LITMIR.BIZ

Скачать книгу

tasse.

      Die ou oom en tannie gaan sit elkeen op ’n kissie en die oubaas wys met ’n benerige vinger vir Saartjie om ook te sit. Sy kom sit op ’n kissie reg voor hulle. Saartjie frommel haar bofbalpet verbouereerd in haar hande op, want sy weet nog nie wat met haar gaan gebeur nie.

      “Wat doen jy in hierdie huis, meisie?” vra die oom. Hy klink nou niks meer kwaad nie.

      Saartjie besluit om sommer alles te vertel. “My boetie, Apie, en sy maat, Bennie, het gesê dit spook hier, want hulle het kastig ’n hele horde spoke gesien. En toe het ander kinders ook begin sê dat hulle ’n spook hier gesien het.”

      Saartjie praat vinnig en moet nou eers bietjie stilbly om asem te skep.

      Die ou man en vrou kyk na mekaar. Dan sê die oom: “En toe?”

      “Ag, Oom weet, ek glo nie aan spoke nie en toe het ek gesê hulle het hulle almal dit net verbeel. Hulle is nie betroubare getuies nie, Oom weet.” Saartjie kan sien die oumense is beïndruk met haar goeie woordeskat.

      Sy vertel in haar noppies verder: “En toe sê die ander ek is te bang om in die donker hierheen te kom en toe sê ek ek is nie. En toe spreek ons af dat as ek hier inkom, Galpil dit ná my sal doen. Ek moet ’n sakdoek hier kom neersit en hy moet dit dan kom haal. So, ek het besluit om die wêreld vanmiddag bietjie te kom verken, sodat as hier vanaand ’n spook of spoke is, ek sal weet hoe om vinnig uit te kom en weg te hardloop.” Saartjie glimlag vriendelik en sê dan: “Dis maar al, Oom.”

      “Jy sê julle moet vanaand kom kyk of dit hier spook?”

      “Ja, Oom.”

      Die oubaas en sy vrou kyk na mekaar.

      “Ons moet haar maar alles vertel, ou man,” sê die tannie. “Dit is mos ons laaste aand. Sy sal vir niemand sê nie.”

      Dan draai die ou vroutjie na Saartjie en vra: “Of hoe, meisie?”

      “Nooit nie, Tannie,” sê Saartjie plegtig sonder dat sy enige idee het waaroor dit gaan.

      “Reg, ons sal jou alles vertel,” sê die oom vir Saartjie en daar is ’n ondeunde flikkering in sy bruin ogies wanneer hy byvoeg: “Miskien kan ons jou help om vir die ander te wys jy is nie bang nie.”

      Saartjie skuif haar kissie nader. Sy is nou die ene belangstelling.

      “Ek is oom Tom en dit is my vrou, tannie Lottie.”

      “Aangename kennis, oom Tom. Aangename kennis, tannie Lottie.” Saartjie steek ewe ordentlik haar hand uit en groet die twee oumense plegtig. Sy is baie bly tannie Lottie se naam is nie Meraai nie, want dan sou sy regtig begin dink oom Izak hét ’n spook gesien.

      Oom Tom begin vertel, en Saartjie luister aandagtig. Toe die oubaas klaar is, bars sy uit van die lag. Oom Tom en tannie Lottie lag ook heerlik saam.

      “Dis baie snaaks!” lag Saartjie. “Ons gaan vanaand baie pret hê!”

      “Maar ons help jou net as jy op jou erewoord belowe om vir niemand van ons twee te vertel nie.”

      “Ek belowe, Oom.” Saartjie maak ewe sedig ’n kruis oor haar hart.

      Soos Saartjie die ding verstaan, is oom Tom en tannie Lottie wat volgens die oubaas “nie goed bedeeld is met aardse goedere nie” op pad na hul seun in die Bosveld. Hulle het hul huisie in die Vrystaat saam met feitlik alles wat hulle besit, verkoop en vir hulle ’n tweedehandse bakkie aangeskaf om sak en pak met die bietjie wat hulle oor het, na hul seun en skoondogter toe te trek. Hulle wil die laaste dae van hul lewe rustig daar in die Bosveld gaan deurbring.

      Maar die bakkie het hier op Lynnekom onklaar geraak en hulle moes dit garage toe neem. Die werktuigkundiges het vir die oumense slegte nuus gehad. Daar is groot fout met die bakkie en ’n hele paar onderdele moet eers van die fabriek af bestel word omdat dit so ’n stokou model is. Dit sal omtrent tien dae neem om die bakkie weer aan die gang te kry.

      Toe het die twee oumense met hul hande in hul hare gesit. Hulle was te trots om by iemand hulp te vra en hulle het nie geweet waar om te slaap nie. Hulle besluit toe maar om die eerste aand terwyl hulle dinge oordink in die veld in die bakkie te slaap. Die garage het gesê hulle kan nog ’n entjie daarmee ry, maar nie te ver nie.

      Die oom en tannie was baie mismoedig. Hulle het by Lynnekom uitgery en toe van die hoofpad afgedraai en toevallig op die verlate ou huis afgekom. Hulle kon sien niemand woon hier nie en het sommer dadelik besluit om dit hul tydelike heenkome te maak.

      Die volgende oggend het oom Tom toe die bakkie na die garage geneem, ’n paar inkopies gedoen en hulle het in die huis ingetrek. Hulle het nie veel geld nie, maar hulle kan mos verniet hier bly. Oom Tom het net vir die garagemense gesê hy bly op ’n plaas – en dis mos waar!

      Oom Tom en tannie Lottie het die beste van die saak gemaak en hulle so gemaklik moontlik hier ingerig, maar een aand het hulle twee seuns by die huis gehoor. Hulle het groot geskrik, want as iemand moet weet hulle woon hier, sal die polisie dit hoor en hulle kom verwyder. Toe het die oom ’n blink idee gekry. Hy het ’n wit laken oor sy kop gegooi en ’n ketting wat nog saam met al die ander goed van die bakkie afgelaai is, gevat en dit agter hom aangesleep.

      Die twee knapies wat hy so lelik die skrik op die lyf gejaag het, was natuurlik Apie en Bennie. Oom Tom moes twee ander kere ook spook speel om mense te laat padgee. Dit was toe die “spook” wat natuurlik die ander kinders en vir oom Izak verwilder het.

      Saartjie lag omdat Apie en Bennie gepraat het van “ ’n hele horde spoke” en dit was maar net een spook. En boonop was dit nie eens ’n regte spook nie!

      “Ons vertrek môre, Saartjie,” sê oom Tom en sy ogies vonkel ondeund, “maar vanaand gaan ons nog eers ’n bietjie moles maak!”

      “Dankie, Oom!” Saartjie se gesig straal sommer. “Ek is so bly Oom-hulle gaan my help!”

      Die drie spreek af wat hulle gaan doen. Saartjie sal kom en so ’n rukkie by die oumense sit en gesels. Dan sal sy haar sakdoek daar neersit en na die ander kinders toe teruggaan. Dan kom Galpil aan die beurt – en dán gaan die poppe dans! Oom Tom gaan spook speel en vir Galpil die grootste skok van sy lewe gee.

      Saartjie is hoog in haar noppies. Toe sy by die spookhuis wegstap, loop sy en sing: “Die een ou spook was vet en die ander ou spook was maer …”

      Sy sien uit na vanaand.

      Toe Saartjie vir Anna en Lina van die tennisbane af sien kom, hardloop sy opgewonde na hulle toe.

      “Hallo! Lekker gespeel?” vra sy vriendelik.

      Die twee kyk verbaas na mekaar. Hulle wonder waarom Saartjie skielik so opgeruimd is.

      “Is jy nie meer bang nie?” vra Anna.

      “Bang waarvoor?”

      “Vir die spoke, natuurlik!”

      Saartjie trek haar skouers rustig op. “Ag, wie’s nou bang vir spoke? Ek skrik nie vir hulle nie!”

      “Dis maklik vir jou om nie bang te wees nie,” sê Anna, “want jy glo mos nie aan spoke nie. Jy dink nie daar bestaan so iets nie!”

      Saartjie dink daaroor na. Sy besef skielik die kinders sal dit mos as ’n baie groter heldedaad beskou as sy maak asof sy wel aan spoke glo, maar nogtans die moed het om vingeralleen by die donker spookhuis in te gaan.

      “Ek het bietjie gedink,” sê sy en vee ’n krul van haar voorkop af weg. “Daar is darem baie mense wat die spook of spoke al gesien het. Dis Apie en Bennie, die ander klomp kinders, en selfs oom Izak ook, en …”

      “Maar onthou, hulle is nie betroubare getuies nie!” val Anna haar ondeund in die rede.

      “Ek dink hulle is,” sê Saartjie beslis. “Hulle moes iéts gesien het. Almal kon hulle dit darem nie verbeel het nie!”

      Anna en Lina kyk verbaas na Saartjie.

Скачать книгу