LITMIR.BIZ

      Wszystko to dzieje się gdzieś daleko poza mną. Panna młoda szykowana do wydania za mąż. Widzę ją w wysokim, sięgającym sufitu lustrze w pozłacanych ramach. Złapana w szklanej tafli tak krzywej, że rysy twarzy rozmazują się nie do poznania. A może to ja już siebie nie poznaję? Przyglądam się krzątaninie i wysiłkom, jakie moje przyszłe szwagierki wkładają w mój wygląd, czuję ich ruchy, coraz mniej łagodne, w miarę jak czas ucieka. Ostry grzebień, ostre szpilki do włosów. I nagła szorstkość Vanny. Widzę ich ręce wędrujące po moim ciele. W lustrze szwagierki zamieniają mnie w swoje własne odbicie. A przynajmniej próbują. Nie wydają się zadowolone z wyniku, ale na pewno nie szczędzą sił. A ja oddaję im swoje ciało, to wszystko. Wszystko, czego potrzebują. To ono jest wydawane za mąż.

      Jedyne, co panna młoda musi zrobić sama, to wytrwać. Dają mi to do zrozumienia. Za pozwoleniem mojego przyszłego męża będę mogła wcześniej opuścić przyjęcie, nie budząc większego zainteresowania. Zresztą czy nie tak kończą się wesela w tej rodzinie? Główna bohaterka, zmęczona napięciem, nieprzywykła do szampana i tańczenia na wysokich obcasach, znika z parkietu, kiedy wieczór wciąż jeszcze jest młody. A jej miejsce zajmują inne kobiety, bardziej odprężone, nie ulegające powadze chwili, bardziej skore do zabawy, doświadczone, dostępne?

      Irene opuszcza powoli welon na moją twarz. Wbija we mnie wzrok, próbując zmusić mnie do stania tak spokojnie jak to możliwe, i przytwierdza welon szpilkami. Jej sarnie oczy w tym szczególnym świetle przypominają nagle oczy owada, intensywne spojrzenie, a jednocześnie nic nie widzące, metalicznie zimne. Kiedy unosi ręce nad moją głową i obnaża pachy, czuję zapach talku. Chłonę dyskretną, słodką woń potu, nieprzewidzianą pochodną wysiłku włożonego w przygotowania. Ale Vanna, jak zwykle uważna, natychmiast zjawia się z talkiem, którym posypuje jej gładko ogoloną skórę i dyskretnie ratuje sytuację. Irene w sukni koloru miedzi z delikatnym zielonym połyskiem prezentuje się najpiękniej z nas wszystkich. W tym kolorze każdy wyglądałby jak poczwarka, a ona wygląda jak ponętny motyl. Długie śnieżnobiałe ręce i ciemne włosy perfekcyjnie ułożone w dwa misterne victory rolls.

      Nagle opuszcza ręce. „Szczerze mówiąc…” – zaczyna. „Co?” – dziwią się Cecilia i Eva. Starania włożone w to, żebym wyglądała bardziej dorośle, sprawiają, że wyglądam jeszcze bardziej jak umalowane, wystrojone dziecko, twierdzi Irene, patrząc, jak Cecilia nakłada kolejne warstwy pudru na moją już gładką skórę. Jakby miały ją chronić przed ciekawskimi spojrzeniami. „I jeszcze welon” – rzuca Irene i poprawia go tak, żeby układał się bliżej twarzy – nie zasłaniał jej, a jedynie ją osłaniał. Tłumaczy mi, jak to powinno wyglądać. Jej francuski jest językiem dziecka, ale mój też. „Panna młoda biorąca ślub z welonem zasłaniającym usta… Jakby nie miała prawa się wypowiadać”. Cecilia i Eva patrzą rozbawione na Irene. Natomiast Vanna wydaje się zaniepokojona. To pytanie czy konstatacja, a może wręcz jawna prowokacja? Przerywa im, syczy, matka Ivana może usłyszeć je przez szparę w drzwiach.

      W pokoju obok gra radio. W Norymberdze nadal trwają procesy: …Na ławie oskarżonych siedzą obok siebie Dönitz, Frank, Frick, Fritzsche, Funk, Göring, Hess, Jodl, Kaltenbrunner, Keitel, von Neurath, von Papen, Reader, von Ribbentrop, Rosenberg, Sauckel, Schacht, von Schirac, Seyss-Inquart, Speer, Streicher… informuje zimny głos. Ci, którzy nie zdążyli odebrać sobie życia, którym nie udało się uciec czy z jakiegoś niewiadomego powodu uzyskać ułaskawienia.