      Saartjie het geweier. Sy het koppig volgehou dat sy dit een keer gedoen het en dat sy nie kon sien hoekom dit nodig is om dit weer te doen nie. Sy het dit natuurlik nie gesê nie, maar sy was skrikkerig dat sy dit nie weer sou regkry nie. Dis hoekom sy nie weer wou probeer nie.

      Sy staan reg. Sy gaan nou weer probeer. As sy dit weer regkry, sal sy nie bang wees om vir die ander te wys hoe goed sy is nie.

      Sy hardloop – al vinniger en vinniger. Sy trap vas en spring. Sy trek deur die lug en kom hard te lande op die trap net onderkant die stoep.

      Saartjie sit moedeloos. Dis snaaks dat sy dit een keer reggekry het – en toe nooit weer nie.

      Sy vryf haar enkel en dan hoor sy die gelag.

      “Hie-hie-hie!” kom ’n piepstemmetjie.

      Vies kyk Saartjie na die een hoek van die stoep waar Anna se sesjarige sussie, Muggie, sit. Die kleintjie hou haar maag vas soos sy lag. Saartjie kyk haar suur aan. Sy weet die skepseltjie gaan nou vir almal sê sy kan nie van die grond af tot op die stoep spring nie.

      Muggie is nie baie gewild by die Drie Muskiete nie. Hulle moet haar en haar pop, Trienkie, oral saam met hulle karwei. As hulle weier, sit Muggie só ’n keel op dat hulle maar moet kopgee. Haar keel kan dit hou, maar hul oordromme definitief nie.

      “Sy het mos ’n blikkeel,” het Saartjie al meer as een keer gesê. En die Drie Muskiete glo dit vas.

      “Waarvoor lag jy?” vra Saartjie vies toe sy opstaan.

      “Vir jou, natuurlik,” en “hie-hie-hie!” gee Muggie weer ’n aansitlaggie. Sy kom nader met haar pop, Trienkie, in haar arms.

      Die kleintjie staan voor Saartjie en loer met skrefiesoë na haar.

      “Ek dag jy’t gesê jy kan van die grond af tot bo-op die stoep spring.”

      “Ek het so gesê, ja, en ek kan dit doen ook.”

      “Maar hoekom het jy dit dan nie nou gedoen nie?”

      “Ek wou nie,” sê Saartjie kil. “Ek wou dié slag net tot op die trap onder die stoep spring.”

      “Hie-hie-hie!” lag Muggie weer. “Dink jy ek’s simpel?”

      Saartjie kyk na die koddige figuurtjie voor haar. Dan sê sy kil: “Ja, ek dink so.”

      Muggie dink hieroor na. Dan sê sy met haar skril stemmetjie: “So, nè! Ek gaan vir my ma sê jy’t my bedinges …”

      “Wat?”

      “Bedinges …” Muggie se voorkop is op ’n plooi soos sy probeer om aan die regte woord te dink.

      Saartjie besluit om haar te help: “Jy bedoel ek het jou beledig.”

      “Ja.” Muggie se hele gesiggie straal. “Dis wat ek bedoel: jy’t my beledig.”

      “Nou wat daarvan?” vra Saartjie en sy stap weg.

      Toe sy by die voordeur instap, byt sy op haar onderlip om nie hardop te lag nie. Sy hoor duidelik hoe Muggie vir haar pop sê Saartjie het haar “bedinges”, haar beledig, en dat dit nie mooi is om ander mense te “bedinges” nie net omdat jy te sleg is om tot bo-op die stoep te spring.

      Saartjie hoor die kleintjie vir die soveelste keer agter haar giggel, maar steur haar nie daaraan nie. Sy gaan reguit na Anna se kamer toe. Sy weet haar maat sit en huiswerk doen.

      Anna was vandag in die moeilikheid by die skool. Sy moes ’n Engelse opstel vir juffrou Necker, Ou Nukke, inhandig en sy het dit nie gedoen nie. Die juffrou het gewaarsku dat as Anna dit nie môre ingee nie, sy haar vel van haar lyf gaan aftrek.

      Almal is maar skrikkerig vir die oujongnooi, Ou Nukke, en Anna doen vanmiddag haar Engelse huiswerk én haar opstel én die strafwerk wat die juffrou vir haar gegee het.

      Op die stoep koggel Muggie nog steeds en hoop die mense wat op die sypaadjie verbystap, kan haar hoor: “Hie-hie-hie! Saartjie kan nie spring nie. Hie-hie-hie! Saartjie kan nie spring nie …”

      Saartjie maak Anna se slaapkamerdeur oop en is glad nie verbaas om Lina ook daar te sien nie.

      “Haai, julle!” groet sy.

      Die twee meisies in die kamer sê albei tegelyk: “Haai jouself.” Dit is hoe Lynnekom se kinders mekaar altyd groet.

      Lina, ’n langbeenmeisie met twee vlegsels, sit-lê op die bed. Saartjie maak haar ook daarop tuis en trek ’n tydskrif nader. Anna doen huiswerk by ’n tafel. Sy is kort en effens geset. Haar ronde, goedige gesig glimlag altyd. “Ek’s amper klaar, julle ouens,” sê sy en skryf al hoe vinniger.

      Dis nie lank nie of Anna kondig verlig aan: “So ja! Klaar!” Sy rek haar uit. “Môre sal Ou Nukke nie my vel van my lyf kan aftrek nie.” Sy stoot haar opstelboek eenkant toe en kom sit by haar twee vriendinne op die bed.

      Saartjie sien die belangrike brief wat sy nog steeds in haar hand het, is effens klammerig van die sweet. Ingedagte, sonder om eintlik daaraan te dink, gooi sy die brief op die tafel neer – op Anna se opstelboek.

      “Hoe lyk dit, Anna?” vra Saartjie. “Gaan ons twee die langnaweek saam met jou pa Durban toe?”

      “Ek hoop so!” Anna se gesig vrolik op. “Vandat ons met ons plan begin het, gedra ek my só goed dat my ouers al bekommerd is. Hulle sê hulle ken my nie so nie. Hulle wonder of ek siek is.”

      “My ma-hulle het my ook gevra of ek siek is,” sê Saartjie laggend. “Net omdat ek vir hulle gesê het ek sal vir hulle enige werkies doen.”

      Die drie meisies lag.

      “Wat presies is julle plan?” vra Lina.

      Saartjie verduidelik opgewonde. Anna se pa moet die langnaweek vir ’n konferensie Durban toe gaan.

      “Ek weet,” sê Lina, “en ek weet jy en Anna het besluit julle gaan probeer om saam te gaan. Ek sou ook probeer het as dit nie was dat ons familie lankal besluit het om na my ouma se plaas toe te gaan nie. Wat ek wil weet, is: watse plan het julle uitgedink om Anna se pa sover te kry om julle saam te vat en om jou ouers sover te kry om ja te sê?”

      “Dis mos wat ek nou vir jou probeer vertel,” sê Saartjie vererg. “Hoekom luister jy nie?”

      Lina luister weer. Saartjie vertel sy en Anna het besluit hulle gaan vir die volgende paar dae baie mooi lewe. Dit is hul plan. Hulle gaan soet wees en hard werk. Hul ma’s moet kan sê: “Ag, maar hulle is twee sulke wonderlike meisies.”

      “En dan,” vervolg Saartjie terwyl haar blou oë ondeund vonkel, “wanneer hulle sag gemaak is, gaan ons hulle vra. Dis so maklik soos dit. Anna gaan haar pa en ma vra en ek myne – en weg is ons Durban toe!”

      “Ek wens ek kon ook saamkom,” sê Lina en sug.

      Die meisies praat asof dit al klaar ’n voldonge feit is dat hulle Durban toe gaan.

      “Ons moet van nou af hard huiswerk doen,” sê Saartjie vir Anna. “Wanneer ons vra, moet ons ouers kan sien ons het ons so te sê dood gewerk en ons verdien ’n paar dae by die see.”

      “Ek’s net bly,” sê Anna, “my pa en ma weet nie Ou Nukke het my vanoggend so ingevlieg omdat ek nie my huiswerk gedoen het nie.”

Скачать книгу