LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      “Maar jy’s mos nou af.”

      “Diederik, ek het ’n kontrak met Body Armour wat sê ek mag nie vryskut werk nie. Alles moet deur hulle gaan.”

      “Hulle vat seker ’n kommissie.”

      “Dis reg.”

      “Lemmer, man … hoe gaan hulle weet? Vanaand laai julle, oormôreoggend is julle terug.”

      Hoe verduidelik ek vir hom dat my lojaliteit teenoor Jeanette Louw, my werkgewer, ononderhandelbaar is, sonder om hom in die gesig te vat?

      “Ek is soos jy, Diederik. Ek hou ook van amptelike toestemming.”

      Hy kyk na my, opsommend. Hy dink.

      “O.K.,” sê hy. “Wie’s in beheer daar? Wat is sy telefoonnommer?”

      “Hoe gaan dit help? Musina is ’n dag se ry van hier af.”

      “Daai vliegtuig …” en hy wys met sy duim vliegveld se kant toe. “Dis Lotter. Hy wag vir jou …”

      * * *

      Ná ’n selfoongesprek van tien minute gee hy die instrument vir my aan. “Sy wil met jou praat.”

      “Jeanette,” sê ek.

      “Bly om te hoor jy werf nou al self kliënte …” Die gewone ironie in haar Gauloises-rasperstem, gevolg deur ’n enkele, blaffende “Ha!” Wat beteken sy lag.

      Ek sê niks.

      “Ek sal die admin hanteer, as jy die job wil hê.”

      Wil ek? Dié een is naby aan die huis. En ek het vrae, nog ongeformuleer, alles gebeur te vinnig, te kort ná die ridders. En dan is daar Lemmer se Eerste Wet: Moenie betrokke raak nie. En hierdie ding is oor betrokke raak. By ’n plaaslike boer, by ’n Groot Saak.

      Jeanette interpreteer my stilte reg. “Dalk weet jy meer as ek. Dis jou besluit.” Dan voeg sy by: “Dis ’n goeie saak, Lemmer. Hy klink na ’n mensch. En jy weet hoe dit is, met die resessie …”

      Ek weet. Body Armour se omset is met vyftig persent af weens die internasionale ekonomiese gemors. Ek het twee maande laas ’n sent verdien.

      Ek kyk na Emma se pleitende oë. Sy is, soos Jeanette, al klaar ’n Diederik-dissipel. Ek dink aan die jong Lourens le Riche, hardwerkende student. Wat sal die dorp sê as ek hom versaak? Ek dink aan die nuwe Ford-bakkie se paaiement. En my dak. Oom Ben Bruwer se sagte fluit toe hy uit die plafon klim en sê: “Die hout is vrot. Jy sal moet heel nuwe dak opsit.”

      Ek sug. Diep.

      “Ek’s in,” sê ek.

      22

      To be able to recognise signs, trackers must know what to look for and where to look for them. Someone who is not familiar with spoor may not recognise it, even when looking straight at the sign.

      – The Principles of Tracking: Recognition of Signs

      Lotter lyk soos ’n middeljarige rockster – effens bles, poniestert agter, ronde brilletjie op ’n sigeunergesig. Hy kom groet met die hand en ’n gemoedelike glimlag, vat my swart sportsak, loop na die vliegtuigie toe. Dié is onmoontlik klein, ’n speelding in wit en blou en rooi, met ’n perspeksborrel-venster bo die kajuit, twee sitplekkies, dun stuurstokke waar jy iets meer substansieel verwag. Dit lyk na die soort waarna hulle in radio-nuusbulletins verwys as ’n “mikroligte vliegtuig”, met die woord “neergestort” gewoonlik in dieselfde sin.

      Emma gaan kyk daarna, nuuskierig, opgevang in wat sy netnou geesdriftig as my “lekker avontuur” beskryf het.

      Diederik Brand kom staan langs my. “Jy hoef nie te bekommer nie, Lotter is ’n nasionale kampioen.”

      Dis nie hoe hy vlieg wat my pla nie, maar wat hy vlieg. Ek sê niks.

      “Hierdie is net vir die wis en die onwis,” sê Brand en gee vir my ’n bondel, toegedraai in ’n vuilerige lap.

      Ek ruik die geweerolie, begin dit oopmaak.

      Hy lê ’n hand op die pakkie. “Miskien moet jy eers loer as julle in die lug is …” en hy kyk betekenisvol na Emma. “Ek wil haar nie ontstel nie.”

      “Is daar iets wat ek moet weet?”

      “Jy weet wat gebeur op ons paaie,” sê hy.

      Ek huiwer. My Glock 37, tien .45 GAP-rondtes in die magasyn, is in my sportsak. Ek het niks meer nodig nie. Maar Diederik Brand het al omgedraai, loop na die doodstuig toe, klap op sy hande. “Kom, kom, julle moet roer.”

      Ek kyk na my horlosie. Vyf voor twaalf.

      Twee uur gelede was my lewe ’n lied.

      * * *

      Ek staan langs die vlerk, reg om in te klim. Emma kom na my toe aan met ’n eienaardige versnit van emosies op haar gesig – sorgsaamheid, trots, deernis …

      Ek wil haar soengroet. Sy omhels my onverwags, haar lyf styf teen myne. Sy sê iets, verlore in die lawaai van die vliegtuig se enjin.

      “Wat?” skree ek.

      Emma skuif, sodat haar mond teen my oor is.

      Sy roep: “Ek is lief vir jou, Lemmer.”

      * * *

      “Cape Town information, romeo victor sierra, good morning,” sê Lotter oor die radio as die Bokpoortpad onder ons verbyskuif en my maag in my keel sit.

      “Romeo victor sierra, good morning, go ahead,” kraak ’n stem oor die eter.

      “Cape Town, romeo victor sierra has taken off Loxton at ten zero four zulu, on flight plan reference zero two five, romeo victor sierra.”

      “Romeo victor sierra, squawk four zero six six, no reported traffic and call me crossing the FIR boundry.”

      ’n Vreemde wêreld se taal. Lotter herhaal die spookstem se woorde in bevestiging, stel hier en vat daar en bestudeer die onpeilbare instrumente. Ek wonder watter een die eerste aanduiding sal gee dat ons in ’n vuurbol sal vergaan. Dan kyk ek teësinnig uit by die borrelvenster. Onder ons is die Karoo skielik wyd en oop, die hemelruim bo is diepblou en onmeetlik groot.

      ’n Naarheid groei in my buik.

      Ek onthou die pakkie op my skoot, rol die lap om die vuurwapen af en ontbloot ’n eienaardigheid: Dis ’n MAG7, die plaaslik-vervaardigde kortloop-haelgeweer, lyk soos ’n Uzi op steroïede. 12-boor, vyf patrone in ’n lang boksmagasyn, ernstige stopkrag, die soort ding wat die polisie se taakmag vir binnewerk gebruik. Nog twintig rondtes in ’n plastieksakkie.

      Lotter fluit in my kopstuk. “Ek sweer, ek’s aan jou kant,” sê hy met sy vae Boere-Engels-aksent.

      “Maar wie’s aan Brand se kant?”

      “Wat bedoel jy?”

      “Dié wapens is net vir staatsgebruik. Burgerlikes kry nie lisensies daarvoor nie.”

      Lotter lag. “Ja, dié Diederik,” sê hy en skud sy kop. Hy kyk vir my. “Jy’s bietjie bleek.” Hy trek ’n bruin papiersak onder sy sitplek uit en gee dit vir my aan. “Vir as jy air sick word.”

      Wat net anderkant Hopetown gebeur.

      * * *

      “Groot brekfis gehad?” vra Lotter simpatiek.

      Ek antwoord nie, te bang om te praat.

      “Dis baie normaal,” sê hy met verwysing na my ongemak. “Jy sal nou beter voel.”

      Twintig minute later skuif nog ’n dorp onder ons verby. Ek haal diep asem, vra hoopvol vir hom of ons nie moet land vir petrol nie.

      Hy grinnik. “ Dié ding vlieg drieduisend kilometer op ’n tenk.”

      “Dis ver vir ’n

Скачать книгу