LITMIR.BIZ

Скачать книгу

my jeans se sakke voor hy my frustrasie sien. My hare is al weer ’n ander kleur, dié slag rooibruin, en bedags dra ek bruin kontaklense. Alles om te sorg dat die polisie nie weer op my spoor beland nie. My ID sê ek is Francis Beekman, nie Ranna Abramson, voortvlugtige moor­denaar, nie.

      Maar is dit genoeg? Is ek veilig?

      Verstaan Alex dit dan nie?

      Ek wens skielik ek was in Maputo, of Pretoria, eerder as hier op die stertkant van ’n Kaapse winter wat lankal lente moes gewees het. In Pretoria het die jakarandas laas maand al begin blom.

      “Die sitkamer is onlangs uitgeverf.” Kayley … nee, wag, Hayley beduie na die mure asof ek van die roomkleur moet hou.

      Ek knik en kruis my arms, draai in die rondte asof ek belang­stel. Mens raak seker als gewoond. En as dit Alex gelukkig maak …

      Ek skraap my laaste bietjie entoesiasme bymekaar. “Hoe oud is die huis?”

      Hayley frons. “Ek weet nie. Ek sal moet uitvind.” Sy beduie dieper die huis in. “Kom ons gaan kyk na die kombuis. Dis regtig die hoogtepunt van die huis.”

      Die kombuis ís mooi, selfs ek kan dit sien. Pragtige nuwe kaste, ’n groot opwasplek en ’n blink, nuwe gasstoof. Help seker as mens kook en bak.

      Hoekom is die eienaar Kanada toe? Hoekom is die prys so billik?

      Ek leun teen die granietblad en soek tussen die teëls na tekens van bloed. Bekyk die bruin mat in die gang – dieselfde bruin mat wat jy in amper elke voorstedelike huis kry.

      Hayley wys na die oop area voor ons. “Mens kan ’n agtsitplektafel hier inpas. Dan is daar genoeg plek vir al die kinders om saam te eet.” Sy leun oor na Alex en lag, asof sy ’n oomblik van wedersydse begrip met hom deel.

      Ek wag dat hy sy wenkbroue lig, frons, maar in stede daarvan kyk hy stip na my.

      Vier slaapkamers. ’n Reuse-eetkamertafel.

      Kinders?

      Is dít hoekom hy daarop aangedring het dat ons na huise ook kyk?

      Ek draai om, gestroop van voorgee. Loop uit, straat toe, na waar die Land Rover staan.

      Hy is langs my voor ek kan inklim. “Wat nou?”

      “Jy weet wat nou. Kinders.”

      “Ek het nooit eers daaraan gedink nie. Ek soek ruimte. Plek om asem te haal.” Hy tik op sy bors. “Boerseun. Plaaskind. Al daai dinge wat jy lankal weet.” Hy lag asof hy my uitgevang het.

      “En kinders?”

      Hy vat aan my arm, dwing my om hom in die oë te kyk. “Hayley het dit gesê, nie ek nie.”

      “Maar?”

      Hy dink bietjie. “Nie nou nie. Eendag. Miskien. Wie weet.”

      “Ek raak nie jonger nie.”

      “Jy’s moeilik. Later … baie later. As jy veertig is? Die mediese wetenskap is wonderlik. En ek sê mos. Miskien.” Hy trek sy skouers op. “Of dalk glad nie. Ek weet dinge is moeilik met ons twee se geskiedenis.”

      “Veertig? Ek kan nie so ver vooruit dink nie.”

      “Dis nie so ver nie. En daar’s niks fout met vooruitbeplanning nie.”

      Hayley het ons buitetoe gevolg. Alex beduie: gee ons ’n rukkie.

      Sy haak haar handsak oor haar voorarm. “Natuurlik, dis reg. Gesels gerus eers.” Sy tol op haar hakke om en verdwyn weer in die huis.

      “Ons het nog nooit oor kinders gepraat nie.” Ek leun teen die Land Rover, geniet die lou son wat deur die wolke breek. “Wil jy kinders hê?”

      “Ek weet nie. Maar ’n dogtertjie so mooi soos jy sal my om haar pinkie draai.” Hy vang my hand. “En jy?”

      “Miskien … Maar nie só nie. Nie met die polisie wat my soek nie.”

      “Ons het nog altyd ’n plan gemaak.” Sy vingers woel onder die silwerarmbande in. Vryf die vel liggies.

      “Ons kan dit nie aan ’n kind doen nie. Ons is heeltyd op die pad.”

      “Ons koop mos nou ’n huis. Gee dit ons nie bietjie vastig­heid nie?”

      “Kaptein AJ Williams het my laas amper vasgetrek. Sy’s steeds oortuig dis ek wat al daai moorde gepleeg het.”

      “Sy’s in Pretoria. Buitendien, daar’s so min bewyse teen jou dat ek nie weet of die polisie jou kán arresteer nie. En jou nuwe identiteit is waterdig, Adriana weet wat sy doen. Frankie Beekman het selfs haar eie geboortesertifikaat.”

      Ek stry my hand los uit syne. “Wil jy die sisteem toets en uitvind of jy reg is?”

      “Nee, ek wil …” Hy sug lank en hard. Kom staan voor my. Kyk my ses voet met gemak in die oë.

      “Ranna … Ons wals nou al weer al om die probleem.”

      “Nee, ons doen nie. Ek’s onseker oor kinders en jy is nie. My pa was ’n bliksem. Wat as ek soos hy is?”

      “My pa was ook ’n bliksem en ek’s beslis nie een nie. En ek ken jou mos, ek weet wie en wat jy is. Jy’s glad nie soos jou pa nie.”

      Ek antwoord nie.

      Hy kyk lank na my. Haak sy sonbril uit sy hemp en sit dit op.

      “Ek sal vir Hayley sê ons stel nie belang nie. Jy’t nou so groot geskrik, jy hoor nie ’n woord wat ek sê nie.”

      2

      Johannesburg, vandag

      Adriana wag vir my by haar woonstel se voordeur. “Hallo, Ranna.”

      Ek soengroet haar. “Jammer ek’s ’n paar dae vroeër as wat ek gesê het. Alex is gister reeds Sirië toe, toe klim ek sommer op die vliegtuig.”

      Ek sit my sak neer. Sy lyk presies soos ek onthou. Die kort maar soepel lyf, reguit donker hare wat die lyn van haar kakebeen volg. Haar skouers is bruin onder die dun bandjies van haar rooi rok.

      “Jy lyk goed. Wat eet jy dat jy altyd so gesond lyk?”

      Sy beduie ek moet inkom. “Dis nie wat mens eet nie, dis wat jy doen. Bietjie judo, bietjie swem, bietjie joga.”

      Ek volg haar binnetoe. Haar dakwoonstel kyk uit oor Sandton. Verby die ekonomiese hart van die land, anderkant die verligte kantoor- en woonstelgeboue van een van Afrika se duurste buurte, flonker ’n see van liggies. Midrand aan die een kant, met Pretoria daaragter, Johannesburg se ligte helder en digter aan die ander kant. ’n Gebou nes haar woonstelblok, maar hoër, verrys in die voorgrond. Dit lyk darem nie of dit te veel van haar uitsig sal steel nie.

      Die oopplanvertrek lyk soos ek dit onthou. Pers banke, groot, opvallende skilderye, duur matte, die skaakbordteëlvloer in die kombuis.

      Adriana se tjello staan soos altyd in die hoek. Hosni, haar Persiese kat, lê op die vensterbank en slaap. Nina Simone smeul oor die luidsprekers.

      Sy loop kombuis toe. Ek trek die swaar staalvoordeur agter my toe, maak seker dis gesluit voor sy vra. Gaan sit oorkant haar by die kombuistoonbank.

      Sy was besig om tamaties te sny toe ek geklop het. Sy werk ver­der, vinnig en akkuraat. Praat sonder om na my te kyk.

      “Oor die foon het dit geklink asof jy en Alex vasgesit het.”

      Hoe weet sy dit? “Nee.”

      “Nee, dit het nie so geklink nie, of nee, julle het nie?”

      “Beide.”

      Sy lag vir my, bruin oë met ’n tikkie geel. Dit versag die litteken wat van onder haar regteroog tot by haar oor loop.

      “Is dit moeilik om hom Sirië toe te stuur terwyl jy hier moet bly?”

      Sal ek dit toegee, erken dat ek ook oor Gift

Скачать книгу