LITMIR.BIZ

Скачать книгу

onthou sy broer se woorde toe hy hoor Gerard gaan op sy beurt ook hoofseun wees: “Dis nie maklik nie. ’n Mens moet altyd op jou hoede wees.”

      “Teen die ouens?” het Gerard gevra.

      “Nee. Teen jouself. Jy moet jou heeltyd inhou.”

      “Ekskuus dat ek so met meneer gepraat het,” sê Gerard nou. “Ons was almal deur die wind toe ons wakker word.”

      “Dis alles in die haak. Ek verstaan … Kom ons werk saam. Wat het die geraas veroorsaak?”

      Bruwer maak keel skoon. “Meneer, een Thiessentjie het in sy slaap geloop terwyl die ander een die deur wou oopkry, en toe knak ’n nuwe outjie daar by my se senuwees amper. Hy is nou beter, maar hy lyk sleg.”

      “Skryf almal wat weg is se name op. Maar moet julle nie verder aan hulle steur nie. Hulle sal wel opdaag … O, mevrou het teruggekom. Dis goed. Hier is ’n pasiënt.”

      “Toemaar, ek weet van dié geval … Denzil Thiessen, wat maak jy hier?”

      Die boeties hou mekaar se hande styf vas en sê niks nie.

      “Dis nie net hy wat ronddwaal nie, mevrou.”

      “Nee. Môre maak ek behoorlik werk hiervan, hoor! Bruwer, twee van julle kan vir Vosloo na die siekeboeg neem. Ek sal hom daar laat slaap. Hier moet nou stilte kom voor die hoof opdaag en vra hoekom al die ligte brand. Jy sal vanaand se kabaal natuurlik aan hom rapporteer, meneer Nieuwenhuis.”

      “Nie tensy dit absoluut nodig is nie,” sê die nuwe onderwyser.

      Dit beïndruk die skuldiges wat besig is om na hulle kamers terug te kom en hulle name gedweë vir die kamerprefekte gee.

      Hulle plan was om al die nuwe onderwyser se meubels by sy badkamer in te dra en dan te verdwyn. Maar hy het hulle uitoorlê en nou is hulle in die sop. Boonop het hulle die kleintjies by hierdie kattekwaad betrek.

      Volgens Bertrand gaan die hoof nie net hulle ore vir asbakke gebruik nie, maar op die ou end sal hulle boonop hulle eie mangels vir oorbelle kan dra.

      Selfs hy en Geer, wat geharde bendelede is, gaan afgehaal bed toe. Dis waar, meneer Nieuwenhuis het vir mevrou Mostert gesê hy verkies om hulle nie aan die hoof te rapporteer nie, maar hulle ken die hoof beter as die nuwe meneer. Niks ontglip ooit sy aandag nie.

      Sesuur die volgende oggend gaan Fanie na sy broer se kamer toe. Hy word nie vriendelik ontvang nie. Meneer Nieuwenhuis is nog nie aangetrek nie, maar hy studeer reeds.

      “Uit hier!” beveel hy.

      “Nee, wag! Dis voor skooltyd. Jy’s nou nog nie ’n onderwyser nie.”

      “Jy sou nie by ’n ander onderwyser so instap nie. Jy doen dit ook nie by my nie.”

      Fanie kyk na die mat en lyk opreg skaam. “Miskien sou ek, ná gisteraand,” smeek hy.

      “Wat soek jy?”

      “Die ouens is baie jammer oor alles.”

      “Jammer oor hulle betrap is, ja.”

      “As die hoof uitvind ons het die kleintjies laat saamspeel en jou meubels uitgedra, kry hy die stuipe!”

      Maar dit lyk nie of sy broer se hart sagter word nie.

      “Sê nou hy skors party van ons!” vervolg Fanie.

      Sy broer kyk hom nog steeds onsimpatiek aan. Dan verras hy Fanie. “As dit jou sal troos, ek het nog nie besluit nie. Julle moet gestraf word. Maar ek is nuut hier en sal die saak eers met meneer Serfontein bespreek. Wat die meubels betref, wees gerus. Dis net ’n bietjie ontgroening. Ek het dit maklik weer reggeskuif.”

      “Jy’s wraggies gaaf!” sê Fanie dankbaar.

      “Moenie te gou praat nie … Daar’s druiwe op die kas. Vat dit vir jou. Dit lok net miere, maar Ma het aangehou ek moet dit vat.”

      “Vreeslik baie dankie vir alles, Herman.”

      Fanie gaan vertel dadelik vir sy vriende wat ’n wonderlike broer hy het.

      Hy sou nog meer dankbaar gewees het as hy die hoof se gesig op dié oomblik kon sien. Dis ongelukkig een van daardie dae wat die skoolhoof met ’n verskriklike hoofpyn opstaan. Hy het die vorige nag tot laat aan sy roman gewerk, maar voel gefrustreerd. Die rus van baie maande – eers ná ’n ernstige operasie en daarna met Josef se geboorte – het hom ’n bietjie laat verroes.

      Doktor Serfontein is nie iemand wat vir inspirasie wag nie. Wanneer hy ’n tema het, skryf hy gereeld, of dit vlot of nie. Maar hierdie tye van kreatiewe droogte wat die meeste skrywers so goed ken en vrees, tas sy senuwees kwaai aan.

      By ontbyt sien sy vrou hom vir die eerste keer vandag. Met ’n waarskuwende blik na Tessa en Fräulein, die Switserse goewernante wat Josef nou oppas en later vir hom sal skoolgee, skink mevrou Serfontein vir haar man koffie, en praat net die nodigste.

      Tydens Godsdiens bekyk die skool meneer Serfontein met buitengewone belangstelling. Hy lyk baie soos die hoof, maar verskil nogtans soveel van hom. Adolf het niks van sy broer se onwêreldse magnetisme wat so aantreklik kan wees, of wat die lewe vir sy medemens so ondraaglik kan maak nie. Die uitdrukking op sy gesig is amper altyd rustig en ontspanne.

      Maar kyk die diep keep tussen die hoof se oë! Hoekom lyk ’n man wat so ryk en aantreklik en beroemd is, en aan wie hierdie groot skool behoort, só ontevrede?

      Ná Godsdiens verlaat hy die verhoog met net ’n stug “Goeie-môre” aan die personeellede wat dapper genoeg is om hom te groet. Hy gaan terug na die studeerkamer in sy huis, aangesien hy eers heelwat later ’n klas het.

      Hier kry hy nege-uur die verskillende klasse se registers. Hy blaai vinnig daardeur omdat hy nie verwag iemand sal die eerste dag van die kwartaal afwesig wees nie. Daar is nie dagskoliere op Keurboslaan nie en as ’n kosganger siek is, word die hoof dadelik in kennis gestel.

      Maar nou sien hy op meneer Lambrecht se register dat Conrad Vosloo inderdaad afwesig is. Dis die nuwe seun wat senu-aanvalle kry. “Ongesteld” is die rede wat meneer Lambrecht aandui.

      Die hoof trek die telefoon nader en vra om na mevrou Mostert deurgeskakel te word.

      Toe die koshuismoeder sy stem hoor, weet sy dadelik sy was reg toe sy vanoggend sy gesigsuitdrukking as dreigend vertolk het.

      “Die nuwe seun, Vosloo. Is hy siek?”

      “Ja.”

      Die flou hoop dat die nag se gebeure verswyg kan word, is nou daarmee heen.

      “Hy het ’n aanval in die slaapkamer gekry, en later weer een in die siekeboeg,” rapporteer sy.

      “Werklik,” sê die hoof in wat Bertrand Spaulding sy “suurmelk-stem” noem.

      “Ek het die dokter laat kom en hy het vir my pille gegee.”

      “Jy het die dokter laat kom sonder om my te laat weet?”

      Mevrou Mostert was al op Keurboslaan toe die hoof as jong man daar opgedaag het. Sy het hom saam met ou meneer Schoonbee twee nagte lank verpleeg. Sy is nie bang vir hom nie.

      “Dit was laat. Ek wou jou nie in jou werk hinder nie,” sê sy, stil-weg geamuseerd oor sy kil stemtoon.

      Sy weet egter hy gaan nie nou laat los nie.

      “Het die kamerprefek jou geroep toe hy die eerste aanval kry?”

      “Ek was toevallig bo, want van my kleinspan was woelig. Toe sê die prefek vir my hierdie seun makeer iets.”

      Die foon word onnodig hard op die mikkie neergesit.

      Toe die koshuismoeder die hoof ’n rukkie later na die siekeboeg sien stap, slaan sy haar oë op na die hemel. Nou ja, besluit sy dan, as hy die saak self wil hanteer, soveel te beter. Sy kry die skuldiges nie jammer nie.

      Conrad probeer die ander nie verklik nie, maar hy was die vorige

Скачать книгу