LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Veral nie nou met die moord wat onder julle neuse gepleeg is nie. Soos gewoonlik is daar seker ook nog geen vordering gemaak om die sicko vas te trek nie, nè? Die ou deuntjie: ‘niemand is nog in verband met die voorval in hegtenis geneem nie’. Nee. Dis gevaarlik, man. Ek is bekommerd oor jou. Kom bly ’n rukkie by ons, toe? Dit sal jou goed doen.”

      “Dankie, dis baie gaaf van jou om aan te bied, maar ek is regtig oukei,” antwoord Deirdre. “My huis is hier, my ginekoloog is hier. Alles wat ek nodig het, is hier. En ek sal sover moontlik uit die moordenaar se pad probeer bly, ek belowe.”

      “Jy moenie grap nie. Dit moet ’n baie twisted nommer wees daai.”

      “Kom ons praat nie nou daaroor nie, asseblief.”

      “Oukei dan. Het jy al gedink aan name?”

      Deirdre glimlag. “Nee, nog nie. Ek moet nog eers gewoond raak aan die idee dat ek ma gaan word.”

      “Hoeveel weke is jy al?”

      “Net so ’n bietjie meer as tien weke.”

      “Tien weke!” Tertia gooi haar hande teatraal in die lug. “Dis meer as twee maande en jy sê niks. Nie vir Liam nie, nie vir my nie. Ek kan dit nie glo nie! Hoekom nie? Hoekom het jy dit so lank stilgehou?”

      “Ek wou eers heeltemal seker maak, want ek het sommer net ’n tuistoets gedoen. Al was dit positief, het ek besluit om eerder bevestiging by my huisdokter te gaan kry. Maar ek was so bang vir die antwoord dat dit my ’n ewigheid geneem het om ’n afspraak te maak. En die situasie tussen my en Liam … Wel, ek wou die nuus hou vir die regte oomblik, maar met die rusies en stiltes – ek het nie kans gesien nie. Toe …”

      Amper praat sy haar mond verby. Sy moet versigtig wees. So hittete of sy het uitgeblaker dat daar nog ’n kind betrokke is. Hanna en Liam s’n.

      “Ja, en toe?” pols Tertia.

      “Toe was dit te laat. Ek is jammer ek het jou nie vroeër vertel nie. Van die affair. Van die baba … Ek was so teleurgesteld. Ek het nooit gedink Liam sou my met ’n ander vrou verkul nie. ’n Hele dekade se getroude lewe in die water gegooi. Wys jou net. Nooit is ’n baie lang tyd. En huwelike is nou maar eenmaal nie perfek nie, selfs al het ek geglo myne sou wees.”

      “Het jy gedink ek sou al jou geheime uitlap, of wat? Vertrou jy my dan nie?” vra Tertia en klink effens suurderig.

      “Dis nie dit nie. Liam moes na regte die eerste een wees wat ek vertel, hy is die pa. En solank as wat ek nie vir hom gesê het nie, het ek nie gevoel dit is reg om enigiemand anders te vertel nie.”

      “Nie eens jou ouers nie?”

      “Jy lyk verniet so verbaas, Tertia. Jy weet ek het nie meer kontak met my aanneemouers nie. Sedert varsity al nie. Ons was nooit na aan mekaar nie, het nie veel van ’n konneksie nie. My lewe gaan hulle nie aan nie.” Deirdre kyk af op haar skoene, bestudeer elke voutjie en merkie in die sagte leer. “Alles is ’n gemors. Een groot, vet gemors.”

      Tertia bly ’n rukkie stil en maak dan keel skoon.

      “Ag, wat. Ons sal hierdeur ook kom. My ma het altyd gesê daar is geen probleem wat nie opgelos kan word met genoeg plofstof en ’n hengse bak roomys nie. Kom ons gaan kry ’n chocolate sundae. Die vet weet, ek het nou een nodig.”

      “Is ek dan vergewe?” vra Deirdre.

      “Seker maar, jong. Maar net sodat jy weet, vergifnis kom nie verniet nie. Jy gaan betaal vir daai roomys.”

      HOOFSTUK 3

      Twee weke later stap Deirdre haar ginekoloog se ontvangsarea binne.

      Die plek is gerusstellend. Groot, gemaklike seemsleerstoele domineer die vertrek en die rubberplante in koperpotte gee dit die gevoel van ’n voorstedelike sitkamer. ’n Pragtige bos Sint Josefslelies trompetter in ’n kristalvaas op die toonbank tussen ’n klompie lêers. Sy weet al wanneer die telefoon lui, is dit op ’n gedempte toon. Net enkele kort klankies wat nie skril op die oor is nie. Die koue, kliniese omgewing wat sy met dokters assosieer, is hier heeltemal afwesig.

      Nadat sy by die ontvangsdame aangemeld het, gaan sit Deirdre in die naaste stoel. Senuweeagtig stapel sy haar slimfoon, in sy toeklapomhulsel, en haar bos sleutels in ’n hopie op die armleuning. Sy het nie vandag ’n handsak saamgebring nie, want sy het nie weer lus vir die ontvangsdame se skewe kyk as sy daarin begin rondkrap om na iets te soek nie. Dis altyd ’n deurmekaarspul en sy sukkel haar dood om selfs haar sleutels raakgevat te kry. Sy het sommer haar bankkaart in ’n gleufie van die foon se omhulsel gedruk; meer het sy tog nie nodig nie.

      Toe besef Deirdre met ’n skok dat sy nie haar bestuurderslisensie saamgebring het nie. Genade! Sy is so vergeetagtig die afgelope ruk. Dit moet die swangerskap wees wat dit veroorsaak. Meer hormone, meer probleme. Ook maar goed Murraybaai is nie deurtrap van verkeersbeamptes nie. Vandag moet sy wraggies nie onnodig draaie ry nie, net direk hiervandaan huis toe gaan.

      Sy kyk af en sien dat haar plat balletskoene amper in die digte vesels van die mat verdwyn. Die slooprok span om haar skoot en haar handpalms is sweterig-taai soos dit op die armleunings rus. Bang dat sy die delikate leer sal vlek, lig sy haar hande op en vroetel met haar kraag.

      Terwyl die ontvangsdame met haar rekenaar besig is, laat Deirdre haar blik dwaal na die geraamde afdrukke van skilderye deur Gustav Klimt. Die Weense kunstenaar se kenmerkende gebruik van goud en baldadige bont kleure vorm ’n skerp kontras met die aardsheid van die mat en die meubels. Elkeen van die skeppings is ’n viering van vrouwees. Naaktheid, sensualiteit, seksualiteit. En swangerskap.

      Die ontvangsdame onderbreek haar gedagtes: “Suster Kemp moet net gou u bloeddruk en urine toets, en daarna sal dokter Katz u sien, mevroutjie.”

      Met vingers oortrek van goue ringe lig die gesette vrou die volgende lêer van die stapeltjie af en beduie vir Deirdre om haar na die suster toe te volg.

      Nadat die roetinetoetse gedoen is, stap sy en suster Kemp na die dokter se spreekkamer.

      Deirdre se senuwees knaag steeds. Soos Tertia gesê het, enigiets kan enige tyd verkeerd gaan. Sê nou net die lewe wat in haar groei, is besig om abnormaal te ontwikkel? Wat gaan dan gebeur? Die afgelope ruk het sy beslis nie na haarself gekyk soos ’n verwagtende vrou moet nie. Die spanning, die eensaamheid … alles maak haar gedaan. En dit is waar – op haar ouderdom kan ’n swangerskap vir seker gevaarlik wees. Hoe sal sy ’n gestremde kind kan hanteer as ’n gesonde, normale een al na te veel voel?

      Dis nou al meer as twee maande wat sy op haar eie klaarkom. Na regte moes Liam vandag hier gewees het om haar by te staan. Die vorige kere ook. Die situasie waarin sy is, het immers nie vanself tot stand gekom nie – dit verg twee partye om ’n kind te maak. Sy weet egter sy kan hom nie vir sy afwesigheid verkwalik as sy hom nog nie van die swangerskap vertel het nie. As hy en Hanna net nie –

      Dokter Katz se “Kom binne” onderbreek haar gedagtegang en suster Kemp maak die deur oop en beduie sy moet instap.

      Die sagte lig van die bankierslamp op die tafelblad laat die dokter se kop groter en gladder lyk as wat dit is. Deirdre vind dit steeds moeilik om sy ouderdom te bepaal, want bleskoppe is bedrieglik en laat die gesigte dikwels jonger lyk as wat hulle regtig is.

      Dokter Katz se donker uitpeuloë beweeg altyd heen en weer in hulle kasse en die ronde dunraambrilletjie druk diep in sy pofwange. Hy herinner haar aan ’n belese brulpadda, ’n karakter in ’n kinderboek.

      “Mevrou O’Brien, dis goed om u weer te sien,” groet hy. “Sit gerus.” Hy neem die toetsuitslae wat suster Kemp na hom uithou en bedank haar met ’n kopknik voordat sy die spreekkamer verlaat.

      Deirdre gaan sit in die stoel voor hom en peuter weer met haar kraag.

      “Het u nou al u man oor die swangerskap ingelig?”

      “Nee, hy weet nog nie, dokter.” Sy kyk anderpad om dokter Katz se oë te vermy.

      “Dink u nie dit het tyd geraak nie? Hy het die reg om te weet. Dis tog nie ’n

Скачать книгу