LITMIR.BIZ

Скачать книгу

’n gesonde dieet, baie oefening en verstandige lewensgewoontes oorkom.

      Die rus en verligting wat die hoof vir die angstige kind gebring het, moes iets aan sy eie gemoed gedoen het. Dis egter ongelukkig nie die geval nie. Hy het hom voor Conrad ingehou omdat dit hier oor ’n seun se hele toekoms gaan, maar toe hy na die skoolgebou loop, lyk sy gesig so dreigend soos selde vantevore.

      3

      KONSERT OP DIE DORP

      Die klas waar die hoof nou lesgee, bestaan uit ses matriekseuns wat later teologie wil studeer en daarom Grieks moet leer.

      Vanoggend waag niemand dit om ’n woord te sê nie. Almal wens hulle het meer tyd aan hulle vakansietaak bestee. Afgesien van hulle werk, is die hoof vanoggend allesbehalwe lus vir hulle geselskap.

      “Hy lyk of hy heelwat kan sê, maar dit vir later bêre,” sê Lategan toe die periode uiteindelik sonder ’n doodsvonnis verby is. “Ek wonder wat makeer?”

      “Jy hoef nie te wonder nie,” sê Bornmann. “Hy begin uitvind van gisteraand se dinge.”

      “As dit die begin is, wat gaan die einde wees?” vra Kreft.

      “Maar ons het niks gedoen nie,” kla Strydom. “Hulle het uitgekom terwyl ons geslaap het …”

      “In hierdie skool mag prefekte mos nooit slaap nie,” sê Bornmann bitter.

      Elfuur daag die hoof nog steeds humeurig in die personeelkamer op. Dis vol onderwysers wat byna almal skielik in hulle eie klere probeer wegsink.

      Die hoof neem ’n koppie tee by meneer Dempers, maar lyk nie of hy dit wil drink nie. Hy antwoord met een of twee kort woorde as iemand vir hom iets vra. Net Adolf Serfontein laat hom nie ontstel nie. Hy gaan staan met sy koppie voor ’n venster om die natuurskoon te bewonder.

      Meneer Serfontein het ’n sin vir humor, soos sy hele familie. Hy weet sy broer wil met hom praat, maar terwyl hy met sy rug na die vertrek staan, kan hy hom nie nader wink nie.

      Die hoof is uiteindelik verplig om langs hom te kom staan.

      “Dit bly maar ’n pragtige uitsig hiervandaan,” sê meneer Serfontein sonder ’n glimlag.

      “Is jy besig ná pouse?” vra die hoof kortaf, sonder om na die landskap te kyk.

      “Ek probeer my salaris verdien, ja.”

      “Ek bedoel, het jy dan ’n vry periode,” sê die hoof koud.

      “’n Pligsgetroue onderwyser beskou sulke periodes nie as vry nie. Daar is altyd boeke om na te sien.”

      “Ek twyfel nie aan jou ywerigheid nie,” kom dit nog killer. “Ek wou met jou praat, as jy tyd het. So nie moet dit tot later wag.”

      “Nee, dis in die haak. Ek is toevallig nou beskikbaar. Moet ek in die studeerkamer verskyn?” vra meneer Serfontein sonder ’n sweem van spot.

      “Ons kan hier bly,” antwoord die hoof stroef.

      Sy broer knik.

      Dan sê die hoof hard sodat almal kan hoor: “Meneer Nieuwenhuis, ek wil jou graag ná pouse spreek.”

      “Reg, doktor,” sê die jongman, en hoop sy stem bewe nie.

      Almal gee vinnig pad en laat die nuutste onderwyser agter by die hoof en sy broer, wat bemoedigend na hom kyk.

      “Vertel my asseblief wat gisteraand hier gebeur het,” vra die hoof.

      “Dit was maar net die gewone woeligheid van ’n eerste nag,” sê meneer Serfontein. “Nieuwenhuis het dit gou onder beheer gekry.”

      “Watter metodes het jy gebruik?”

      “Ek het geweet van die seuns is uit hulle kamers en die ligte was dood. Toe sluit ek die deure om die oortreders te betrap,” verduidelik die jong onderwyser.

      “Dit sou beter gewees het om tot die oggend te wag en dan te vra wie die kamers verlaat het. Die skuldiges sou hulle kom aanmeld het.”

      Meneer Nieuwenhuis is skielik te kwaad om versigtig of bang te wees. “Ek sê mos die hoofskakelaar was af. Alles was pikdonker. Moes ek hulle gelos het sodat hulle die hele nag kon lawaai?”

      Hy verwag ’n bevel om onmiddellik sy tas te gaan inpak, maar tot sy verbasing sien hy ’n geamuseerde kyk tussen die twee ouer mans, en dan iets wat soos goedkeuring lyk.

      “Hoekom het hulle so lawaai, om jou woord te gebruik?” vra die hoof, minder gevaarlik as vroeër.

      “O … Hulle wou my maar net ’n bietjie ontgroen.”

      Dis asof die hoof verstaan dit gaan hier oor ’n belofte, en hy laat dit maar daar.

      Hoe kom ’n mens met so iemand oor die weg, vra die jongman homself af. Hy is nie twee sekondes ná mekaar dieselfde nie.

      Meneer Serfontein kom hom op sy rustige manier te hulp. “Nieuwenhuis was verstandig genoeg om te besef hy ken nog nie al ons reëls nie. Hy het gewag om my te raadpleeg voor hy ’n besluit geneem het.”

      “En het jy toe besluit om die saak nie aan my te rapporteer nie?”

      “Nog nie, maar ek sou miskien.”

      “Aangesien een van die jongste seuns hierdeur geraak is, kan ek die saak nie ligtelik afmaak nie. Al die seuns wat betrokke was, met uitsondering van die juniors, kom vanaand na die studeerkamer.”

      Met ’n knik van sy kop stap die hoof by die vertrek uit.

      “Ontspan,” troos meneer Serfontein die nuwe onderwyser. “Dis maar net een van sy Jupiterdae.”

      “Wat beteken dit?”

      “Dit was Krynauw se woord vir wanneer my broer so buierig raak … Die hoof het lankal van jou vergeet. Die seuns gaan dit nou ontgeld.”

      Dit is inderdaad so. Dit bly ’n besonder onaangename dag, en teen die aand word daar op die klassieke manier straf uitgedeel. Al die skuldiges onder sestien kry ’n goeie pak. Die groteres kry soveel uitskryfwerk dat hulle die slae sou verkies het – en daarvoor sou gevra het as hulle dit kon waag om met die hoof te praat.

      Lyfstraf is onaangenaam terwyl jy dit kry, maar ’n mens vergeet dit vinnig, en Tonie Wilke dink nie meer daaraan toe hy die volgende middag huis toe hardloop om by sy aangenome ma te gaan inloer nie. Hy noem meneer Serfontein “oom Adolf”, maar mevrou Coralie is “Ma”. Dit bring ’n lig in haar oë, en Tonie is die enigste mens met wie sy Afrikaans praat, al is sy Engels so goed soos hare.

      Vandag het hy toestemming gevra om te kom kuier, so sy gewete is skoon. Coralie is baie bly om hom te sien, want sy hou vanmiddag ’n teepartytjie, en sy is trots op Tonie se goeie voorkoms en maniere. Hy help haar altyd mooi, veral omdat hy vooraf in die kombuis soveel kan eet soos hy wil.

      Die dames wat in die deftige wit huis (die hoof se geskenk aan sy broer) onthaal word, kyk goedkeurend na hulle gasvrou se aangenome seun. Sy sal nog baie vreugde uit hom kry, vertel hulle vir mekaar.

      Tonie vind hulle interessant. Hy is lief vir die mensdom, en nie skaam nie.

      Hy dink Dora Jonker is baie mooi, maar enige seun van vyftien sal gril vir die manier waarop sy van haar seuntjie praat.

      Klein Gawie is volgens haar op alle gebiede buitengewoon. Hy is nooit stout soos ander seuns nie. Hy is dolgelukkig as hy vir sy mammie kan sit en lees terwyl sy handwerk doen of sy kleertjies heelmaak.

      Tonie frons en dink aan die uitbundige negejariges op Keurboslaan. Hulle kan skaars vir ’n oomblik stilsit.

      “Jou Gawie sing ook soos ’n engel!” dweep ’n dame wat wil inkruip by die “Kock-Jonker-rykmansnes”, soos Tonie die families noem.

      “O ja! Dis nie omdat hy my kind is nie, maar toe hy onlangs op Ermelo ‘Daddy’ gesing het, was almal se oë vol trane,” vertel mevrou Jonker.

      Die skoolseuns

Скачать книгу