LITMIR.BIZ

      Tekst komunikatu operacyjnego musiał być jeszcze zaakceptowany przez szefa propagandy w dowództwie Armii „Warszawa”. Stanowisko to pełnił pułkownik Wacław Lipiński, porządny i rzetelny oficer. Rzadko kiedy widywało się go wzburzonego. Tym razem był w furii. Wywołała ją Instrukcja w sprawie grzebania osób cywilnych poległych na skutek działań wojennych. To był sposób prezydenta Starzyńskiego na uniknięcie epidemii w oblężonym mieście. Nie pomyślał, że wydanie takich zarządzeń będzie miało fatalny wpływ na uczucia warszawiaków. Trzeba było interweniować, wszczynać awantury w drukarni, robić zamieszanie w biurach prezydenta, budzić Starzyńskiego, budzić Rómmla, wyjaśniać, tłumaczyć, odkręcać zamieszanie…

      Tak właśnie wyglądały dyżury. Z reguły nie było wiele pracy, a godziny mijały na plotkach, pracy papierkowej i gromadzeniu informacji. Prawdziwe problemy pojawiały się rzadko, lecz wtedy trzeba było radzić sobie z nimi jak najszybciej i jak najsprawniej.

      18 września 1939, poniedziałek, godz. 17.00, Warszawa

      W poniedziałek pogoda poprawiła się i od rana grzało słońce. Do Śródmieścia jedynie od czasu do czasu dochodziły odgłosy wybuchów. Dzięki nim można było się zorientować, że walki trwały na Pradze lub na Grochowie. Kilka razy odezwały się polskie armaty dalekonośne, chyba tylko dla efektu rozlokowane w samym środku miasta, w Parku Saskim. Dwa razy zrobiło się nieco głośniej, gdy w głąb Warszawy próbowały wlecieć krążące nad frontem samoloty rozpoznawcze. Wówczas odzywały się armaty przeciwlotnicze, a później dołączały do koncertu karabiny maszynowe. Jeden z samolotów przedefilował nad miastem, zrzucając nad Starówką, placem Teatralnym i Marszałkowską deszcz ulotek, w których – oprócz gramatyki zaczerpniętej chyba wprost z poezji futurystów – nie znajdowało się nic ciekawego.

      Miasto żyło całkiem normalnie, i choć większe niż zwykle były kolejki do sklepów, to wciąż działały kawiarnie, cukiernie i ich ogródki. Spokój ten Warszawa zawdzięczała walkom, które toczyła grupa armii Kutrzeby. Jej próby wyjścia z okrążenia nie zakończyły się dotychczas powodzeniem, ale właśnie tam skupiał się wysiłek Luftwaffe. Krupski dowiedział się o tym na porannej odprawie, na którą nie musiał zresztą przychodzić, bo po „mundurowej” służbie należały mu się dwadzieścia cztery godziny odpoczynku. Zamierzał je zresztą w pełni wykorzystać – w południe zjadł na Długiej rodzinny obiad z ciotką i jej mężem, a później udał się na zaaranżowanego przez nią „fajfa”, na Koszykową.

      Ciotka bowiem uparła się, aby go ożenić. Siostry ojca trzeba było słuchać, szczególnie gdy nie było ani ojca, ani matki. Tym bardziej, że charakter cioci Klotyldy mógł służyć do wbijania gwoździ w betonową ścianę, a przynajmniej tak go określano w kręgu rodziny i znajomych. Powszechnie uznawano, że charakter ów – czy może „charakterek” – jest zemstą za imię, które otrzymała na chrzcie. Chociaż znaczy ono „sławna w boju”, to skończyło się na zwyczajnym „ciocia Klocia”. Co ciekawe, ciotka nie zajmowała się wydawaniem za mąż panienek, natomiast ożeniła już wielu swoich siostrzeńców i bratanków. Za odpowiedni wiek do tego kroku uważała ostatnie lata przed trzydziestką, gdy przyszły małżonek miał już wykształcenie, zawód, zdobył nieco doświadczenia, także tego nieco bardziej… intymnego. Casus Karola Krupskiego bardzo ją denerwował. Nie licząc jednego z kuzynów, który poszedł do ojców salezjanów na księdza, Karol był najstarszym kawalerem w rodzinie i dawno przekroczył najlepszy wiek do żeniaczki. Regularnie zatem prezentowała mu kwiat warszawskich dziewcząt, ciągając go do znajomych na herbatki, kawki, fajfy, koktajle, a także prowadzając po cukierniach, kawiarniach i restauracjach. Zgadzał się potulnie na te wizyty. Ciotka była miłym kompanem, szczodrym i nie kazała płacić za siebie, co więcej, czasami opłacała wspólne rachunki. Bawiło go to i pozwalało zamawiać różne wydumane, egzotyczne potrawy. Jedno popołudnie w tygodniu stale poświęcane na tego rodzaju wyjścia nadawało jego życiu przynajmniej pozór uregulowania. Oglądanie porządnych panien na wydaniu było zajęciem ciekawym samym w sobie – choć zupełnie niepodniecającym. (Ekscytujące były z kolei wieczory spędzane na dancingach w towarzystwie dziewcząt, których rodzice nie pilnowali tak skrupulatnie). Wreszcie od pewnego czasu nie miał nic przeciwko temu, aby znaleźć jakąś pannę, która nadawałaby się na jego żonę.

      Po herbatce miał pełnić służbę, tak więc kolejny raz założył mundur. W przeciwieństwie do wielu znajomych lepiej wyglądał w garniturze cywilnym. To, że regulaminowy mundur khaki pasował mu fatalnie, zauważył już w podchorążówce, we Włodzimierzu. Szczególnie niekorzystne były wysokie, stojące kołnierze, w których jego szyja wyglądała na przykrótką, a on sam na tęgiego. Później dostał przydział do pułku na Okęciu i kilkakrotnie był tam powoływany na ćwiczenia rezerwistów. Z prawdziwym entuzjazmem przyjął wprowadzenie w lotnictwie modnych, stalowych mundurów i szybko sprawił sobie elegancki komplet. Kosztowało go to prawie całą pensję, ale było warto. Dużo lepiej prezentował się w nowej marynarce lotniczego munduru: szytej na wzór cywilnej, z wykładanym kołnierzem. Żałował jedynie czapek, bo okrągła angielka nie pasowała mu tak dobrze jak rogatywka.

      Fajf to fajf. Nawet w czasie oblężenia. Równo o piątej wspinał się na schody kamienicy na Koszykowej. Drugie piętro, od frontu. Otworzyła pokojówka, ładna dziewczyna, z takich, które zabrałby na dancing. Dzisiejszego wieczoru postanowił ponownie, po dwóch dniach przerwy, oprzeć rękę na temblaku. Chociaż rana zadana dwa tygodnie temu niemal się zagoiła, uważał, że wygląda dzięki temu dużo bardziej dramatycznie. Warto było, dziewczyna patrzyła w niego jak w obrazek. Zabrała czapkę, rękawiczki, wprowadziła na pokoje.

      – Dzień dobry pani, uszanowanie paniom, witam serdecznie. – Ukłonił się towarzystwu. Gospodyni, którą znał dzięki ciotce, siedziała w fotelu, piła herbatę i rozmawiała z dwiema damami po pięćdziesiątce. Ich córki, trzy panny w wieku około dwudziestu lat, stanowiły niewielką grupkę skupioną wokół radia po drugiej stronie pokoju.

Скачать книгу