ТОП просматриваемых книг сайта:
Raaisels op Keurboslaan #5. Theunis Krogh
Читать онлайн.Название Raaisels op Keurboslaan #5
Год выпуска 0
isbn 9780798153805
Автор произведения Theunis Krogh
Жанр Учебная литература
Серия Keurboslaan
Издательство Ingram
Hoor hy ’n gesmoorde gegiggel, of verbeel hy hom? Onderdruk iemand ’n nies? Hy smag na ’n goeie, dik lat en tien minute alleen saam met die vabonde wat hom hierdie poets bak.
Hy beweeg na die lessenaar en maak die laai oop. Die sleutels is nog daar. So, die lessenaar het nog nie aan die beurt gekom nie.
Hy gaan uit in die gang en dink vlugtig daaraan om ’n paar prefekte te roep, maar dit sal lafhartig wees.
Nou gaan sluit hy elke slaapkamerdeur, behalwe dié van die juniorsaal. Niks sal daar skort nie. Mevrou Mostert slaap op die onderste verdieping, maar die kinders sal dit nie waag om haar kwaad te maak nie. Meneer Nieuwenhuis sal self ook nie.
Hierdie deur is ’n goeie plek om wag te hou, want van hier af kan hy die hele gang na albei kante sien, al is dit donker. Die lang rye vensters laat tog ’n bietjie lig in. Maar wag. Behoort daar nie snags ligte in die gang te brand nie? Sy kamerlig het nie gewerk nie so dit beteken …
Hy wag doodstil.
Die misdadigers word nou ’n bietjie benoud. Die nuwe meneer het spoorloos verdwyn. Waarheen?
Geer stuur die paar dapper kleintjies wat die bende altyd vir kattekwaad gebruik, terug na hulle eie kamer. Niemand weet wat om te verwag nie.
Maar toe ’n lang mansfiguur stil uit die skaduwees buite die slaapsaal se deur verskyn, skrik die kleintjies so groot dat hulle omdraai en weer by die gang af hardloop.
Hulle storm by meneer Nieuwenhuis se kamer in, waar nog moles gemaak word.
“Haai!” skree Denzil Thiessen heeltemal onversigtig. “Hy’t ons amper gevang! Hy staan wag by ons kamer!”
“O, maggies,” sê Geer.
“Ek het julle mos gewaarsku,” sê Fanie vol familietrots. “Hy’s nie ’n bobbejaan nie.”
“Bertrand, wag tot ons almal terug in die kamers is, dan gaan sit jy die hoofskakelaar weer aan,” sê Geer. “Julle kleintjies kan nie na julle kamer gaan as hy daar staan nie. Kom saam na ons s’n toe.”
“Dan sal daar nog groter nonsens wees,” sê iemand.
Dis waar; nagtelike besoeke aan mekaar se kamers word ten strengste verbied. Niemand wil eers dink wat die gevolge van so ’n oortreding sal wees nie.
“Ek kan by Dewald slaap,” sê Denzil.
Hy sal eintlik bly wees. Dis die eerste nag wat hy en sy tingerige ouer broer nie langs mekaar slaap nie, en al steek Denzil dit weg met sy selfversekerde houding, is hy bekommerd oor sy broer.
“Reg, en Neels, jou boetie kan by jou inkruip. Ons moes hom nie op sy eerste nag hier laat saamspeel het nie. Dawie en Skapie, kom julle saam met my. Ek sal ’n kombers vat en op die mat lê.”
“Ek hou nie daarvan dat ons die spul na ons kamers toe vat nie,” sê Bertrand se lui stem. “Ons het lekker moles gemaak en ons ore gaan tien teen een afgekap word. Maar genoeg is genoeg. Julle weet hoe voel doktor oor die kamerreëls.”
Flip Venter praat nou ook.
Toe hy destyds by die skool gekom het, was hy lank in Krynauw se slaapkamer, en hy onthou baie dinge wat hy by die prefek geleer het, sonder dat daar veel gesê is.
“Ek dink nie ons moet dit doen nie,” sê Flip ernstig.
“Ek weet, maar ons is in die knyp,” steun Geer.
Denzil raak al meer bekommerd oor Dewald.
Hy sluip weg en draf vinnig na sy broer se kamer. Hy moet versigtig wees om Bruwer, die stewige kamerprefek, nie wakker te maak nie.
Hy draai versigtig aan die deurknop, maar … die deur is gesluit. Wat gaan nou aan?
Denzil probeer baie versigtig weer, maar die draaiende deurknop dring deur Dewald se ligte, rustelose slaap. Hy staan op sonder om wakker te word, soos hy dikwels hier op skool doen. Hy stap met sy hande voor hom uitgestrek na die deur. Hy raak met sy knieë aan ’n bed en bly dadelik staan. Sy voelende hande vind ’n slapende gesig.
Die nuwe twaalfjarige, Conrad Vosloo, weet eers nie waar hy is nie. Dis die eerste nag ooit dat hy weg van sy ouerhuis af slaap. Die hoof het hom op skool aanvaar ten spyte van die senuaanvalle wat hy onlangs begin kry het. Hier kan hy miskien gesond word … Maar beslis nie as yskoue hande oor sy slapende gesig streel nie!
Denzil draai weer aan die deurknop. Dit klink vir Conrad na ’n gerinkel van kettings. En nou raak Dewald se hand aan sy keel …
’n Angskreet weergalm deur die nag.
Bruwer spring op sonder om behoorlik wakker te word. Hy probeer die lampie langs sy bed aanskakel, maar daar gebeur niks.
Buite ruk en pluk Denzil nou aan die deur. “Dewald! Dewald!” skree hy.
“Wat de duiwel gaan aan?” brul Bruwer wat nou ook met die deurknop worstel. “Maak oop!”
Die prefek se stem stel Denzil effens gerus.
“Geer! Venter! Hoe slaap julle deur hierdie lawaai?” roep Bruwer.
As antwoord hoor hy net die geluid van iemand wat op die bed langs die deur na asem snak.
“Wilke!” probeer die prefek verder. “Oosthuizen!”
Hy roep verniet.
Die geraas het die hele boonste vloer op horings en die prefekte in die ander kamers wat tevergeefs aan hulle deure gepluk het, wil ook graag weet wat aangaan.
Mevrou Mostert slaap lig. Sy is gou bo, ten volle aangetrek, met die verskrikte skoolsekretaresse, juffrou Stobbs, by haar. Die huismoeder se flitslig help ’n bietjie.
Bertrand kan natuurlik nie nou by die hoofskakelaar uitkom nie.
Mevrou Mostert gee meneer Nieuwenhuis ’n verwytende kyk en vra streng: “Wat gaan hier aan?”
“’n Paar seuns is uit hulle kamers, mevrou. Ek het al die deure gesluit. Kan iemand die ligte aanskakel?”
Juffrou Stobbs steun liggies. Sy is lief vir die seuns wat haar nog nooit geterg het nie en haar altyd vriendelik behandel, maar selfs sy moet erken hulle is vannag baie stout.
“Dis weer die hoofskakelaar,” sug mevrou Mostert. “Ek sal maar moet afgaan.”
“Nee, laat ek, mevrou,” sê meneer Nieuwenhuis.
“Jy weet nie waar dit is nie. Ek sal vir die kleintjies sorg. Meneer Nieuwenhuis kan die groter seuns se saak hanteer.”
Ná ’n minuut is daar weer lig. Voor Dewald se deur lyk Denzil baie klein, selfs vir ’n negejarige.
Die prefekte is omgekrap en dreig om die ou wat die deure gesluit het se nek te breek.
Selfs toe die deure oop is, bedaar hulle nie dadelik nie.
“Wie het ons toegesluit?” vra Bornmann rooi van ontsteltenis.
“Ek,” sê meneer Nieuwenhuis.
“Was dit nodig?”
“Ek dink so. Is jy die hoofseun?”
“Ja.”
“Hoeveel seuns is daar by jou in die kamer?”
“Sewe.”
“Roep hulle uit gang toe.”
“Hulle is nie daar nie … meneer.” Bornmann is skielik nie meer so kwaad nie.
“Waar is hulle?”
“Ek weet nie …”
“Hulle is natuurlik by die kamer uit terwyl jy geslaap het.”
“Maar meneer, ’n mens kan nie die hele nag wakker lê nie.”
“Nee, veral nie op