LITMIR.BIZ

      Pójdę się przebrać.

      Pamiętaj, Gustawie…

      Sam się zadziwisz, jak się dziś poprawię.

      Poprawię! Zawsze jedno co godzina,

      Zadziwisz się! tak!/ przechodząc nagle w uczucia

      Kochany chłopczyna!

      Cóż cię, panie Albinie, sprowadza tak wcześnie?

      Niestety!

      Jak wzdychałeś, tak wzdychasz boleśnie.

      Ach! jakże nie mam wzdychać, kiedy w smutku tonę;

      Kiedy nocne minuty łzami przeliczone!

      A ja ci radzę, wypogódź twe czoło,

      Nie bądź Gustawem – lecz kochaj wesoło:

      Te elegije i miłosne żale

      Młodej dziewczyny nie podbiją wcale;

      A zwłaszcza Klarę, co jak iskra żywa,

      Jeżeli westchnie, to wtedy gdy ziéwa;

      Klara, co spocząć, rzadziej milczeć zdoła,

      Sprzeczna z układu, z natury wesoła,

      Lęka się smutku, któregoś obrazem.

      Ach! możnaż kochać i nie płakać razem?

      Już dwa lata się kończą, jak powabność Klary

      Wznieciła moją miłość bez granic, bez miary.

      Nie ma dnia, bym nie błagał najczulszem wejrzeniem;

      Samem już tylko teraz oddycham westchnieniem;

      Łzami skrapiam jej ślady, skrapiam całą drogę:

      I kamień już bym zmiękczył, jej zmiękczyć nie mogę.

      Żebyś i sto lat jęczał, wszystko nic nie znaczy.

      Ach!

      Cóż dalej chcesz robić?

      Co? – Umrę z rozpaczy.

      Może cię kocha.

      Kocha? – Umarłbym z radości.

      Każ więc sobie zawczasu dzwonić z przezorności.

      Ja płaczę, ty się śmiejesz.

      Śmiej się i ty razem.

      Ach, posłuchaj mnie raczej, nie dręcz tym rozkazem.

      Myślałem, że wytrwałość najczystszych płomieni

      Nienawiść w łagodniejsze uczucia przemieni,

      Ową nienawiść mężczyzn powziętą z rachuby,

      Którą w duszy piastuje, z której szuka chluby.

      Ach, błędna myśl, niestety! zwodnicze nadzieje!

      Jej serce coraz stygnie, a moje goreje!

      Bywaj zdrów!

      Ach, gdzie idziesz?

      Ach, idę do siebie.

      Nie litujesz się żalu, opuszczasz w potrzebie.

      Chciałbym jeszcze do domu pojechać na chwilę.

      Tylko że już podobno… jeśli się nie mylę…

      Oho! tak to już późno! Wdaj się tylko z trzpiotem:

      U niego jak rozsądek, tak wszystko na potem.

      Czekaj, zwierzyć ci muszę straszną tajemnicę.

      Dla Boga, co to będzie!

      Rzecz całą oświécę.

      Albinie; ja truchleję!

      Zachowasz ją święcie?

      Mów!

      Klara i Aniela mają przedsięwzięcie…

      Słuchaj i zapłacz, nigdy – nie iść za mąż.

      Szczerze?

      Co? – Ty się śmiejesz z tego?

      Śmieję, bo nie wierzę.

      Ja

Скачать книгу