LITMIR.BIZ

      – Był listopad 1993 lub 1994 roku, a ja byłem młodym, świeżo upieczonym ratownikiem ochotnikiem – zaczyna opowieść Jacek Broński. – Robiło się już ciemno, gdy do centrali przyszło zgłoszenie, że z Giewontu skoczył facet. O wypadku poinformowali nas świadkowie, wstrząśnięci wydarzeniem, bo historia rzeczywiście brzmiała dramatycznie. Na szczyt Giewontu, na którym stało sześć osób, wszedł mężczyzna. Zwrócił uwagę mało górskim ubiorem. Miał na sobie dżinsy, dżinsową kurtkę i zwykłe tenisówki. Kręcił się trochę po kopule szczytowej, a gdy jedna z par poprosiła go, by zrobił im zdjęcie, chętnie się zgodził. Cyknął fotkę, oddał im aparat, po czym odwrócił się na pięcie i na ich oczach skoczył w przepaść. Trudno o bardziej wstrząsające przeżycie.

      Nieco zaskoczyła nas ta opowieść, z naszych doświadczeń wynika bowiem, że osoby, które chcą popełnić samobójstwo, zazwyczaj robią to w samotności. Pomyśleliśmy więc, że to może paralotniarz, zwłaszcza że świadkowie wspomnieli o jakimś dziwnym łomocie. Mieliśmy więc nadzieję, że słyszeli odgłos rozkładającej się czaszy spadochronu. Jednak opis jego stroju oraz zachowania nie bardzo pasował do glajciarza, ruszyliśmy więc na poszukiwania. Było nas trzech – młodych. Starsi ratownicy dokładnie nas poinstruowali, co mamy ze sobą zabrać i czego możemy się spodziewać podczas wspinaczki. Północna strona Giewontu nie jest bezpieczna, zwłaszcza latem i jesienią, gdy porastające ją trawy nie są jeszcze zamarznięte, zatem szybko przekonaliśmy się, przed czym nas ostrzegali. Podchodziliśmy Żlebem Szczerby, zwanym śmietnikiem, bo tam ląduje wszystko, co spadnie z Giewontu. Kierujący wyprawą Arek Gąsienica-Józkowy zdecydował, że nie będziemy się asekurować, bo nie ma gdzie założyć punktów przelotowych, szliśmy więc na tak zwanego żywca. W pewnym momencie natrafiliśmy na wysoki próg, trudny do pokonania, bo nie było się czego złapać. Pod nogami i rękami mieliśmy osuwający się szuter. Pierwszy na ten próg wszedł Arek i od razu krzyknął, że znalazł faceta. Nie żył. Teraz my z kolegą musieliśmy wdrapać się na półkę. Pamiętam, że złapałem u góry jakąś rachityczną kępkę trawy, oparłem się ramionami o te szutry i nagle cały trawnik wyleciał mi spod nóg. Nie wiem, jakim cudem wybiłem się do góry i zdołałem wskoczyć na twardy grunt, ale wiem, że gdybym tego nie zrobił, spadłbym osiemdziesiąt metrów, do Kotła pod Blachami, i niechybnie bym zginął. Nigdy nie zapomnę tego uczucia wyrwania się śmierci z rąk i jednoczesnego zajrzenia w jej otchłań, bo wybiwszy się w górę, z impetem wpadłem wprost na zwłoki poszukiwanego. Nigdy też nie zapomnę tego, co wtedy zobaczyłem, pierwszy raz bowiem widziałem tak roztrzaskanego człowieka. To oraz fakt, że sam o mało nie zginąłem, nie dawały mi spokoju przez całą powrotną drogę. Czułem, jak drętwieją mi włosy na głowie i jak marszczy mi się skóra na karku ze strachu. Ani przez moment nie opuszczała mnie myśl, że cudem ocalałem, i mimo że wciąż szliśmy po osuwających się kamieniach, byłem szczęśliwy, że to wejście na półkę jest już za mną. Pamiętam, że siedząc w schronisku na Hali Kondratowej, zerknąłem na zegarek, była dziewiętnasta trzydzieści. Pomyślałem – idzie wieczorynka, a ja wracam do życia. Ależ mi wtedy sakramencko smakowała herbata z cytryną.