LITMIR.BIZ

Скачать книгу

toe nou!”

      Brackman lag. “Hei, ek’s hier vir julle ouens.”

      “O ja, kan jy Mackie se selfoonrekeninge vir ons in die hande kry?”

      “Die Bees het klaar die hofbevel daarvoor aangevra. Vodacom sal dit vir my mail.”

      AO Charles Sello se groot lyf verdonker die deur agter Lydia kort nadat sy weer haar sit gekry het. Sy tol haar kantoorstoel om. “Hei, Charlie! Hoe het dit gegaan?”

      Sello kom staan in sy grys Puma-tekkies en stywe geel gholfhemp langs haar lessenaar. Van sy linkerhand, onder sy groot vierkantige horlosie, hang ’n grys Daniel Hechter-trui. En geen jeans vir AO Sello nie, hy dra altyd ’n los, donker langbroek. “Dis chaos daar,” sê hy. “Dit voel of daar honderde polisiemanne is, en die pers hang ook daar rond.”

      “Jy iets gekry?”

      “Nee wat. Ons het onderhoude met sy werkmense gevoer en die res van die ouens is die strate in. Maar daar’s nog niks nie. Beyers-hulle is nou na sy huis toe. Ons het wel baie omtrent Mackie agtergekom,” sê hy.

      “Kom, vertel my,” por Lydia en beduie na die stoel oorkant haar lessenaar.

      “Hoekom is jy so geïnteresseerd, het jy iets gekry?”

      “Brackman het lekker frame grabs op die video gekry van die aksie, maar ons het nog geen ID van die skieter nie.”

      “O.” Sello frons. “Maar moet jy nie na die ander saak kyk nie?”

      “Ja, maar ek’s seker daar’s ’n verband tussen die twee. En ek sal op hoogte moet bly met die Mackie-saak om die ooreenkomste te kan sien.”

      “Jy moet pasop, girl. Moenie dat Beyers die idee kry jy tree buite jou verantwoordelikhede op nie.”

      “Ek kan nie wag tot die volgende briefing nie. Hierdie is dalk my kans, Charlie.”

      “Mmm, ’n vrou met iets om te bewys, dis nou gevaarlik.”

      “Toe nou, sit en vertel my, dan maak ek vir jou koffie?”

      Sello glimlag. “Ek’s omgekoop.”

      Lydia staan op en stap na die ketel in die hoek; hy gaan sit met sy rug na die venster, leun ver agteroor en sit sy voete op ’n ander stoel.

      Sello is net te vroeg gebore om by die nuwe skoolstelsel en volop beurse baat te vind, reken Lydia, anders sou hy die een of ander grootse graad gehad en ’n sakeman gewees het. Of dalk ’n prokureur geword het. Met net ’n matriekkwalifikasie het hy in die polisie beland en tipies van iemand wat gemaklik in sy eie vel voel, het hy hom sommer daar tuisgemaak. Hy sou egter op enige plek tuis gewees het. Nou is hy straatslim. Hy’t ’n QBE, sê hyself. “Qualified by experience.”

      Hulle het saam speurders geword, saam kursusse deurloop en agtergekom hulle dink dieselfde oor dinge. Hy is ouer as sy. Maar toe sy onlangs bo hom bevorder is, was daar tot haar groot verligting geen kwade gevoelens van sy kant af nie. Sy het hom wel gekeer die eerste keer toe hy haar op haar nuwe rang wou noem.

      Sy het later besef presies waarom hulle so goed oor die weg kom. Sello skakel maklik by sy vroulike kollegas in, terwyl hy die meeste van die mans in die gebou kriewelrig maak. En toe sy besef sy’t hom nog nooit aan ’n vrou se sy gesien nie, én dat hy nog nooit met die mans saamgeskinder het oor die vrouens in húl lewe nie, het sy geweet na watter kant sy lyf leun. Dit is juis sy aanvaarding van sy lyf en van wie hy is wat haar so gemaklik by hom laat voel, omdat sy self nog daarmee sukkel.

      Lydia hou nie van haar eie liggaamsvorm nie. Sy’s heeltemal te kort en haar kraaglengte swart hare, wat altyd weerbarstig stoei teen die opdrag van die rekkie wat dit in ’n kort poniestert moet hou, is na haar sin veels te yl. Selfs die kleur is oninspirerend. Nes haar donkerbruin oë – heeltemal te gewoon.

      Hoewel sy goed genoeg gevaar het op skool, was sport eintlik haar ding. Daar was niks wat sy nie sou aanpak nie, van atletiek tot tennis, hokkie en selfs judo. Op laerskool het sy gereeld die seuns laat les opsê. Sy was jonk reeds uitgegroei en haar lyf het daarna net horisontaal ontwikkel. Die resultaat is gespierde bene en goed gevormde arms, maar sy meen haar borste is in verhouding tot die res te klein. En haar boude net effens té rond en fris – na agter.

      Toe sy eenkeer op ’n maak-gou-en-wag-dag van ’n kursus teenoor Charlie oor haar boude staan en kla, het hy uitgebars van die lag. “Jy’s mal, man. Jy’s mooi fyn gebou.” Hy het haar liggies op haar agterstewe geklap en in Afrikaans bygevoeg. “My meidjie!”

      Hoe kon sy daarna nié van hom hou nie? Al waaroor hy haar sonder skroom sou takel, is haar kleredrag. Dís volgens hom heeltemal te utilitaristies. As sy haar blou Drimac-baadjie aantrek, kry hy omtrent ’n oorval.

      Sy sit sy koffie op die lessenaar naaste aan hom neer en gaan sit beker in die hand in haar eie stoel. “Toe nou, vertel.”

      Sello leun oor na links, maar sy hand mik verby die koppie koffie en hy tik met ’n lang wysvinger op die koerant wat op die lessenaar lê. “Hierdie ou het baie vingers in baie pies gehad.”

      Onder sy vinger, langs die hooffoto van die misdaadtoneel, is ’n foto van Mackie wat by die een of ander sakegeleentheid geneem is. Sy het dit vanoggend bestudeer. Die netjiese grys hare, ’n blou hemp onder die pakbaadjie met ’n donkerrooi das wat daarteen afsteek – die uniform van die suksesvolle sakeman. ’n Dun swartraambril wat nie té modern is nie, maar ook nie uit die oude doos nie. ’n Man met die regte styl om op die regte plekke in te pas.

      “Rufus Jonathan Mackie. Kom eintlik van die Kaap af, maar speel die afgelope twintig jaar in Johannesburg.” Sello doen nie moeite om na sy aantekeninge te soek nie – die inligting rol net uit sy kop. “Hy is geskei, met twee kinders wat al uit die huis is en albei nou in Stellenbosch studeer. Sy vrou, Andrea, bly deesdae in Plet. Het blykbaar gekies om die vakansiehuis te vat, eerder as die een in Bryanston, toe hulle geskei het. Hy self was in die regte skool, regte universiteit, al die regte konneksies, lyk dit my. Hy besit Jomack Holdings, ’n maatskappy wat hy destyds begin het toe hy Johannesburg toe gekom het. Daardie gebou behoort ook aan hulle. Om die waarheid te sê, daar is nog ’n paar kantoorgeboue in Jozi wat hulle s’n is. Hulle versprei meestal myntoerusting en is op die JSE gelys. Dit klink of dit nie massatoerusting is nie, eerder kleiner gespesialiseerde goed.

      “Het ’n fortuin daaruit gemaak. Toe begin hy, net op die regte tyd, net voor die boom ná 2000, met eiendom ook speel. Hy was in die direksie van nog drie maatskappye, het natuurlik gholf gespeel en was lid van Business Against Crime. Nogal ironies, nè?

      “Jy sien, ’n clean-cut ou met baie geld. Iemand wat elke dag in belangrike plekke se gange gestap het. Dis hoekom die saak soveel aandag kry.” Hy sit vorentoe en klem die warm koffie tussen sy twee hande vas. “O ja, hy was ’n borg van teenmisdaad-toekennings, soos daai wat hulle elke jaar vir die handelsmisdaad-ouens gee.”

      “Ek het gesien, ja, in die koerant,” antwoord Lydia. Sy probeer sin kry uit al die inligting. Mackie en sersant Khabile was wêrelde van mekaar verwyder. En waarom ’n gewapende polisieman en ’n sakeman by die werk voorlê terwyl daar makliker teikens is? Hoekom soveel moeite doen om by Mackie in die parkeergarage uit te kom? Rowers en kapers tree ook nie op soos daardie donker man op die video nie. Hulle is opgewen, dreigend, gillend, nie so kalm en effektief nie. En werk nooit alleen nie.

      Iemand kom staan regs van haar in die deur. Dit is luitenant Jacques de Beer wat teen die kosyn leun. “Ja julle tweetjies! Het julle nie werk om te doen nie? Of het julle al iets gekry?” Hy grinnik, sy mond skeefgetrek onder sy rooi snor. “Dan moet ons mos saamwerk en inligting deel. Wys my joune, dan wys ek jou myne …”

      De Beer kyk vir Lydia. Sy voel die hitte hoog op haar wange uitkol en klein haartjies in haar nek regop staan. Sy tas rond na ’n antwoord en toe sy nie dadelik met een vorendag kan kom nie, oorweeg sy dit om die man net te ignoreer.

      “Ag nee wat, dankie, Jakkals,” laat Sello van hom hoor. “Jy het niks wat ek nog nie gesien het nie.”

      De Beer

Скачать книгу