LITMIR.BIZ

      Köklerim – Ana dilim,

      Yaşamak bana verdin.

      Kahırda cana yardım,

      Ana dilimdä emin.

      Halkımı erdä tutêrsın

      Yaratmaa ihlam verersin.

      Sän sevdamsın, sän acım,

      Dededän kalan dilim.

      Gül gibi öz lafların

      Hem kıvrak, hem gözelim:

      Yakışêrlar cümleyä,

      Yaraşêrlar dünneyä.

      Canabin – temiz çöşmä.

      Sän – direksin ömürä.

      Sän – sancım, Ana dilim.

      Toprak üzündä erin!

      O, zavalı Ana Dilim,

      Artık oldun dilim-dilim.

      Seni doorêêr çorbacılar

      Hem yok eder yabancılar!

      Her taraftan baskı, yalan,

      O lafların oldu yaban,

      Köklerindän kökledilär,

      Yonga-yonga hep yondular.

      İçtän da var saklı kurtlar –

      İyerlär özünü onnar!

      Delim-deşik oldu güüdän –

      Ne kalacek bizä dündän?!

      Tatlı hem şıralı Sözün mü?

      Osa heptän bozuk Üzün mü?

      Dedelerdän kalma Cümne mi?

      Bir karma-karışık Cümlä mi?

      O, zavalı Ana Dilim,

      Sän kal bir koraflı kilim.

      Düülsün ürääm o sesindän

      Hem bayılıym gözelliindän!

      Ana Dilim büün kantarda:

      hem kantarda, hem kahırda,

      başı pek büük bir belada,

      durêr kuyu kenarında –

      (bir payvantlı beygir – ahırında!)

      keskin bıçaklan gırtlaanda,

      gülümsémäklän dudaanda,

      sessiz sesinnän aazında

      hem aar duyguylan canında.

      Durêr ecel kapusunda1,

      hem “son evin”2 kuytusunda

      (Halk Topluşu esabında –

      “halka izmet” maanasında),

      bir tayfanın emirindä,

      Gagauzluk duşmannarın önnerindä.

      Durêr, bekleer o – kayıplıın son kertiindä,

      solmuş al güllän o yalpak ellerindä,

      ürkük bakışlan gök-maavi gözlerindä

      hem da derin korkuylan o içim3 üzçezindä.

      Susêr – yok ses mayıl o sesindä.

      Batmış karannıklar gözlerindä.

      Sizdän yardım bekleer, bekleer dooru karar.

      Başka hiç bişeycik – salt bukadar…

      Ama: kuş dilindä lafedennär,

      seni, ezip, çiineyennär,

      kök salmadaan topraklarna,

      çavdar da saçmadaan tarlalarna,

      uzandılar uzun ellärlän boozuna!

      (dülger kakêr son enseri tabuduna!)

      kuruçayır bekleyecek suuk tenini…

      torlak tarla da datmaycek tuz-terini…

      Benim, paalı Ana Dilim,

      Son kertiinä artık geldin…

      Afet, bän yanıldım, Sän gelmedin, getirdilär –

      Milletimin adınnan lafedän lapotilär4.

      Bıçak ta dayandı kemää –

      HİÇ BİRİNİ AFETMEMÄÄ!!!

      Canım, soluum – Ana Dilim,

      Sän, Canabin, eni gelin –

      Pek utancak hem donaklı

      Hem ak üzün da duaklı.

      Telli pelik – cümlelerin

      Hem pek derin sörpetlerin.

      Mercan gibi söleyişin –

      Akıllılarlan var işin!

      O lafların incä, naazlı,

      (kimär kerä takazalı!)

      Taazä eserlär hem da pak

      Hem suvazlêêrlar pek yalpak.

      Tatlı şıra gibi sözün,

      Pek seviner ona gözüm.

      Temiz, kıvrak giyimnerin,

      Halka datlı o sözlerin.

      Benim soluum, Canım benim –

      Paalı hem da sonsuz Ana Dilim.