Скачать книгу

нашым абавязкам, вось мы і пайшлі – і высветлілі, што навіна пра пасылку (а хвароба пачалася з прыбыцця апошняй) так уразіла яе, што міс Кушынг злегла з сімптомамі мазгавой гарачкі. Было ясна як дзень, што ёй зразумелы ўвесь сэнс таго, што адбылося, але гэтак жа ясна, што якой-кольвек дапамогі ад яе нам давядзецца пачакаць.

      Зрэшты, гэтая дапамога нам была не так ужо і патрэбная. Адказы чакалі ў паліцэйскім участку, куды я папрасіў тэлеграфаваць Элгара. Больш пераканаўчай гіпотэзы не існавала. Дом місіс Браўнэр замкнуты ўжо тры дні, і суседзі ўпэўненыя, што яна паехала на поўдзень наведаць сваякоў. У параходным агенцтве паведамілі, што Браўнэр адчаліў на «Майскім» і, па маіх падліках, будзе на Тэмзе заўтра ноччу, дзе яго сустрэне бесталковы, але ўчэпісты Лестрад, і я не сумняюся, што хутка мы даведаемся ўсе падрабязнасці.

      Шэрлак Холмс не падмануўся ў сваіх чаканнях. Праз два дні ён атрымаў аб’ёмны канверт, у якім была кароткая запіска ад паліцэйскага, а таксама некалькі машынапісных аркушаў памерам 13Ч8 цаляў.

      – Лестрад яго злавіў, – сказаў Холмс, зірнуўшы на мяне паўзверх папераў. – Думаю, вам будзе цікава даведацца, што ён піша.

      «Дарагі містэр Холмс!

      У адпаведнасці з планам, які мы выпрацавалі, каб праверыць нашыя гіпотэзы, – гэтае «мы» цудоўнае, праўда, Ўотсан? – я прыбыў у докі Альберта* ўчора а шостай вечара і падняўся на борт парахода «Майскі», які належыць Ліверпульска-Дублінска-Лонданскай параходнай кампаніі. На мой запыт мне адказалі, што сцюард на імя Джэймс Браўнэр знаходзіцца на караблі і што ад пачатку рэйса паводзіцца так дзіўна, што капітан вымушаны быў вызваліць яго ад выканання абавязкаў. Спусціўшыся да яго ў каюту, я ўбачыў, што Браўнэр сядзіць на куфры, абхапіўшы галаву рукамі, і пагойдваецца з боку ў бок. Ён мажны моцны хлопец, чыста паголены і вельмі смуглявы – чымсьці падобны да Олдрыджа, які дапамагаў нам у справе з фальшывай пральняй. Пачуўшы, навошта я прыйшоў, ён ускочыў, і я ўжо быў прыклаў да вуснаў свісток, каб паклікаць двух хлопцаў з рачной паліцыі, што чакалі за дзвярыма, але Браўнэра, здаецца, пакінулі сілы, і ён пакорліва даў надзець на сябе наручнікі. Мы даставілі яго ў камеру, прыхапілі таксама і куфар, каб праверыць, ці няма там доказаў яго віны, але, на жаль, апроч вялікага вострага нажа*, які ёсць амаль у кожнага матроса, нічога не знайшлі. Зрэшты, патрэбы ўдоказахмы большне маем, бо, прыведзены да інспектара, ён пажадаў зрабіць заяву, якую, безумоўна, занатаваў наш стэнаграфіст. Мы аддрукавалі тры копіі, адну з якіх я і прыкладаю. Як я і думаў, справа аказалася надзвычайпростай, але яўдзячны вам, што папрысутнічалі пры маім расследаванні.

      З найлепшымі пажаданнямі, Шчыра ваш,

Г. Лестрад»

      – Гм! Расследаванне сапраўды было надзвычай простае, – заўважыў Холмс, – але наўрад ці яно здавалася яму такім спачатку, калі ён паклікаў нас. Ну, давайце зірнем, што сказаў Джым Браўнэр. Гэта заява, зробленая інспектару Мантгомеры ў шэдуэлскім участку паліцыі, і, на шчасце, гэта стэнаграма.

      «Ці

Скачать книгу