LITMIR.BIZ

      Wiem pewnie.

      Daj Boże!

      Taki bodziec Gustawa obudziłby może.

      Byle mu wierzył./ do Albina

      Dzięki za dobrą nowinę.

      Jak to, Radoście, dobrą? – Dobrą, a ja ginę.

      Nie zginiesz, będziem żyli.

      Ty się śmiejesz zawsze.

      Ty zaś nie płacz, a losy będą ci łaskawsze.

      O miłości, miłości! ty żalów przyczyno!

      Złorzeczyć ci nie mogę, bo mile łzy płyną.

      Lecz Klaro! kiedyż równą odpłacisz mi miarą?

      Kiedyż ze mną zapłaczesz? Klaro! Klaro! Klaro!

      Po raz pierwszy, drugi, trzeci!

      Na wezwanie takie dzielne,

      Powtórzone po trzy razy,

      Nawet duchy nieśmiertelne,

      Jak posłuszne ojcu dzieci,

      Porzucając ciemne cele,

      Stają władcy brać rozkazy.

      Mogęż spóźnić przyjście moje?

      Otóż jestem, otóż stoję.

      Ach!

      Nic więcej?

      To tak wiele.

      Ach, urągasz miłości.

      Urągam? – broń Boże!

      Twoje serce bez czucia.

      Lwie, tygrysie może?

      Nikt go zmiękczyć nie zdoła.

      Nie każdy, to pewnie.

      Ja tak kocham.

      A ja nie.

      Ja płaczę tak rzewnie.

      Ja się śmieję.

      Okrutna! Poznasz mnie po stracie.

      Okrutna! sroga! niestety! o nieba!

      Uchodźmy prędko, tu miłość na czacie,

      Prędko, Anielo, dowierzać nie trzeba.

      Tak babunia nam śpiewała,

      Ja uciekam, pókim cała.

      Zostań, okrutna, zostań! Uwolnię twe oczy

      Od smutnego przedmiotu, co ich świetność mroczy.

      Cieszy cię moja męka? – Ciesz się więc do woli:

      Żaden twój raz nie minął, każdy mocno boli.

      Jedna tylko pociecha mej duszy zostaje,

      Żem nie zasłużył wzgardy, której dziś doznaję.

      Panie Albinie! któż tak ściśle bierze?

      Zostań się z nami, wszak ci to są żarty.

      Com powiedziała, powiedziałam szczerze.

      A ja wszystkiemu co do słowa wierzę.

      Godzien pochwały, kto nie jest uparty.

      Godzien litości, kto pokochał Klarę,

      Bo razem w litość stracił wszelką wiarę.

      Tak drażnić, dręczyć, to się już nie godzi.

      Cóż? Pójść za niego?

      Ja tego nie mówię;

      Lecz gorycz losu niech litość osłodzi,

      Niech mu przynajmniej o przyczynie powie.

      Na co? Niech kocha, płacze, jęczy, kona.

      Ach, tego nie chcę, i ty nie tak sroga.

      Gardzę miłością, jestem niewzruszona.

      Wszak ci się znajdzie łagodniejsza droga:

      I na cóż tam słów, gdzie dosyć na znaku.

      Może mam przed nim, dygnąwszy trzy razy,

      Kręcąc fartuszkiem, piekąc rak po raku,

      Prosić lękliwie, aby bez urazy

      Przyjął

Скачать книгу