LITMIR.BIZ

Скачать книгу

цяпер трэба аддзячыць гледачам, сказаць, тыпу, дзякуй, што глядзелі, падпісвайцеся на наш канал, стаўце падабайкі, – кажа яму Кіра.

      – Які канал? Я яшчэ дакладна не ўпэўнены, што гэта будзе канал. Спярша трэба паглядзець, як усё запісалася! – Макар з дакорам пазірае на Кіру.

      – Тым не менш дзякуй, што нас глядзелі, да сустрэчы, – кажа замест Макара Кіра і ўсміхаецца ў камеру.

      Запіс спыняецца.

      Камера здымае з акна маршруткі. Шаша віецца шэрай стужкай, а цёмна-зялёны лес зліваецца ў суцэльны аднатонны фон. Макар паўшэптам вяшчае:

      – Ну што ж, вось мы і ў маршрутцы «Мінск – Масква». На гадзінніку дзесяць раніцы, і мы ўжо далёка за горадам. Мінск, бывай! Як ні сумна з табой развітвацца, аднак нас чакае новае жыццё і, спадзяюся, гасцінны Лос-Анджэлес. У салоне шмат хто спіць, таму даводзіцца гаварыць ціха. Кіра дрэмле, яна дрэнна спала ноччу, няхай адпачывае. У нас было даволі сентыментальнае развітанне з бацькамі. Мне так падалося. Не абышлося без слёз. Асабліва перажываюць мае тата і мама. Яшчэ да ад’езду яны цэлы год не маглі змірыцца, што мы ўрэшце вырашылі пераехаць на іншы край свету. Я па-ранейшаму застаюся для іх маленькім хлопчыкам, а тут такая ашаламляльная навіна. Ну, нічога, думаю, справяцца. Яны ў мяне моцныя духам. Мы з Кірай паабяцалі высылаць ім відэа з усіх месцаў нашага падарожжа, я ўсталяваў бацькам скайп, паказаў, як карыстацца ютубам, таму гэтае відэа для іх. Мама, тата, прывітанне!

      Аб’ектыў павольна пераходзіць ад акна на салон маршруткі. Падымаецца вышэй над спінкай сядзення, паказваючы шэраг наперадзе. У маршрутцы ціха, чуваць прыглушаны рык матора. Камера апускаецца ніжэй і факусуецца на Кіры.

      – Няхай спіць. І я трохі пасплю.

      Макар неахайна паварочвае да сябе аб’ектыў.

      – Ну вось, з намі ўсё ў парадку, не хвалюйцеся, да сустрэчы. Амерыка, чакай новых перасяленцаў!

      – Зноў усім прывітанне. Хачу сказаць, што колькі хвілін таму мы перасеклі мяжу і цяпер знаходзімся ў Расіі, – кажа Макар у аб’ектыў. – Цяпер тры гадзіны, Кіра прачнулася і хоча нам штосьці сказаць.

      Камера накіроўваецца на Кіру.

      – Як табе спалася? – пытае ў яе Макар. Кіра глядзіць у свой тэлефон.

      – Не трэба мяне здымаць, я з гэтага ракурсу кепска атрымліваюся, – абураецца яна.

      – А як жа твая ідэя блога? Пайграй трохі на камеру. Што ты адчуваеш? Якія ў цябе першыя думкі? Мы пакінулі радзіму, цяпер мы ў іншай краіне, на крок бліжэй да мэты.

      Кіра ўздымае броўку.

      – Хвалююся, вядома. Наперадзе пашпартны кантроль, уся гэтая валтузня з торбамі, праверкі. Цяпер галоўнае – нічога не забыць і паспяхова трапіць у аэрапорт. Потым пералёт, не ведаю… Думаю, выспімся мы толькі ў гатэлі, таму што ўсе гэтыя перасадкі нас добра вымучаць, а мне ўжо ногі баляць ад гэтага дурацкага сядзення.

      – Ну, нам не прывыкаць, – кажа за камерай Макар. – Да гэтага мы шмат разам вандравалі па Еўропе, у нас былі пералёты на самалётах. Асабіста для мяне заўжды самай цяжкай праблемай было тое, што мяне ўвесь час пучыла.

      – Таму

Скачать книгу