LITMIR.BIZ

Скачать книгу

kan jou sterre dank sy het nie,” antwoord tante Alessa. “Maar jy skuld my ’n paar prime whites, daardie twee was seker die bestes wat ek gehad het.”

      Oom Moshe neem die vere by Liora en bestudeer hulle. “Die kind ken ’n prima pluim as sy hom sien. Sy aard na haar tante.”

      Maman tel Liora op haar heup. “Aard of nie aard nie, my kind sal haar eie pad loop.”

      “Eie pad se voet,” sê tante Alessa. “Jy en jou man wil hê sy moet maak soos júlle sê.”

      Liora woel om neergesit te word. Sy hol buitentoe en gaan sit op haar skoppelmaai oor die woestyn en uitkyk.

      Sy hoop oom Moshe sal haar volg, en sy brand om oor haar skouer te loer, maar sy doen dit nie.

      Ná ’n ruk kom sy voetstappe tóg nader, byna onhoorbaar op die sand, en sy voel hoe hy die skoppelmaai se sitplek ver agtertoe trek en dit laat los.

      Elke keer wanneer sy tot by hom terugswaai en hy haar hoër stoot, fluister hy iets by haar oor.

      “Jy kan dokter word …

      “… of sakevrou …

      “… of pluimbereider …

      “… nét wat jy wil.”

      “Regtig, oom Moshe – énigiets?” vra sy met die wegswaai, arms gestrek en kop agteroor sodat haar hare vlugtig oor die sand sleep en sy hom onderstebo sien staan.

      “Sit regop, Liora!” Sy arm vou om haar middel en hy bring haar tot stilstand.

      “En as ek jou kind wil wees?”

      “Waarvan praat jy nou?”

      “Jy het gesê énigiets. Het jy vir my gejok, oom Moshe?”

      “Nee, my engelkind, vir myself.” Hy stoot haar liggies van hom af weg.

      Elke keer as sy terugswaai na hom toe, weer en weer, voel sy sy hande op haar vlerkies.

      2

      Daardie aand sit hulle by die groot etenstafel, Liora en Maman en oom Moshe en tante Alessa. Daar hang ’n kandelaber met flou elektriese ligte bo die tafel en daar is ’n klompie kerse in blakers op die blad. Liora speel met die sagte was van die kers naaste aan haar. Maman kyk kwaai na haar en trek die blaker weg.

      “Los die kind tog,” sê tante Alessa.

      Liora wag dat oom Moshe ook iets moet sê, maar hy hou hom met sy kos besig.

      Sy dop die was af wat aan haar vingers klou en leun vorentoe om dit in die blaker te gooi. “Hoekom het oom Moshe nooit getrou nie?” vra sy.

      “Dit sal ek self graag wil weet, my liewe Liora,” sê tante Alessa.

      Oom Moshe leun na Liora oor. “Vra my enigiets anders, my engel, en ek sal jou die reine waarheid vertel.”

      “Het oom Moshe ’n meisie?”

      “Jy’s die enigste.”

      “Rêrig?”

      “Op my erewoord.”

      “Daar het jy hom klaar aan die lieg, kind.”

      “En kinders, oom Moshe?”

      “Ôooo,” sê hy en tuit sy lippe soos ’n kameel.

      Liora lag.

      “Nou vra jy my ’n ding, my engel.” Hy tel op sy vingers af. “Daar is die enetjie in Kaapstad, twee in Parys en drie bloedjies in Rome.”

      “Los nou die lawwigheid,” sê Maman.

      Oom Moshe hou ’n wysvinger voor Liora se lippe. “Ja, kindlief, hou op, jy is besig om ’n gentleman se reputasie tot niet te maak.” Hy roep na Amid en sê iets in Arabies voor hy hom weer tot Liora wend. “Jy het seker gedink ek het dié keer niks vir jou gebring nie, nè? Erken dit maar, ek sien dit in jou ogies.”

      “Maman het gesê as ek vra, sit sy my volgende jaar in Algiers in die skool.”

      Oom Moshe en tante Alessa kyk albei kwaai na Maman, en sy sê: “Julle sal die kind nog in die afgrond in bederf.”

      Amid kom aangestap met ’n silwerskinkbord bedek met ’n blink koepeldeksel. Hy sit dit met ’n uitdrukkinglose gesig voor Liora neer en gaan terug kombuis toe.

      “My engeltjie het seker ook gedink ek het vergeet dit is volgende week haar sewende verjaarsdag?” sê oom Moshe en lig die deksel. Op die skinkbord, netjies op een punt gestut in ’n silwerraampie, staan ’n volstruiseier.

      Tante Alessa leun vorentoe. “Dit is prágtig, Moshe,” sê sy.

      Liora kyk na die eier. Dis nie wat sy vir haar verjaarsdag wou gehad het nie.

      “Toe nou, Liora, wat sê jy?” vra Maman.

      “Dankie, oom Moshe, maar ek eet nie volstruiseier nie, en ons het mos ons eie ook.”

      Hy glimlag vir haar. “Jou present is nie vir die tafel bedoel nie, my engel, hy is bevrug en moet nes toe, dis hoekom ek hom nou al vir jou gee. As jy hom laat uitbroei, kan jy maar sê een van jou oupagrootjie Auguste Hardy se volstruise het ná al die jare huis toe gekom, presies soos dié wat hy destyds hier op Finisterre probeer teel het.”

      Sy weet nie wat om te sê nie.

      “Die dag voor ek uit Oudtshoorn weg is, het ek die eier – hoe sal ek nou sê … ? – bekóm, net ná hy uit die nes gehaal en ontsmet is.” Oom Moshe leun na haar toe oor en sê agter sy hand: “Ek het hom spesiaal vir jou op ’n plaas tussen Oudtshoorn en De Rust gesteel, en uit Suid-Afrika gesmokkel. As hulle my gevang het, was ek nou nog in die tronk.”

      Liora slaan haar hande saam. “Gesteel én gesmokkel?”

      “Sjuut,” sê oom Moshe, “nie ’n woord verder nie.”

      Maman skud haar kop. “Ook maar goed die kind sien jou net enkele kere in die jaar, Moshe.”

      “Watwou! Wat sy nodig het, is juis dat ek veel meer hier kom. My engelkind, môreoggend soek ons ’n nes met eiers, dan sit ons hierdie een daarin.”

      “Het jy al gedink wat sal gebeur as die ding nie uitbroei nie, Moshe – hoe teleurgesteld party mense sal wees?” vra Maman.

      “Dan bring ek weer een, en weer en weer, as dit moet. Maar ek het ’n goeie gevoel oor dié een. Ek het hom in ’n kissie houtskaafsels in my handbagasie gehou en hom elke dag twee keer gedraai. Nee wat, my liewe Charlotte, jy kan ontspan; vir dié geleentheid het ek tot in Kaïro gevlieg om seker te maak Liora se eier kom vinnig en ongeskonde hier aan.” Hy kyk na Liora. “Dink jy solank aan ’n naam vir die kuiken – môre gaan hierdie eier uit die Klein-Karoo nes toe.”

      Maman wys vir Liora vinger. “Jy bly uit die volstruiskampe, gehoor, al sê oom Moshe wát.”

      Oom Moshe soen Liora en gee vir haar die eier aan. “Gaan slaap nou maar, jy moet uitgerus wees as ons daardie nes gaan uitsoek. Net die beste broeipaar sal goed genoeg wees. Sit hom op jou bedkassie. Nee, liewer in ’n laai tussen sagte klere.”

      “Wat van mý kamer, Lioratjie?” sê tante Alessa. “Jy kan ’n slag daar slaap, dan maak ek jou môreoggend vroeg wakker.”

      Liora trippel na haar tante se kamer en begrawe die eier in ’n laai tussen klere. Die vertrek lyk en ruik heel anders as Maman s’n. Sy klim op die bed en kruip tussen die lakens in. Sy hou baie daarvan as sy kans kry om by Maman of tante Alessa te slaap, al weet sy net vir ’n kort rukkie daarvan voor sy wegdommel. Maar tog, soms raak sy in die nag wakker, dan woel sy haar net stywer aan teen die warm lyf langs haar en hoef sy nie vir die donker bang te wees nie.

      Sy word vóór tante Alessa wakker, staan op en gaan piepie voor sy terugkom om haar eier versigtig uit die laai te haal.

      Toe sy by Maman in die kamer kom om

Скачать книгу