LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Het duistere licht verdiept de holtes van haar gezicht en even leek ze op het doodsymbool zelf. "Dat is de geest, de vrijbuiter," neuriede ze. "Wat een bravoure. Gefeliciteerd, het werk is van jou. Zoek me nu mijn erfstuk."

      *****

       Jalis keek met een afleidende zucht omhoog van de kaarten in haar hand. De stenen muren van de gemeenschappelijke ruimte gonsden van het gebabbel en gekletter van de gasten van de herberg. Een dienstmeisje liep gehaast voorbij en droeg lege borden naar de keuken. Achter de bar hield Jecaiah zich bezig met het vervangen van een leeg vat ter voorbereiding op de grote stroom klanten.

      Ze richtte haar aandacht weer op haar kaarten. De hoge kaart was de Arkhus, maar het was nutteloos naast de anderen. Het beste wat ze kon verwerken, was een lage flush van het Artisan-pak. Ze wierp een blik op haar twee metgezellen. Dagra wachtte geduldig en veegde met een vuile zakdoek het schuim van bier weg van zijn warrige baard. Aan de andere kant van de tafel krabbelde Oriken aan zijn ongeschoren wang, zijn ogen verglaasde terwijl hij haar onder de rand van zijn hoed opnam.

      "Orik," zei ze aandachtig. "Mijn gezicht is hier."

      "Huh? Oh." Hij schraapte zijn keel. "Wel, kom op dan. Neem uw beurt. Je vertraagt Dag alleen van winnen, en je weet hoe graag hij zijn koperen munten telt."

      "Schijt aan je," zei Dagra.

      Jalis keek naar de zandloper op de tafel en zag de laatste korrels er doorheen druppelen.

      "De tijd is om," zei Oriken.

      Ze gooide haar kaarten naar de tafel. "Ik pas."

      "Waarom?" Dagra fronste naar de verspreide kaarten. "Je had daar een goeie hand."

      "Ik voel het niet", zei ze. "Of je nu wint of verliest, je moet weten wanneer je moet stoppen."

      Oriken verzamelde de kaarten op de stapel. "Hoe zit het met een ronde van Five Seasons?"

      "Niet nu, Orik."

      "Oké, goed." Hij zuchtte en keek naar de salondeuren aan de ingang van de gemeenschappelijke ruimte. "Zou naar buiten kunnen gaan voor een shagje."

      Jalis hield haar hoofd schuin en keek hem aan. "Je zou moeten proberen om te stoppen."

      "Hmph. Ja. Wat moeten we dan doen?"

      Ze haalde haar schouders op. "Misschien moeten we een contract aannemen."

      Dagra snoof. "Heb je het gildebestuur gezien? De banen zijn nauwelijks geschikt voor een beginneling! De fatsoenlijke worden meteen weggegrist, en daar is al weken geen sprake van. Geloof me, als er een goed contract zou komen, zou ik de eerste zijn die het zou aannemen om uit deze herberg te komen."

      Jalis knikte. "Ik kan honderd dingen bedenken die ik liever nu doe. Het is al erg genoeg dat we hier moeten wonen, maar het is tenminste beter dan het gildehuis." Ze keek naar de voorkant van de gemeenschappelijke ruimte. Een straal zonlicht stroomde over de bovenkant van de deuren. De blauwe hemel daarachter was uitnodigend. "We moeten onze dagen niet verspillen aan het wachten op een goede baan. We zouden daarbuiten moeten zijn."

      Oriken snoof. "Dat kan ik niet tegenspreken, maar als we buiten ronddwalen, missen we onze kans om een fatsoenlijk contract te sluiten."

      Ze bracht haar kopje naar haar lippen en nam een slok water. "Begrijp me niet verkeerd," zei ze. "Ik vind het heerlijk om bij jullie te zijn, maar we zijn vrijbuiters - met de nadruk op buiters."

      "Het probleem is," zei Oriken, "we zijn te goed in wat we doen."

      Dagra knikte instemmend. "Tussen ons en de rest van de tak hebben we praktisch Caerheath ontdaan van alle bandieten. Nu zijn de problemen in de stad zelden meer dan kleine geschillen."

      Jalis zuchtte. "Dat zou een goede zaak moeten zijn. We handhaven de vrede, maar we doen ons zelf geen gunsten. Sinds wanneer werd het gilde de belangrijkste wetgever in Himaera?"

      "Primair?" Dagra's wenkbrauwen fronsten. "Probeer alleen. Dit is geen Vorinsia. We hebben geen chique Arkhus die het land bestuurt, en ook geen militair, zelfs geen verdoemde sheriff. Niets sinds de dagen der koningen. Dit land bestaat alleen uit vrijbuiters."

      "Ik heb hier lang genoeg gewoond," zei Jalis, "maar ik kan nog steeds niet wennen aan het ontbreken van een militair of een heersend boegbeeld. Het is een wonder hoe Himaera eeuwen geleden niet door de Arkh werd opgenomen."

      Dagra haalde haar schouders op. "Ze probeerden ons tijdens de opstand binnen te vallen, maar zelfs een kapotte Himaera slaagde erin om hun neuzen te laten bloedden en de das om te doen en ze met een paar geleerde lessen weg te sturen. De Arkh’s zijn sinds die tijd verzwakt. Er is niets meer te overwinnen." Hij wierp Jalis een verontschuldigende blik toe. "Geen belediging, meisje."

      "Niet zo gevoeld."

      Oriken leunde tegen de muur. "Hoe dan ook," zei hij, "ik zou me geen zorgen maken. Iets goeds zal snel genoeg op het werkbord landen. Dat doet het altijd." Hij wierp Jalis een grijnzende glimlach toe.

       "Altijd de zeikende optimist." Dagra stak zijn baard uit richting de nis van het gildebestuur aan het eind van de bar. "Heb je de beloningen voor die vacatures gezien? Het beste is voor acht koperstukken. Het is een belediging."

      "Misschien is het tijd dat we op vakantie gaan," zei Oriken.

       "Dat is geen slecht idee," zei Jalis. "Ik heb mijn geboorteland een tijdje niet bezocht."

      "Niet echt wat ik in gedachten had."

      "Ik ga pissen," zei Dagra terwijl hij zichzelf oprichtte.

      Oriken zag hem weglopen. "We moeten wel een tijdje de stad uit. Misschien heeft Middlemire wat extra handen nodig. Of Brancosi Bay. We moeten Maros vragen om voor ons te kijken,"

      Een schaduw kliefde door het zonlicht op de vloer. Jalis wierp een vluchtige blik om te zien hoe het zware frame van Maros door de salondeuren strompelde. Hij merkte haar blik op en strompelde naar hen toe om zich bij hen aan te sluiten.

      "De zwerver keert terug," zei Oriken. "Ik kan je tegenwoordig niet in je eigen herberg houden."

      Maros blafte een vermoeide lach en verzamelde zijn krukken in één hand. "Balen is het verste sinds ik deze plek heb overgenomen. Herinner me eraan om nooit meer terug te gaan."

      Jalis hield haar hoofd schuin om zijn blik te volgen. "Ben je in Balen geweest? De hele middag?"

      "Nauwelijks! Het grootste deel van het probleem was dat ik daarheen moest strompelen en weer terug."

      "Waarom vroeg je Ravlin niet om je in zijn wagen te brengen? Hij zou het niet erg hebben gevonden."

      "Heb ik geprobeerd. De handelaar in Brancosi was zijn voorraad aan het bijvullen."

      "Wat is er zo belangrijk in Balen dat je er geen nieuweling naartoe kunt sturen?" Vroeg Oriken.

      "Op welke andere dag dan ook, zal ik dat zeker doen." Maros wierp een blik op Jalis. "Luister, ik heb wat zaken te regelen. Ik spreek je binnenkort weer."

      Jalis zag hem naar het gildebestuur hinken. Even later strompelde hij uit de nis en ging de aangrenzende gang in naar zijn privékantoor. "Hij is iets van plan," zei ze tegen zichzelf.

      Aan een tafel in de buurt van de tegenoverliggende muur van de gemeenschappelijke ruimte waren verschillende vrijbuiters bezig met een spel met hun knokkels. Alari, een veteraan buiter met een paar jaar meer in het gilde dan Jalis, tuurde naar het gildebestuur en mompelde naar haar dichtstbijzijnde metgezel.

      "Ik kom zo terug." Jalis stond op van haar stoel en liep snel naar de nis. Ze zocht de inhoud van het gildebord af tot ze een nieuw stuk papier zag en losmaakte van het bord. Toen ze de beloning zag, werden haar ogen groter.

      "Meisje, je bent zo snel als een vuursteen over staal," zei Alari achter haar.

      Met de notitie in haar hand liep Jalis naar haar collega. "Je was niet ver achter me."

      Alari's glimlach liet het bleke litteken naast haar mond zien. "Wat heeft de baas daar deze keer opgehangen? Weer iets wat het papier waarop het geschreven is niet waard is?"

      Jalis haalde

Скачать книгу