Huppel en sy maats - W. O. Kühne

Скачать книгу

>

      W.O. Kühne

      Huppel en sy maats

      Geïllustreer deur Alida Bothma

      Tafelberg

      Huppelkind

      Oupa sê so

      In die middel van die wêreld in die middel van ’n vlei het ’n vrolike knapie by sy oupa gebly. Sy naam was Huppel.

      Die huisie in die middel van die wêreld in die middel van die vlei se naam was Aan-die-Beek.

      En die straatjie voor die huisie in die middel van die wêreld in die middel van die vlei het ook ’n naam gehad. Sy naam was Krom-en-Skeef.

      Huppel se oupa was ’n visser.

      Bedags het hy sy hoeke in die diep kuile tussen die riete laat sak. Snags het hy sy nette in die stroom gespan. Dan sit Huppel maar in die middel van die vloer, in die middel van die huisie, in die middel van die wêreld, in die middel van die vlei en speel.

      O, en hy wens tog so dat hy ’n maatjie kan hê.

      Eendag wag hy totdat sy oupa van die stroom af kom, en toe vra hy vir hom waar hy ’n maatjie kan kry.

      In die middel van die week in die middel van die nag kom sy oupa terug.

      Sy pet is nat en sy baard is nat. Sy trui is nat en sy broek is nat. Daar is water in sy groot stewels en hy stap sliep-slop, sliep-slop.

      “Oupa, Oupa, sê vir my,

      waar kan ek ’n maatjie kry?”

      Oupa skud die water uit sy snor uit. Hy hang sy nat pet en sy nat trui aan ’n haak agter die deur op. Hy keer sy groot stewels oor ’n balie om en hy sit hulle voor die vuur neer om droog te word. Toe gaan sit hy self voor die vuur in sy diep ou stoel, en hy tel vir Huppel op sy skoot.

      “My kind,” sê hy, “hier in die middel van die wêreld in die middel van die vlei is nie ander kinders nie. Maar ek sal vir jou sê wat jy kan doen.”

      “Toe nou, Oupa, sê nou gou!”

      “Nou luister dan mooi. Môre, in die middel van die dag, gaan stap jy ’n lang, lang ent oor die vlei. Jy stap en jy stap en jy stap totdat jy by die diep kuil vol soet water kom. By die diep kuil vol soet water wat nooit opdroog nie, lê ’n ou, ou stomp tussen die biesies. Jy moet op die stomp gaan sit.

      “Maar jy moet doodstil sit, so stil soos ’n muis – nog stiller as ’n muis. Jy moet nie roer nie. Jy hou net jou oortjies en jou ogies oop. Verstaan Oupa se kind nou mooi?”

      “As ek doodstil sit, so stil soos ’n muis, nog stiller as ’n muis – sal daar dan maatjies kom, Oupa?”

      “Maatjies! My liewe kind, maak jy maar soos Oupa sê. Jy sal self sien, daar sal soveel maatjies kom dat jy hulle op al die vingers van jou hande en al die tone van jou voete nie kan tel nie.”

      “Sowaar, Oupa?”

      “Sowaar, my kind.”

      O, en toe is Huppel tog so bly. “Ek wens dit was al môre, Oupa. Ek sal doodstil soos ’n muis op die ou stomp tussen die biesies gaan sit, nog stiller as ’n muis, op die ou stomp tussen die biesies langs die diep kuil vol soet water wat nooit opdroog nie. En ek sal wag vir die maatjies wat nog meer is as al die vingers aan my hande en al die tone aan my voete. O, Oupa, ek wens die son kom al op, sommer so in die middel van die nag. Wie kan al die maatjies tog wees?”

      “Jy sal wel sien, my kind. Maar onthou net, as iemand langs die pad jou vra wie jy is, moet jy mooi sê: ‘Ek is my oupa se Huppelkind van Aan-die-Beek van Krom-en-Skeef.’ Toe, en nou moet jy gaan slaap.”

      O, en Huppel is tog so bly,

      môre gaan hy maatjies kry.

      Hy raak sommer dadelik aan die slaap. Toe dit lig word, spring hy uit sy bed en trek sy klere aan. Toe onthou hy dat hy agter sy ore moet was, en hy doen dit gou eers. En toe is dit al in die middel van die dag, en hy spring weg na die diep kuil vol soet water wat nooit opdroog nie.

      Bo in die groot boom

      Met ’n wip en ’n trap seil Huppel oor die polle – trippel-trippel deur die grassies, huppel-huppel oor die plassies.

      Hy pyl diékant toe en die wolke seil daardie kant toe, en die vleiwind pluk aan sy kuif. O, hy voel so lekker verspot.

      Huppel-huppel saam met die wind,

      trippel-trippel, Huppelkind.

      En kerplaks! Daar stamp hy sy toon teen iets. Kyk nou hoe seer is dit.

      Wat kan dit wees? Hy buk en hy soek onder die polle rond, maar hy sien niks.

      Nou het hy ’n beter plan. Hy draai rondomtalie en kyk tussen sy bene deur.

      A! Nou kan hy sien wat dit is. Dis ’n klein padwyser onder die polle.

      En wat staan op die padwyser in groot, vet letters geskryf?

      LEKKERLAND

      Nou wil jy glo! ’n Padwyser na Lekkerland.

      Huppel vergeet skoon van sy seer toon. Hy wil baie graag gaan kyk hoe dit in die Lekkerland lyk.

      Met ’n wip en ’n trap seil hy oor die polle – trippel-trippel deur die grassies, huppel-huppel oor die plassies. O, en die Huppelkind word so moeg.

      Hy gaan lê onder ’n groot boom plat op sy rug.

      Die boom is so hoog soos tien huise met ’n lang skoorsteen bo-op. En wat sit daar op die hoogste toppie? Daar sit ’n klein, swart spikkeltjie.

      “Môre, môre, Klein Swart Spikkeltjie, jy sit so lekker hoog. Sê vir my, kan jy die Lekkerland daar van bo af sien?”

      Die Klein Swart Spikkeltjie fladder soos ’n veertjie af na onder, al om en om en om die boom, en kom langs Huppel sit. En raai, dit is al die tyd ’n stokou, slim ou maraboe.

      “Wil jy Lekkerland toe gaan, Huppelkind?” vra hy, en hy skud sy vere reg.

      “O, asseblief, Maraboe, asseblief. Weet jy waar dit is?”

      “Ek weet goed genoeg waar die Lekkerland is, Huppelkind, maar ek vlieg mos hoog in die lug. Die paadjie op die grond ken ek nie. Maar ek sal jou sê wat jy kan doen.”

      “Toe nou, Maraboe, sê nou gou!”

      Vra vir Fiefman

      “Nou luister dan mooi. Jy stap en jy stap en jy stap, en as jy by die bamboesbos kom, kyk jy links en regs. Dan draai jy rondomtalie, en voor jou sal jy ’n huisie met ’n groen deurtjie sien.

      “Maar moenie aan die deurtjie klop nie, want die knop is los. Klop aan die venster en vra my vriend Fiefman hoe loop die pad.”

      “Baie dankie, Maraboe,” sê Huppel.

      “Mooi loop, Huppelkind,” sê Maraboe.

      Met ’n wip en ’n trap seil Huppel oor die polle – trippel-trippel deur die grassies, huppel-huppel oor die plassies.

      By die bamboesbos kyk hy links en regs.

      Toe draai hy rondomtalie en sowaar! Voor hom staan ’n huisie met ’n grasgroen deur. Hy klop nie aan die deurtjie nie, want die knop is los. Hy klop aan die venstertjie, en wie maak oop?

      ’n Klein kêreltjie met ’n bril op sy neus.

      “Môre, môre,” sê Huppel, “is jy Fiefman?”

      “Môre, Huppelkind. Kom in, kom in. Kom kyk net wat maak ek.”

      Huppel wip deur die venstertjie, en sy oë rek groot. Wat maak

Скачать книгу