LITMIR.BIZ

      Dzieci, wstawajmy od stoła!

      Teraz, po powszednim chlebie,

      Klęknijcie przy mnie dokoła,

      Podziękujmy Ojcu w niebie.

      Dzień dzisiejszy2 Kościół święci

      Za tych spółchrześcijan dusze,

      Którzy spomiędzy nas wzięci

      Czyscowe cierpią katusze.

      Za nich ofiarujmy Bogu.

      Oto stosowna nauka.

      „Onego czasu…”

      Kto tam? kto tam stuka?

      Jezus, Maryja!

      Któż to jest na progu?

      Ktoś ty taki?… po co?… na co?

      Ach, trup, trup! upiór, ladaco!

      W imię Ojca!… zgiń, przepadaj!

      Ktoś ty, bracie? odpowiadaj.

      Trup… trup!… tak jest, moje dziecię.

      Trup… trup… ach! ach! nie bierz tata3!

      Umarły!… o nie! tylko umarły dla świata!

      Jestem pustelnik, czy mnie rozumiecie?

      Skąd przychodzisz tak nierano4?

      Kto jesteś? jakie twe miano5?

      Kiedy się tobie przypatruję z bliska,

      Zdaje się, że cię kiedyś widziałem w tej stronie.

      Powiedz, mój bracie, jakiegoś ty rodu?

      O tak! tak, byłem tutaj… o, dawno! za młodu!

      Przed śmiercią!… będzie trzy lata!

      Lecz co tobie do mego rodu i nazwiska?

      Gdy dzwonią po umarłym, dziad stoi przy dzwonie,

      Pytają ludzie, kto zeszedł ze świata?

      „A na co ta ciekawość? zmów tylko pacierze”.

      Otóż ja także umarły dla świata.

      Na co tobie ciekawość, zmów tylko pacierze.

      Nazwiska.

      jeszcze rano… powiedzieć nie mogę;

      Idę z daleka, nie wiem, z piekła czyli z raju,

      I dążę do tegoż kraju6.

      Mój Księże, pokaż, jeśli wiesz, drogę!

      Dróg śmierci pokazywać nie chciałbym nikomu.

      My, księża, tylko błędne prostujemy ścieżki.

      Inni błądzą, Ksiądz w małym, ale własnym domu,

      Czy to na wielkim świecie pokój lub zamieszki,

      Czy gdzie naród upada, czy kochanek ginie,

      O nic nie dbasz usiadłszy z dziećmi przy kominie.

      A ja się męczę w słotnej, ciemnej porze!

      Słyszysz, jaki szturm na dworze?

      Czy widzisz łyskanie gromu?

      Błogosławione życie w małym, własnym domu!

      Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy,

      I noc ma spokojną, i dzień nietęskliwy7.

      W cichym, własnym domu!

      Z pałaców sterczących dumnie8

      Znijdź, piękna, do mojej chatki;

      Znajdziesz u mnie świeże kwiatki,

      Czułe serce znajdziesz u mnie.

      Widzisz ptasząt zalecanki,

      Słyszysz srebrny szmer strumyka;

      Dla kochanka i kochanki

      Dosyć domku pustelnika.

      Kiedy tak chwalisz mój dom i kominek,

      Patrz, oto ogień służąca nakłada,

      Siądź i pogrzej się; tobie potrzebny spoczynek.

      Pogrzej się! dobra, Księże, arcyprzednia rada!

      Nie wiesz, jaki tu żar płonie,

      Mimo deszczu, mimo chłodu,

      Zawsze płonie!

      Nieraz chwytam śniegu, lodu,

      Na gorącym cisnę łonie;

      I śnieg tonie, i lód tonie,

      Z piersi moich para bucha,

      Ogień płonie!

      Stopiłby kruszce i głazy,

      Gorszy niż ten tysiąc razy,