Пўртанали уммонда сузар ҳаёт қайиғи (ИККИНЧИ КИТОБ) - Тохир Хабилов

Скачать книгу

тугатмасларидан сержаҳл ака:

      – Бу тўйми ё мажлисми?! Йиғиштирларинг шеърларингни! Уйларингда ўқийсанлар! – деб шеърхонликка якун ясади. Ранжитадиган аҳволдан ҳеч ким хафа бўлмади, калламиз кесилмаганига қувона-қувона қайтдик.

      “Ленин учқуни”даги ишимни “келажаги порлоқ” икки “ёш куёв” билан ҳамкорликда давом эттирдим.

      Пўкиллаган чилдирма ва нўноқ доирачи

      Менга дуо кетган бўлса керак, кимдир бирон ишни қила олмаса, мени жалб қилишади. Китобхонлар билан учрашувга бирон шоир ваъда бериб келолмаса, менга қўнғироқ қилишади. “Мен шоирларнинг дублёриман-да”, деб ҳазиллашаман. Учрашув ташкилотчисига раҳмим келганидан “дублёрлик” вазифасини бажариб бераман. Чилдирмакашлигим ҳам шундай. Тўйда устозни кўриб уялганимдан кейин 4–5 йил қўлимга доира олмадим. 1972 йилнинг 9 май куни дўстим Абдужалил Зокиров уйланди. Пешинга яқин жала қуйиб, кетидан дўл уриб, шаҳар кўчалари бамисли дарёга айланди. Хайриятки, бу ҳол кўп давом этмади. Шу тарзда ярим соат-бир соат ёғиб берсами, шаҳарни сув босиши тайин эди. Тунд осмон ўн-ўн беш дақиқа заминни савалагач, шамолнинг раҳми келиб, булутларни тоғ томон суриб кетди.

      Абдужалилнинг Себзордаги эски уйига пешиндан кейин бордик. Тор ҳовлининг аталаси чиқиб кетган. Кимдир қипиқ сепяпти. Тўй бошланишига ҳали вақт бор. Лекин ошнам кўчада бўғилиб, сигарет тутатяпти. Аҳвол сўрадим.

      – Кўрмайсанми буларни! – деб чала чекилган сигарет қолдиғини оёғи остига ташлаб эзғилади.

      – Кимларни кўрай, нима бўлди?

      – Куёвжўрамнинг кайфи ошиб, думалаб қолди…

      Мен ҳали уйланмаганман, жўрабошилик мартабасига номзодим ўтмайди. Яхшики, қўшним Асқар билан бирга келиб эдим.

      – Жиғибийрон бўлаверма, ана сенга зўр куёвжўра олиб келганман, ичмайди ҳам, думалаб қолмайди ҳам.

      Асқарнинг жуссаси кичикроқ эди, Абдужалил менинг бу гапимни ҳазил, деб тушуниб, қўл силтади-да, ишонқирамай сўради:

      – Уйланганми?

      – Уйлангандаки… битта ўғли ҳам бор. Бу масаланг ҳал, яна нима дейсан?

      – Менга қара, сен Азимжон аканинг ёнида чилдирма чалармидинг?

      – Чалардим. Нима эди?

      – Ашулачи келди-ю, доирачиси йўқ экан, каллам қотиб қолди.

      – Бўпти, чилдирмачи топилди, деявер, доира топиладими?

      Кўп ўтмай доира келтиришди. Доира санъатнинг қадрига етмайдиган одамнинг қўлига тушиб, неча йилдир ертўлада захлаб ётган экан. Қани энди қиздириш мумкин бўлса! Офтобга ҳам қўйдим, қарасам, терига илиқлик ўтяпти-ку, лекин гардиши ҳали ҳам нам. Ўчоқда ёниб турган оловга тутиб ўтирдим. У пайтларда куёвнавкар йиғилгунча карнайчи, сурнайчи, ноғорачи кўчада хизматда бўларди. Хонанда эса ҳовлида нав-бати билан ашула айтиб ўтирарди. Кейин хонанда билан доирачи машинага ўтириб, келиннинг уйига борарди. У ерда ҳам уч-тўрт жуфт ашула айтгунча куёвнавкарлари билан етиб келарди. Шунда хонанда уларни “Тўйлар муборак!” қўшиғи билан қаршилаб, қўшиқни-қўшиққа уларди. Кейин куёвникига қайтиб, никоҳ зиёфатида хизматни тўй тугагунча давом эттирарди.

      Доирани чала-чулпа қиздириб, келиннинг уйига жўнадик. “Келинглар, келинглар”,

Скачать книгу