LITMIR.BIZ

      Wierz mi, Anielo, wszystko to za mało.

      Nie wiesz, jak twarde jest serce mężczyzny,

      Jak prędko rany umie ściągnąć w blizny,

      Blizny, co potem stają mu się chwałą.

      Nic ich próżności nie zbije, nie skarci,

      Im więcej przeszkód, tem więcej uparci.

      Łaj, gardź, nienawidź – oni w nienawiści,

      Gniewie i wzgardzie mają swe korzyści,

      Tak, że nareszcie czasem z nas niejedna,

      Tracąc cierpliwość, tracąc głowę, biedna,

      Znudzona walką, ze wszech stron ściśnięta,

      Musi pokochać, by pozbyć natręta.

      Na cóż mi mówisz, co ja wiem dokładnie?

      Znam dobrze mężczyzn, ten ród krokodyli,

      Co się tak czai, tak układa snadnie,

      By zyskać ufność i zdradzić po chwili.

      Lecz że źli oni, mamyż być takiemi?

      O, były, były kobiety dobremi,

      I jakiż tego zwyczajny był skutek?

      Radość dla mężczyzn, dla nas gorżki13 smutek,

      Wspomnij tę książkę.

      Nigdy nie zapomnę:

      Męża Kloryndy życie wiarołomne.

      I żal jednego twą zemstę zwycięża?

      Żal, że chciał dopiąć i celu nie dopnie?

      I my nasz zamiar: «nigdy nie mieć męża»

      Mamy oznajmiać, głosić nieroztropnie?

      Wszystkim do razu odebrać nadzieję?

      I miłość własną każdego ocalić?

      O nic, nic z tego, moi dobrodzieje!

      Wy, co ze zwycięstw lubicie się chwalić,

      U nóg, tu, każdy, niech kark zgina hardy,

      Każdy z osobna dozna naszej wzgardy.

      Wzdychaj więc każdy!

      I kochaj się we mnie.

      Dlaczegóż w tobie?

      By jęczał daremnie.

      I moje serce nie więcej im sprzyja.

      Anielo! ręka! Powtórzmy tu śluby

      Nam wiecznej chwały, a im wiecznej zguby.

      Przyrzekam na kobiety stałość niewzruszoną,

      Nienawidzieć ród męski, nigdy nie być żoną.

      Nienawidzieć, tak, oprócz mego stryja.

      I mego ojca.

      I stryjecznych braci.

      I pana Jana…

      I pana Karola.

      I Józia…

      Kazia, Stasia…

      Hola! hola!

      Na ostrożności nikt nigdy nie straci.

      Zatem już kochać nie wolno nam będzie?

      Jedna dla drugiej kochankiem się stanie.

      Jedna dla drugiej – a tak – to przykładnie…

      Lecz powiedz, Klaro, oświeć mnie w tym względzie:

      Czy oni nigdy nie kochają szczerze?

      Nigdy? – hm? – Pewnie.

      Na cóż to udanie?

      Na co i po co, nic nie wiem w tej mierze.

      Lecz com czytała, pamiętam dokładnie:

      «Że miłość gorsza nad wszelką przygodę,

      Że masz się kochać, wolisz skoczyć w wodę».

      Klaro! zmiłuj się, w wodę! – to za wiele!

      Tak, nie inaczej! tak było w tem dziele.

      Taką więc sprawą rzecz wcale nieładna,

      Że każda kocha, nie topi się żadna.

      Bo do przyszłości duch każdy przykuty,

      Żyje dla nieba, kocha dla pokuty.

      O, wy mężczyźni!

      Piekło was zrodziło!

      Że nie ma kraju, gdzie by was nie było!