LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hare.

      Toe Santa terugkom van die badkamer, het Minnie haar bed ook klaar opgemaak en haar klere vir haar daar neergesit. “Kyk hier, Santa,” sê sy, “nou moet jy darem baie gou maak, hoor, want oor vyf minute is dit stiltyd en dan moet jy klaar wees.”

      Santa gooi haar handdoek op die bed neer en gee ’n gaap. “Ek gaan vandag vir Pa oplui om my te kom haal,” sê sy. “Ek wil huis toe gaan.”

      “Mm,” sê Minnie, “hier is nie so ’n ding soos oplui nie, ou sussie. Jy moet ou Nottie self gaan vra om op te lui en vir haar jou boodskap gee. Jy sal net moet uithou, dis al. Toe, maak nou gou.”

      Katieng, katieng, katieng! lui die klok in die gang.

      “Stiltyd,” sê Minnie. “As juffrou Wagner jou nou hier so kry, sal jy ’n ding sien, Santa.”

      Santa vroetel haastig in haar klere in, en van waar Alie voor haar bed kniel, sien sy hoe rooi Santa in haar gesig is. Sy knyp gou haar oë toe. “Ag, liewe Jesus,” bid sy, “moet tog nie dat Santa weer begin huil nie, dan snuif sy weer aanmekaar. Baie dankie vir ’n nuwe dag en baie dankie vir …” Ghoems! val Santa se hareborsel, en Alie se oë wip wyd oop na haar kant toe. Santa buk om dit op te tel, kyk Alie vas in die oë en trek vir haar ’n lelike skewemond wat niks snaaks is nie, net naar. Alie druk gou weer haar oë toe. “Baie dankie vir Ma en Pa en Hennie,” bid sy, “en baie dankie vir …” Toe gaan haar oë stadig oop en sy kyk weer vas in Santa se oë waar sy op haar knieë voor haar bed sukkel om haar gordel vas te knoop. Toe steek sy vir Santa ’n lang, nare tong uit, knyp gou haar oë toe en bid haastig klaar: “En help my en ons almal asseblief vandag. Vir Santa ook. En vergewe my al my sondes. Amen.”

      Sonder om op te kyk, maak sy die groen Bybeltjie oop en lees sommer net waar dit oopval: Psalm 23, ’n psalm van Dawid. “Die Here is my Herder, niks sal my ontbreek nie …” Die oggend word stadigaan ligter en die kasteroliekol op haar maag sak laer af. Sy lig haar oë effens op en sien hoe Santa haar oë styf toeknyp en haar lippe roer. Sy lyk nou net soos een wat bang is vir iets, en Alie wil net spyt kry oor die lang, nare tong, toe lui die klok weer in die gang en hulle staan op.

      “Môre, julle ous!” sê Hanna Louw by die deur. “Kom ons gaan eet maar – roereier met baie water by en spek en bruinbrood met min botter op, dis Maandagoggend se kos. Het julle lekker geslaap? Alie, het jy en Santa gewens in die nuwe kamer? Ek het ’n kêrel in elke hoek gesit en nie van een van hulle gedroom nie. Weet jy, Santa, as dit nie vir jou was nie, sou Minnie saam met ’n senior meisie in ’n lekker kamer in Delfthuis gewees het. Nou moet sy so drie in ’n kamer wees.”

      “Ag, basta tog, Hanna!” sê Minnie. “Wat maak dit nou saak waar ek is?”

      Hulle stap in die pad onder die magnoliabome deur na die eetkamer langs die Hoofgebou, en dit lyk vir Alie of daar so baie meisies is dat sy niemand ooit sal ken nie. Dis net soos ’n groot dorp se straat, so vol mense op die pad onder hierdie bome deur.

      “Hallo, ou Minnie!” skree ’n lang meisie van ver af. “Ek was gister saam met Herman op die trein en hy stuur vir jou groete.”

      Minnie se oë kry fyn plooitjies rondom en sy word rooi. “Dankie, Hester,” sê sy, “maar hoe kon jy dan gister inkom? Juffrou Naudé laat mos nie toe dat ons op Sondag treinry nie?”

      “My ma was siek,” sê die meisie, “en toe kon ek nie eerder weg nie.”

      “Daar stap my een kammie,” sê Hanna. “Haar pa is ’n prokureur in Rhodesië. Sy ry amper ’n week lank trein. Haar naam is Rina Retief. Alie, ek het gesien jy en ek sit aan ou Nottie se tafel. Toe maar, net vir ’n kwartaal. Sy kom buitendien net een aand ’n week aan tafel eet. Ons moet by hierdie deur in die ry staan.”

      Voor die eetkamer se drie groot deure maal die klomp meisies deurmekaar voordat hulle in die rye inval en doodstil bly staan. Hier en daar fluister-fluister iemand nog en van die groter meisies sê “sjuut-sjuut!” Toe gaan die deure oop en Alie stap agter Hanna aan in.

      Die meisies maal ’n rukkie om die agt lang tafels, elkeen met ’n stuk of twaalf stoele, en toe staan hulle weer doodstil. “Sit maar,” sê ’n juffrou se stem van een van die onderste tafels af, en dit gaan soos ’n vinnige haelstorm op die dak toe almal stoele uittrek en gaan sit. Die juffrou vra die seën, en toe staan twee meisies aan elke tafel op om die skottels by die kombuis te gaan haal. Alie sit tussen Hanna Louw en ’n meisie met kort, bruin hare en donker oë, amper soos Lulu s’n. Sy kyk rond soos een wat almal ken, en Alie sien hoe mooi lyk haar skoolhemp, dis van sy, soos ’n kerkrok. Sy wil net omdraai om haar beter te sien, toe draai die meisie haar kop en kyk Alie vol in die gesig. “My naam is Leonora Wessels,” sê sy. “Is jy ook nuut?”

      Leonora. Die naam is net so fyn soos die syhemp, dink Alie.

      “Ja,” sê Alie, “ek is in graad nege. My naam is Alie Neethling.”

      “Haai, ek is ook in graad nege,” sê die meisie. “Dalk sit ons nog in dieselfde seksie. In watter koshuis is jy? Ek is in Delfthuis.”

      “Ek is in Aemstelhuis,” sê Alie. “Ek het ’n gawe –” sy sluk ’n slag aan die hoë woord – “kammie. Haar naam is Minnie Bosman.”

      “O ja, sy’s mos hoofmeisie in die skool,” sê Leonora. “Almal hou vreeslik baie van haar. Sy wou by haar suster wees, anders sou sy by ’n ander senior in die kamer gewees het. Hulle sê haar suster is so ’n ou tjankbalie.”

      “Ja, sy …” begin Alie, toe sien sy skielik weer hoe Minnie effens orent kom bokant Santa se bed en haar onderlip vasbyt, en sy sê: “Ag nee wat, sy’s nie sleg nie.”

      Langs haar hoor Alie hoe Hanna vir ’n meisie sê: “Ja, Santa het gisteraand haar oë dik gegrens, en haar ma sit net om die draai. Alie kom van die Vrystaat af. Haar naam is Aletta, en dit lyk my ou Nottie wil niks weet van die ‘Alie’ nie, sy hou aan met Aletta.”

      “Waar kom jy vandaan?” vra Leonora.

      “Van die Vrystaat af,” sê Alie. “Ons plaas se naam is Rivierplaas.”

      “Haai, dis darem seker ’n mooi plaas,” sê Leonora. “Ek het familie in die Vrystaat wat plase het. Ons gaan partykeer daar kuier.”

      “Waar is julle plaas dan?” vra Alie.

      Leonora draai haar om en kyk Alie vol in die gesig, en toe lag sy. “Nee wat,” sê sy, “ek is nie so gelukkig soos jy nie, ek kom van die Kaap af. Ons woon in die stad.”

      Alie sit ’n rukkie stil. Al die kinders in die grys skooltjie het mos op plase gewoon, maar in ’n dorpskool kan almal mos nie van ’n plaas af kom nie. Leonora se pa is seker die burgemeester van die Kaap, dit sal pas by die wit syhemp.

      “Wat maak jou pa in die Kaap?” vra Alie.

      “O, my pa is ’n dokter, ’n snydokter, weet jy,” sê Leonora.

      Hanna leun oor na Alie en Leonora se kant toe. “En hoe smaak die klontjieseier vir julle?” vra sy. “Maar dun, nè?”

      ’n Mens mag nie van ander mense se kos so praat nie, sê tant Lenie altyd, en Alie bly stil. Leonora haal haar skouers op. ‘Ag wat, dit maak nie saak nie. Jy’s Hanna Louw, nè?”

      “Ja, en jy’s Leonora Wessels van die Kaap? Jou pa is mos …”

      Net toe lui die juffrou ’n klokkie en almal bly stil sodat sy kan dank. Die stoele dreun weer soos ’n haelstorm en almal stap buitentoe.

      “Sien jou by die skool,” sê Leonora toe sy onder die bome afdraai na haar koshuis toe. “Dalk kan ons nog naby mekaar sit.”

      Alie haal haar klein koffertjie met die potlood en kladboek en liniaal onder haar bed uit en stap saam met Minnie en Santa na die skoolgebou net anderkant die koshuisheining.

      “As jy in die Engelse seksie is, moet jy by daardie kant in die ry gaan staan, Alie,” sê sy. “Santa, jy kom hiernatoe.”

      “Ek wil saam met Alie

Скачать книгу