LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wat nooit opdroog nie, Huppelkind.”

      O, en toe is Huppel tog so bly. “Fiefman, Fiefman, sê tog gou, hoe kom ek by die diep kuil vol soet water wat nooit opdroog nie? Sal jy my die paadjie soontoe wys?”

      “Ek sal jou graag self soontoe vat, Huppelkind, maar nou sit ek vas in my visnet. Ek moet jou maar sê hoe die paadjie loop.”

      “Toe nou, Fiefman, sê nou gou!”

      Vra vir Vlak-Floors

      “Nou luister dan mooi. Jy stap en jy stap en jy stap, en as jy by die bessiebosboord kom, kyk jy links en regs.

      “Dan draai jy twee maal rondomtalie, en voor jou sal jy ’n huisie met ’n geel deurtjie sien. Moenie aan die venstertjie klop nie, want die ruit is uit. Klop aan die deurtjie, en vra my vriend Vlak-Floors hoe loop die pad.”

      “Baie dankie, Fiefman,” sê Huppel.

      “Mooi loop, Huppelkind,” sê Fiefman.

      “Maar oppas net, as jy langs die pad ’n mannetjie sien wat net soos ek lyk, moet jy onder die polle inkruip. Dit is Diefman. Ek en Jasper is baie bang vir hom. Onthou nou, hoor.”

      “Goed, Fiefman. Maar wie is Jasper?”

      “Jasper is my mak muis. Hy slaap nou onder die emmer op die solder, anders het ek hom vir jou gewys.”

      Met ’n wip en ’n trap seil Huppel oor die polle – trippel-trippel deur die grassies, huppel-huppel oor die plassies.

      By die bessiebosboord kyk hy links en regs. Toe draai hy twee maal rondomtalie en sowaar! Voor hom staan ’n huisie met ’n goudgeel deur.

      Hy klop nie aan die venstertjie nie, want die ruit is uit. Hy klop aan die deurtjie, en wie maak oop?

      ’n Klein kêreltjie met ’n pet op sy kop.

      “Môre, môre,” sê Huppel, “is jy Vlak-Floors?”

      “Môre, Huppelkind. Kom in, kom in. Kom kyk net wat maak ek.”

      Huppel glip deur die deurtjie en sy oë rek groot. Wat maak Vlak-Floors?

      Hy maak fraai klein steweltjies met vetertjies van groen en geel.

      “Vir wie maak jy dit, Vlak-Floors?”

      “Ek maak dit vir die mense van Lekkerland. Daar dra baie van my steweltjies met hul vetertjies van groen en geel.”

      “O, Vlak-Floors, sê tog gou hoe kom ek by die Lekkerland, sê tog gou.”

      “Ek sal jou graag self soontoe vat, Huppelkind, maar met my steweltjies met hul vetertjies van groen en geel draf ek so vinnig dat jy nooit sal byhou nie. Ek moet jou maar sê hoe die paadjie loop.”

      “Toe nou, Vlak-Floors, sê nou gou!”

      Vra vir Steek

      “Nou luister dan mooi. Jy stap en jy stap en jy stap, en as jy by die suikerklontklippertjies kom, kyk jy links en regs.

      “Dan draai jy drie maal rondomtalie, en voor jou sal jy ’n huisie met ’n blou deurtjie sien. Moenie aan die deurtjie klop nie, want die knop is los. Moenie aan die venstertjie klop nie, want die ruit is uit. Gooi ’n suikerklontklippie op die dak, en dan vra jy my vriend Steek hoe loop die pad.”

      “Baie dankie, Vlak-Floors,” sê Huppel.

      “Mooi loop, Huppelkind,” sê Vlak-Floors. “Maar oppas net, as jy langs die pad ’n groot lummel met bakore sien, moet jy onder die polle inkruip. Dit is Vlei-Floors, en ek en Wielie en Walie is baie bang vir hom. Onthou nou, hoor.”

      “Baie dankie, Vlak-Floors. Maar sê vir my, wie is Wielie en Walie?”

      “Wielie en Walie is my twee handlangertjies. Hulle lyk so eenders soos twee druppels water. Hulle slaap nou in my baadjiesak, anders het ek jou gewys hoe hulle lyk.”

      Met ’n wip en ’n trap seil Huppel oor die polle – trippel-trippel deur die grassies, huppel-huppel oor die plassies.

      By die suikerklontklippertjies kyk hy links en regs. Toe draai hy drie maal rondomtalie en sowaar! Voor hom staan ’n huisie met ’n potblou deur. Hy klop nie aan die deurtjie nie, want die knop is los. Hy klop nie aan die venstertjie nie, want die ruit is uit. Hy gooi ’n suikerklontklippie op die dak, en wie loer deur die skoorsteen?

      ’n Klein kêreltjie met ’n fluit in sy hand.

      “Môre, môre,” sê Huppel, “is jy Steek?”

      “Môre, Huppelkind,” sê Steek. “Kom in, kom in. Kom kyk net wat maak ek.”

      Huppel seil in die skoorsteen af en sy oë rek groot. Wat maak Steek?

      Hy kerf ’n koekoek uit ’n blokkie hout.

      “Vir wie maak jy die koekoek, Steek?”

      “Ek maak die koekoek vir ’n klok,” sê Steek. “In Lekkerland is al die klokke koekoekklokke, en elke koekoek sing ’n ander wysie. Ek moet hierdie outjie nog sy wysie leer. Ek speel vir hom voor op my fluit.”

      “O, Steek,” sê Huppel, “sê tog gou vir my, hoe moet ek loop om die Lekkerland te kry?”

      “Ek kan sien jy wil baie graag Lekkerland toe gaan, Huppelkind,” sê Steek. “Ek gee net gou die koekoek kos – ’n olieboomsaad en ’n kweperpit – en dan sê ek jou hoe die paadjie loop.”

      “Toe nou, Steek, sê nou gou!”

      “Nou luister dan mooi. Jy stap en jy stap en jy stap, en as jy by die diep kuil kom met die soet water wat nooit opdroog nie, kyk jy links en regs. Dan draai jy vier maal rondomtalie, en voor jou sal jy ’n ou, ou stomp sien lê.”

      “’n Ou, ou stomp wat in die biesies lê?” vra Huppel, en hy spring op en af en hy klap sy handjies.

      “’n Ou, ou stomp wat in die biesies lê,” sê Steek. “En dan gaan sit jy op die stomp.”

      “Doodstil soos ’n muis, nog stiller as ’n muis?” vra Huppel en hy trippel en dans van pure plesier.

      “Doodstil soos ’n muis, nog stiller as ’n muis. En dan sal jou maatjies kom.”

      “Wat soveel is soos al die vingers aan my hande en die tone aan my voete?” vra Huppel, en hy kan nou glad nie meer wag nie.

      “Nog meer as die vingers aan jou hande en die tone aan jou voete,” sê Steek, “maar waar het jy daarvan gehoor?”

      “My oupa het my daarvan vertel,” sê Huppel.

      “Jou oupa is baie slim, Huppelkind. Hy weet goed waar die Lekkerland is. Draf nou gou en gaan sit op die stomp en maak soos jou oupa sê.”

      “Baie dankie, Steek,” sê Huppel.

      “Mooi loop, Huppelkind,” sê Steek. “Maar oppas net, as jy langs die pad ’n groot lummel met ’n lap op sy broek kry, moet jy onder die polle inkruip.

      “Dit is Haak, en ek is baie bang vir hom.”

      Langs die soet water

      Met ’n wip en ’n trap seil Huppel oor die polle – trippel-trippel deur die grassies, huppel-huppel oor die plassies.

      Hy wip oor ’n sloot en hy glip om ’n bos, hy vleg deur die biesies en die wind jaag hom bo-oor ’n bult.

      Maar hy rus nie.

      Hy seil diékant toe en die wolke pyl daardie kant toe, en die vleiwind pluk aan sy kuif. En daar ver voor hom sien hy die soet water blink van die diep kuil wat nooit opdroog nie.

      Ligvoet, ligvoet, Huppelkind,

      skep my op en dra my, wind.

      Langs die soet water van die diep kuil wat nooit opdroog nie, lê die ou, ou stomp tussen die biesies. Dit is

Скачать книгу