LITMIR.BIZ

      Dla ciebie błagam.

      Stryjaszku kochany!

      Wart twego gniewu, wart jestem nagany,

      Umiem czuć, cenić ojcowskie przestrogi,

      Dzięki ci, dzięki, stryjaszku mój drogi./ Ściskają się.

      Guciu kochany!/ po krótkiem milczeniu/

      Ale ja się boję,

      Że ty dziękujesz i znów robisz swoje.

      Nie, teraz jestem, będę zakochany,

      Z samym Albinem na wyścigi idę.

      Ach, czekaj! Nową naprowadzisz biedę.

      Za drwinki wezmą nagłość tej odmiany.

      Nie, westchnę tylko – raz na pół godziny.

      Lecz patrzeć będę, tego mi nie zganią

      Ale jak patrzeć! – Już wiem. – Wzrok jedyny!

      Jak niegdyś patrzał stryjaszek na panią…

      Cicho, bądź cicho!/ oglądając się/

      Ty, widzę, szalony…

      Ale co gorzej, co mnie trochę smuci,

      Że panna na mnie i okiem nie rzuci.

      Ach, mój Gustawku, wszak ty szukasz żony;

      Chciałżebyś takiej, co ściga oczyma,

      Jakby wołała: «Kto kogo przetrzyma»,

      Lub tej, co spojrzy i westchnie przed siebie

      Jakby szeptała: «Poszłabym za ciebie»?

      Nie – ja chcę, chociaż niby jestem trzpiotem…

      Niby.

      Dobrą mieć żonę.

      A któż wątpi o tem?

      I gdybym nie czuł przymiotów Anieli,

      Jużbyście mnie tu dotąd nie widzieli.

      Ach, jakiż anioł przemówił przez ciebie?

      Prawda? – Rozsądnym umiem być w potrzebie?

      Ach, strasznie, strasznie, byle tylko trwale.

      Idę więc biegać, śpiewać…

      Tego wcale…

      Sam się zadziwisz, jak się dziś poprawię!

      Czekaj! Zmiłuj się! o Boże! Gustawie!

      Tak, tak, panie Radoście, podzielam twe żale.

      Ale mnie się pan Gustaw nie podobał wcale!

      Miłość własną, przeczącą, co drugim należy19

      Najtrudniej mi przychodzi przebaczyć młodzieży.

      Tej wady Gustaw nie ma.

      Ma tylko zalety,

      A żadnej wady? – prawda?

      Ach, ma, ma, niestety!

      A tą jest?

      Roztargnienie, wesołość, pustota…

      No, co mam obwijać – trzpiot!

      Nie widzę w nim trzpiota.

      Ach, mościa dobrodziejko, któż to już zaprzeczy?

      Ale ma serce dobre, głowę nie od rzeczy;

      To nie minie jak płochość, z czasem nie uleci,

      To jest szczęścia rękojmią dla żony i dzieci.

      Wszystko dobre w nim widzisz.

      Kocham go jak syna.

      żałośnie/ Ale tylko ja jeden.

      To nie moja wina.

      I Aniela się krzywi.

      I wprawdzie ma czego.

      Biedny Gustawek! Wszyscy bij zabij na niego.