LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      By die boonste trap tree Saartjie versigtig oor die plek waar sy vanmiddag ’n gat in die vloer getrap het. Sy gaan staan ’n oomblik doodstil en luister. Nêrens in die hele huis hoor sy ’n enkele geluid nie, behalwe die deure en vensters wat kraak as die wind so daaraan ruk.

      Onder die oom-hulle se kamerdeur sien Saartjie ’n dowwe ligskynsel. Sy slaak ’n sug van verligting. Sy het lelik benoud begin word toe alles so doodstil is.

      “Oom Tom! Tannie Lottie!” roep Saartjie.

      Die deur gaan oop en die oom verskyn met ’n lantern in sy hand.

      “Kom binne,” sê hy vriendelik.

      Tannie Lottie groet ook vriendelik en dit lyk of die twee oumense bly is om weer jong geselskap te hê.

      “Ons het gedink jy het miskien besluit om nie meer te kom nie,” sê tannie Lottie glimlaggend. “Ons het gedink jy’s bang hier is regte spoke!”

      Saartjie het mos nou nie meer rede om bang te wees nie en sy sê ewe dapper: “Ek’s niks bang nie, Tannie. ’n Ou spokie kan my nie laat skrik nie!”

      Sy kom sit by hulle op ’n kissie.

      “Koffie vir jou?” vra die moederlike ou tannie.

      “Dit sal baie lekker wees, dankie, Tannie.”

      Terwyl die kinders daarbuite sit en wonder wat van haar geword het en of die spoke haar miskien al gevang het – of soos Anna dramaties sê: “na die doderyk weggevoer het” – sit Saartjie in die spookhuis en koffie drink.

      Sy sien nou eers daar is ’n kombers oor die venster gespan en besef dit is hoekom niemand die lig van buite af kan sien nie.

      Die oom vertel vir Saartjie dat hulle van plan is om môreoggend in die pad te val Bosveld toe. Die garage-eienaar het gesê hulle kan die bakkie vroegoggend kom haal.

      “En sal ons nie bly wees om hier weg te kom nie,” sê tannie Lottie in haar effens klaerige stem.

      Saartjie onthou skielik sy moet die sakdoek waarin die mes toegeknoop is nog hier op die vloer neersit. Galpil gaan vanaand so groot skrik dat hy weghardloop, maar die ander kinders sal môre in die daglig kom kyk of sy dit hier gelos het. Hulle sal wil seker maak sy was regtig in die spookhuis. Sy hoop maar net oom Tom en tannie Lottie is teen daardie tyd al weg sodat die klomp hulle nie hier raakloop nie.

      “Oom-hulle ry môre vroeg?” maak Saartjie seker.

      “Ja, ek kan die bakkie al agtuur by die garage kry. Dan kom laai ek net vir tannie Lottie en die goed op en ons is weg.”

      Saartjie verduidelik dat hulle die sakdoek met die mes daarin tog asseblief op die vloer moet laat bly lê, anders sal die kinders nooit glo dat sy regtig in die huis was nie. Die twee oumense glimlag goedig toe sy buk om die sakdoek op die vloer neer te sit. Hulle begin die speletjie nou ook geniet.

      “Vanaand speel ek vir oulaas spook,” lag oom Tom, “en ek sê vir jou, daai seun gaan só skrik dat hy selfs nie eers in die dag hiernatoe sal wil kom nie!”

      “Oom moet hom darem nie só erg laat skrik dat hy flou word of iets nie,” sê Saartjie. Sy kry die arme Galpil nogal half jammer.

      Saartjie staan op. Sy moet nou teruggaan, want die ander sal wonder waar sy so lank draai. Netnou word hulle so onrustig dat hulle polisie toe gaan en vir hulle sê die spoke het haar gevang!

      “Baie dankie dat Oom en Tannie my so gehelp het,” sê Saartjie toe sy hulle groet.

      “Dis als in die haak,” sê oom Tom, “maar onthou, jy moet maar liewer nie van ons praat nie, want as die mense uitvind ons het meer as ’n week hier gebly, kom ons dalk in die moeilikheid …”

      “Ek sal ek nie ’n woord van Oom-hulle sê nie,” verseker Saartjie hulle. En sy sal mos nie! Sy wil bekend staan as iemand wat nie vir spoke skrik nie en wat die geeste selfs op hul plek gesit het!

      Oom Tom stap saam met Saartjie.

      “Ek gaan kry gou my wit laken en die ketting,” sê hy. “Dan sal ek hier vir die seun wag.”

      Arme Galpil, dink Saartjie weer toe sy vinnig van die huis af weghardloop. Hy gaan hom vanaand boeglam skrik. Maar dit sal hom goed doen. Hy wil mos altyd so grootpraat. Sy hoop hy skrik só groot dat hy niemand ooit weer “ou perd” noem nie!

      Op die grasbult ’n entjie van die huis af sit die kinders en gis oor wat met Saartjie kon gebeur het. Sy bly darem nou al lank weg. Hulle begin al erg bekommerd raak.

      Vol vertroue, want dit lyk mos nou of dit nie meer vir hom gaan nodig wees om by die huis in te gaan nie, sê Galpil: “Ek sê julle pêrre, die spoke het vir Saartjie gevang!” En dan voeg hy by: “ ’n Spook is nie ’n perd om mee te speel nie!”

      Net om heeltemal seker te maak almal verstaan sy posisie, sê hy ook sommer vinnig: “As sy nie terugkom nie, gaan ek natuurlik nie meer soontoe nie, want dit bewys mos dan daar ís sulke goed soos spoke.”

      “Ja, maar hoekom het sy nie geskree nie?” vra Apie. “As die spoke haar wou vang, sou sy mos geskree het.”

      “En sy sou teruggeveg het,” sê Lina. “Ons ken mos vir Saartjie. Sy sal nie dat ’n spook of enigiemand haar vang as sy nie gevang wil wees nie!”

      Almal skud hul koppe. Dis waar. Hulle ken vir Saartjie. Selfs ’n spook sal sukkel om haar te vang.

      “Ek sien iets!” skree Apie skielik opgewonde en die verligting is duidelik hoorbaar in sy stem. Almal kyk na waarheen hy met sy vuil voorvinger wys. Dis Saartjie wat in die maanlig oor die grasveld aangehardloop kom!

      Die kinders spring op – gereed om ook te hardloop as dit nodig is. Hulle kyk goed, maar sien niks wat vir Saartjie jaag nie. Dan ontspan hulle wanneer hulle haar vrolik hoor lag en skree: “Hallo, julle ouens!”

      ’n Paar waaghalsiges stap haar tegemoet.

      “Wat het gebeur, Saartjie? Vertel ons dadelik!”

      Al die kinders praat tegelyk en almal is ewe opgewonde. Die ander klomp wat eers goed gekyk het of daar nie miskien wit gedaantes agter Saartjie aankom nie, stap nou ook nader. Almal drom om Saartjie saam om te hoor wat sy te vertel het.

      “Ek het die sakdoek met die mes in die kamer op die boonste verdieping, die een naaste aan die trap, neergesit.”

      Galpil staan effens eenkant en luister. Hy is tjoepstil en sê nie ’n woord nie. Hy hoop maar net niemand kan hoor hoe vreeslik sy hart klop nie.

      “Wat het gebeur?”

      “Het jy iets gesien?”

      “Waar was die spoke?”

      “Hoeveel was daar?”

      “Wat het hulle gedoen?”

      Saartjie hou haar hand in die lug vir stilte.

      “Wag,” sê sy laggend, “julle vra te veel vrae.”

      Almal is nou doodstil. Hulle wag ongeduldig dat sy moet begin vertel.

      Saartjie geniet al die aandag. Sy loer eers gou vlugtig oor haar skouer na die spookhuis. Die kinders kyk ook onwillekeurig om en skuif suutjies nader aan mekaar.

      “Julle weet, toe ek so na die donker huis toe aanstap, toe dink ek by myself – as daar spoke is, wil ek hulle sien. En toe roep ek hulle …”

      “Wat?!” Die kinders kan hul ore nie glo nie.

      “Ja, ek het geskree: ‘Spoke, as julle daar is, kom uit! Ek wil julle sien!’ Dis wat ek geskree het.”

      Die kinders hang aan Saartjie se lippe.

      “En toe?” vra Apie. Sy stem is eintlik hees.

      “Toe niks nie,” sê Saartjie. “Die spoke was weg.”

Скачать книгу