LITMIR.BIZ

Скачать книгу

voorspel.

      Nou, met die lig, lyk haar kamer nie meer so spokerig nie en selfs die poppie vertoon amper vriendelik op die tafeltjie langs haar.

      “Jou . . . pa was netnou . . . hier.” Sonja besef sy hakkel. Haar mond is weer verskriklik droog.

      Maggie kom skink water in haar leë glas, oorhandig dit aan Sonja en glimlag. Dis ’n warm glimlag, maar ook sag, vriendelik en skaam.

      “Jy moenie jou aan hom steur nie. My pa is ’n kunstenaar. Skilder die een skildery na die ander. Hy is eintlik ’n argitek, jy weet. Hy het jare lank mense se huise in die omgewing ontwerp. Selfs gastehuise. Maar nou nie meer nie.” Sy vee senuweeagtig oor haar mond. “Nou skilder hy net. Verdwyn soms in die bosse. Dan kom hy twee, drie dae later terug met nog ’n skildery.”

      Daar is ’n ligte kloppie aan die deur. “Klop-klop!” Dis ’n vrou se stem. ’n Mooi, welluidende stem. Vriendelik ook.

      “O.” Maggie loop versigtig deur toe. “Dit is sersant Berta van Schalkwyk.” Sy maak oop. “Sersant, kom binne. Juffrou Daneel verwag u.”

      Die blonde vrou stap nader. Sy het nogal ’n groot liggaamsbou, amper moederlik, maar daardie paar oë, besef Sonja dadelik, sien alles raak. Dit flits van die poppie na die portrette teen die muur na die oop venster en na die lêer, in vier kort bewegings.

      Berta tel die lêer op.

      Toe verskyn nog ’n figuur.

      Die lang, maer man dra ’n swart pak klere, en dit in hierdie hitte! dink Sonja. Sy pikswart hare is styf teruggekam. Daar is merke op sy gesig, soos iemand wat al in talle gevegte betrokke was. En wat baie geleef het.

      Ook sy oë speel oor die vertrek en kom dan op Sonja tot rus. Hulle bly op haar, soos ’n jagter wat ’n bok in sy visier gekry het en besig is om aan te lê. Vir ’n oomblik beweeg niemand nie. Selfs Berta staan doodstil asof sy bang is om dit te doen voordat die man praat. Sy beweeg agteruit en stamp die kerse om wat op ’n lae tafeltjie staan.

      “Sersant, asseblief!” Die man se stem is donker. Hy praat afgemete, in ’n monotoon wat Sonja ontsenu.

      “Ek . . . ek is jammer, luitenant.”

      Sonja kan nie haar oë van die luitenant af neem nie. Dis asof hy dwarsdeur haar kyk. “Ek is Nolte. Conrad Nolte van Hazyview. Veertig grade, en dis in die skaduwee.”

      En dan Berta se poging tot ’n grappie: “Iemand het Hazyview se oonddeur weer vandag oopgelos, luitenant.”

      Geen reaksie nie. Hy gaan sit in ’n stoel oorkant haar, maar neem sy oë nie vir ’n sekonde van Sonja af nie.

      “En jy is Sonja. Sonja . . .” Berta is dadelik daar met ’n lêer en luitenant Conrad Nolte maak dit oop. “Daneel.” Sy oë glip oor die inligting. “Wat het gebeur?” Steeds kyk hy nie weg nie. Fyn sweetdruppeltjies vorm op sy bolip en die lig wat deur die venster val, beklemtoon die merke op sy gesig.

      Sy kyk na die ruie wenkbroue. Die manier waarop hy liggies aan sy neus raak asof hy vir iemand ’n teken gee. En die gitswart oë.

      “Ek . . . kan nie behoorlik onthou nie. Ek weet nie wie ek is nie, ek . . . weet net wat in my lêer staan. En van die wolf.”

      Dit is die eerste keer dat Conrad sy oë van haar afneem. Hy kyk vinnig na Berta. Nou eers besef Sonja dat Maggie nie meer in die kamer is nie.

      “Hier is nie wolwe nie,” help Berta haar reg.

      “Behalwe die tweebeensoort.” Daar is nou ’n effense glimlag om Conrad se mondhoeke. “Maar die wolf is soos die Vlieënde Hollander. Mens hoor net van hom. Jy sien hom nooit.”

      Berta frons. “Vlieënde Hollander? Maar ek . . .”

      “Google dit, sersant.” Conrad se stem bly monotoon.

      “Luitenant bedoel soos die Rooikappie-storie? Net ’n legende waaroor mense praat, maar min kan sê waar dit vandaan kom?”

      Weer die effense glimlag om Conrad se mondhoeke, en in daardie glimlag kan Sonja sien daar is iets tussen die twee. ’n Professionele verhouding wat moontlik al oor baie jare strek. “Ek is bly jy ken jou letterkunde, sersant.”

      Berta glimlag. “Luitenant weet dan!”

      Conrad wend hy hom weer tot Sonja. “ ’n Wolf, sê jy?”

      “Dít onthou ek.”

      Conrad Nolte haal sy boekie uit. Hy maak ’n vinnige aantekening. Steeds die intense staar.

      Sy selfoon lui. “Nolte,” antwoord hy. Hy kyk na Berta. “Ons is nou daar.” Hy staan op. “Nou ja. Lyk my nie hier’s werk vir ons nie. Jy het heel moontlik uitgeswaai vir . . .” Hy sê nie die woord wolf nie en anders as Berta wat liggies daaroor geglimlag het, toon hy geen reaksie nie. “Vir ’n hond of ’n ding. Ek dink jy het dalk ’n sielkundige nodig vir die geheueverlies, maar ek dink nie óns kan verder help nie.”

      Hy huiwer en kyk na die Rooikappie-poppie in die juwelekissie. Hy steek sy vinger uit en raak daaraan. Anders as tevore, beweeg die poppie nie. Hy oorhandig sy kaartjie aan Sonja. Daar is ’n polisie-embleem op en in die regterkantste hoek staan: Luitenant Conrad Nolte. Speurder. Suid-Afrikaanse Polisiediens. Met telefoonnommers en die adres van die Hazyview-polisiestasie.

      “Die Engels is aan die ander kant,” kom dit van Berta.

      “Bel my as u iets onthou. Enigiets.”

      “Net nie oor naweke nie,” glimlag Berta verskonend. “Want dan gim die luitenant. Of hy kyk rugby.”

      ’n Kis wat sak. Daardie indruk doem skielik, onder Conrad se stip kyk, in Sonja se bewussyn op. Dit kom iewers vanuit die donker newels waar daar beelde is van apies in die bome en hadidas wat vlieg en wolwe.

      Die kis sak stadig af in ’n oop graf. Daar is ’n hand wat styf oor hare geklem is. Sonja sien ’n ring met ’n rooi steen aan daardie hand.

      “Ek glo nie . . . dit sal nodig wees nie,” sê sy halfhartig. Maar sy weet Conrad Nolte het iets opgemerk.

      Sy blik rus op haar. “Tot siens, juffrou Daneel. Sterkte.”

      “En hou die luike toe. Dan is dit nie so warm nie,” voeg Berta by. Sy glimlag en knipoog, dan verlaat hulle die vertrek.

      Teen die muur, nou duidelik in die lig wat deur die vensters val: ’n groot skildery van Hotel Njala, met Jan Joubert se naam pertinent daaronder geteken.

      Sonja kyk terug na die skaakbord. ’n Wit pion het twee blokkies vorentoe beweeg.

      Maar sy kan nie onthou dat enigiemand naby die skaakbord was nie!

      Tog staan die pion en wag vir die swarte om die uitdaging te aanvaar.

      En ’n swerm hadidas vlieg krysend voor haar venster verby.

      4

      “Nog ’n toeris is beroof, luitenant. Dié slag by een van die stalletjies.” Berta staan in Conrad se kantoordeur en stap nader met ’n bordjie met een koeksister daarop.

      Hy huiwer en neem dan die koeksister wat Berta self gebak het. Dikwels staan daar sommer vroegoggend al ’n bordjie gelaai met koeksisters op sy tafel, dan weet hy hy moet vanaand weer ’n ekstra gimsessie probeer inpas as sy werk dit toelaat. Naweke se maagoefeninge en kilometers se draf op die R536 is nie meer genoeg nie.

      Dit is hoekom hy haar gerantsoeneer het: “Jy moet net een koeksister hier neersit, sersant. Jy weet ek eet nooit twee van die goed na mekaar nie.”

      Daar is iets ekstra lekker aan Berta se koeksisters. Sulke lang smulpaap-dunnes wat nie swem in die stroop nie. Sy gebruik ’n resep wat nie dinge oordoen nie. Sy ouma se koeksisters het so ’n verwurg-soet gehad wat soos nat watte in sy keel saamgebondel het sodat hy een keer ’n galaanval daarvan gekry het. Hy het van toe af nooit weer koeksisters geëet nie – tot hy Berta s’n geproe het.

      Sy glimlag en maak weer daardie hmm-geluidjie

Скачать книгу