LITMIR.BIZ

      W TRZECIĄ NIEDZIELĘ kupił w samochodzie Mister Softee dwa lody i dał jednego jej. Przyjęła podarunek jak przedtem czekoladę, bo zaczynał się roztapiać, a poza tym wielokrotni laureaci Nagrody Pulitzera nie chodzą przecież po ulicach i nie trują ludzi.

      Jedli lody i obserwowali parę dziobiących źdźbła zeschłej trawy gołębi. Alice, której niebieskie sandały pasowały do zygzaków na sukience, leniwie prężyła swoją stópkę na słońcu.

      – No tak. Panno Alice. Jesteś odważna?

      Popatrzyła na niego.

      A on na nią.

      Zaśmiała się.

      – Jesteś odważna? – powtórzył.

      Odwróciła twarz w stronę wafla z lodem.

      – No, chyba nie mam powodu się bać.

      Pisarz wstał, żeby wyrzucić serwetkę, i wrócił do Alice.

      – Jest mnóstwo powodów do strachu.

      Spojrzała na niego przymrużonymi oczami i uśmiechnęła się.

      – Ile masz lat? – zapytał.

      – Dwadzieścia pięć.

      – Chłopak?

      Pokręciła głową.

      – Pracujesz?

      – Jestem asystentką redaktora. W Gryphonie.

      Trzymając ręce w kieszeniach, nieznacznie podniósł głowę i chyba doszedł do wniosku, że to by się zgadzało.

      – W porządku. Pójdziemy w sobotę na spacer?

      Kiwnęła głową, że tak.

      – O czwartej tutaj?

      Przytaknęła raz jeszcze.

      – Powinienem wziąć od ciebie numer telefonu. Na wypadek, gdyby coś mi wypadło.

      I znów jakiś biegacz zwolnił, żeby mu się przyjrzeć, a Alice zanotowała swój numer na zakładce, stanowiącej dodatek do książki.

      – Teraz nie będziesz wiedzieć, gdzie przerwałaś – zauważył pisarz.

      – Nie szkodzi.