LITMIR.BIZ

Скачать книгу

тую самую, з Крайны.

      Ягад на флянцы было няшмат, затое ўсе сакавітыя, з характэрным прытарным смакам. І самому флянцу, было відаць па ўсім, новае месца прыйшлося даспадобы.

      «Год-два, і запануе, – падумала Пелагея і з задавальненнем аглядзела бухматае, без адзінае плямкі, лісцё. – А яшчэ лепей памагчы яму. Фларыяна папрасіць, ці што?»

      І толькі гэтак падумала, як пачула ад алеі конскае цоканне. Хіснулася з кустоўя да логу, моцна трымаючы Антольку за руку, стаілася ў зарасніках бэзу.

      Але іх ужо заўважылі. Фларыян саскочыў з вазка, пакрочыў да схову.

      – Дрэва хочаце паглядзець, пан Фларыян? – Пелагея штурхнула Антольку да вазка, папраставала пожняю назад да хмызу.

      Праз колькі хвілін былі на месцы.

      Фларыян памкнуўся, каб абняць яе, але Пелагея не далася.

      – Не цяпер і не тут, – сказала гулліва, з ноткаю дакору ў голасе. – Спачатку зрабіце ласку, падпарадкуйце дрэўца. Бачыце, камлі старыя, трэба іх ссекчы, каб здароваму не заміналі расці. Зробіце?

      – Зраблю. Калі? Цяпер?

      – Заўтра. Усе паедуць на фэст, а вы застанецеся і… зробіце. – Пелагея паднялася на дыбачках угору, цмокнула хлопца ў шчаку.

      Пасля вулічнае спёкі ў сутарэнні было прахалодна. Доўгая, на ўсю вышыню пакояў капцільня рэзка звужалася, паступова пераходзіла на зломе ў комін. Адтуль павяваў вецер, там, на скразняках, боўталіся ў кошыках на дубовых шастках падсохлыя кілбасы. Пелагея выграбла з пліты попел, ссыпала ў вядро. Затым паставіла на пліту чыгунок з вадою, абклала яго з усіх бакоў дровамі з пасечаным ядлоўцам, падторкнула знізу пакулля.

      Дзверкі ўверсе, насупраць шасткоў, ляпнулі, Фларыян, жмурачыся ад святла, пассоўваў шасткі багром у адно месца, адну за адной паздымаў кілбасы.

      – Што цяпер?

      – У лямус занясі,– загадала Пелагея. – Вернешся – закладзеш уваход цэглаю. А тады – у Дубраўку адразу, дрэва парадкаваць. Глядзі, каб не ўгледзеў хто.

      – А вы як?

      – Мяне з Дубраўкі вярнуўшыся пільнуй. Дым пасвятлее – адкладай.

      Фларыян пайшоў, а яна зноў нахілілася над плітой.

      Сухі ядловец успыхнуў, напоўніў капцільню пахам лесу, адчайна затрашчаў. Пелагея варухнула яго качаргой, хаваючы твар ад іскраў, высыпала ў чыгун ягады.

      «Будзе вам фэст і да фэсту», – падумала весела і прычыніла пліту.

      Дым зрабіўся зусім белы, і варыва стаяла гатовае на прыпеку, а Фларыяна ўсё не было. Пелагея рванула дзверы раз, другі – каб гук у адказ.

      «За смерцю яго пасылаць», – падумала злосна і тут жа пачула за дзвярыма крокі. Хацела азвацца, але пабаялася: раптам Людвік?

      – Разбіраць, ці што? – голас быў Фларыянаў.

      – Хутчэй.

      Вызваленыя ад кладкі дзверы бясшумна расчыніліся. Фларыян, расчырванелы, з плямамі поту на плячах, ступіў у капцільню.

      Пелагея выхапіла сякеру з ягоных рук, шпурнула ў кут.

      – Доўга так! Што здарылася?

      – Сукі, як камень, – вінавата адказаў ён. – Ледзьве пассякаў.

      – Ніхто не бачыў?

      – Не… Піць хочацца.

      – На, папі.– Яна зачэрпнула

Скачать книгу