LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wakker.

      Toe eers merk sy hom op. Ryno Lategan staan by die kraan waaraan ’n tydsmeganisme gekoppel is wat die sproeiers laat aangaan. Hy verstel daaraan en glimlag.

      “Kry jy nou lekker?” Sonja voel hoe die druppeltjies teen haar voorkop afloop.

      “Lekker is verskillende dinge vir verskillende mense.”

      “Nou wat is vir jou lekker, Ryno?”

      Hy grinnik en kyk op na die sterre. “O sherbet, ek kan jou báie, baie lank daarmee besig hou.”

      “Gee my die kort weergawe.”

      “Ek kry lekker as ander mense like wie hulle is. As hulle net hulleself is. En as hulle lag. Of smile. Soos jy, nou.” Hy maak sy mond groot oop en lag terselfdertyd.

      Hy stap nader en lag steeds. Dis die glimlag van iemand wat sorgeloos deur die lewe gaan en nie ’n duiwel omgee wat hy doen of hoe hy dinge sê of wat enigiemand van hom dink nie. Hy stap rustig deur die sproeiers tot by haar.

      En kom kniel langs haar. “Koel genoeg, Skiewies?”

      Sy wil hom iets toevoeg. Sy wil vir hom skree dat sy voel of sy in die hel was netnou by die Jouberts en dat dit meer as koue water sal vat om haar te troos. Maar sy gesig is naby hare en sy oë raak bekommerd toe sy nie antwoord nie. Ten spyte van alles wat sy wil sê, knik sy.

      “Ja. Dis . . . koel genoeg.”

      Hy kom orent en steek sy hand uit, dan trek hy haar orent. Vir ’n oomblik staan sy teen hom en raak bewus van sy hart wat vinnig klop en die warmte van sy nat lyf.

      Hy los haar en stap weg. Hy hou sy kop oor een van die sproeierkoppe sodat die water sy hare papnat maak en oor sy gesig stroom.

      “Het jy al gewonder hoe haal visse asem? En wie die eerste toebroodjie gemaak het?”

      Sy skud haar kop. “Ekskuus?”

      “Dis waarvan ek hou, om sommer kaf te praat en te jol en berge te klim en te vergeet van reëls en regulasies. Dis ongeflippenlooflik lekker om in ’n ballon te ry of op ’n quadbike te wees of te river-raft. Ons moet dit alles eendag doen.”

      “As dit my sal help om my geheue terug te kry, miskien, ja.”

      Ryno vee oor sy hare sodat dit oor sy voorkop val. Dit maak sy gesig sagter. “Wat sê jy ek word jou bodyguard?”

      “Ryno. Ek is nie op die spyskaart nie.”

      “Ek weet, Skiews. Ek wil ook nie op jou spyskaart wees nie. Ek vra net. Ek wil jou beskerm.”

      “Hoekom? Is ek dan in gevaar?”

      “Hier was aanvalle op die lodges. Adéle laat veiligheidshekke insit by die ingang. En jy is . . .” Hy skud die water uit sy hare, sy gesig nat en vriendelik. “Klein. En baie fyn. En baie, baie mooi.”

      “Lyfwagte vra geld,” glimlag sy terwyl die spanning stadig uit haar vloei.

      Hy stap terug na haar toe. En as hy oorkant haar gaan staan, vee hy die water wat uit haar hare loop van haar wang af. Saggies, baie versigtig. Hy raak aan die pleister op haar wang.

      “Vir jou, mahala, Skiewies.” Hy los haar skielik.

      Hulle staan lank so in die sproeierreën. Elke keer as die straal omtol en hulle tref, grinnik hy. “Moet net keer dat daai straal my nie op die verkeerde plek tref nie. Kan ’n man onkant vang.” Hy lag lekker.

      Iewers skrik ’n klomp hadidas in ’n boom naby hulle en krys. En vir die eerste keer sedert sy met hom deur haar kamervenster gepraat het, voel Sonja ’n klein bietjie gelukkig.

      “Ek sal op die matjie voor jou bed slaap. Ek sal nie aan jou raak nie, ek belowe. Maar iemand moet by jou wees vannag.”

      “Ai, Ryno.” Sy steek haar hande uit na hom en krap sy nat hare deurmekaar.

      “Ja, Skiewies?”

      “Gaan terug koshuis toe en vra jou maats om vir jou beter pick-up lines te leer.”

      Hy raak ernstig. “Is nie ’n pick-up line nie, ek sweer. Ek weet jy dink ek is stjoepit en jy vertrou my so min soos ’n underdone steak. Maar ek is genuine bekommerd oor jou, sonder intensies. Die ander girls by ontvangs het ook gesuffer. Iets hier is nie lekker nie.”

      Die ander ontvangsdames wat so skielik hier weg is . . .

      “Wat het met hulle gebeur?”

      Dit neem lank voor hy antwoord. “Hulle het iets gepraat van ’n spook, maar ek dink hulle was net nie taf genoeg nie.”

      “Wel. Ek is oukei en ek bang nie spoke nie.”

      “Ek slaap op die matjie. En ek snork nie. Al die girls verseker my ek snork nie. Ek sal buitendien nie slaap nie want ek sal jou oppas.”

      Sy voel meteens bewoë, sy weet nie hoekom nie. Na die aggressiewe atmosfeer netnoumaar tydens die ete, wil sy eintlik huil van verligting dat hier iemand is wat haar wil help op só ’n manier.

      Hemel, sy hou van Ryno. Sy hou van die gees in hierdie lyf wat lankal dié van ’n man is, maar wat nog seun wil bly. Sy hou van sy opregtheid en sy jeug en sy vriendelikheid en sy eerlikheid.

      “Ek sal jou oppas, Skiewies.”

      Sy skud haar kop en vee saggies oor die ligte stoppels aan sy wang. Hy gee ’n hartseer glimlag, asof hy geweet het sy gaan weier.

      Die hadidas fladder in die boom. Iewers skree ’n nag-apie.

      “Lekker slaap, Skiewies. Kyk na jouself.”

      “Lekker slaap, Ryno. Kyk na jouself.”

      “Ag, ek’s oukei. Niks en niemand worry my nie, Skiews. Ek het op straat leer baklei en maande in die bos survive. Mense sukkel nie met my nie.”

      Sonja kyk hoe hy deur die sproeiers terugstap na die kraan toe. Hy draai dit toe en ’n stilte sak oor Hotel Njala toe.

      Met die wegstap, met sy rug na haar, lig Ryno sy regterhand. Toe verdwyn hy tussen die bosse op pad na sy kamer toe.

      Sonja bly staan in die middel van die grasperk. Die nagapie roep weer. Dis ’n aardige geluid soos dié van ’n baba wat seergemaak word.

      Die paddakoor het ontwaak hier digby haar. Hulle begin weer kwaak en die hadidas gee af en toe ’n gesteurde roep waar Ryno verbystap.

      Dan raak alles stil.

      Sonja kyk om haar rond. Niks beweeg nie. Daar is nie ’n verdere geluid nie.

      Die gras is nat van die sproeiers en water drup liggies uit die groot rubberboomblare en die varings en parasietplante wat aan die stamme vasklou, die wortels nat en ontbloot en die blare blink en groot. ’n Reuse-slak, so groot soos Ryno se skoen, sukkel oor die gras na ’n klip toe.

      Toe Sonja haar kop in die rigting van die bos draai – die bos waarin Ryno pas verdwyn het – sien sy duidelik ’n wolf se geel oë in die lig blink.

      Vir ’n tydlose oomblik kyk hulle na mekaar.

      Haar keel trek toe en sy soek rondom haar na hulp en uitkoms, maar daar is niemand nie. Net die water wat liggies om haar neerdrup. Drup-drup-drup in haar nek, op haar kop, op haar skouers. En dan weer yskoud in haar nek.

      Die wolf kyk na haar. Hy hou haar dop en rig sy oë stip op haar. Sy wag dat hy moet storm.

      Toe verdwyn hy tussen die riete.

      En die paddas begin weer te kwaak.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив

Скачать книгу