LITMIR.BIZ

Скачать книгу

had. Hoewel Kane probeerde uit zijn hoofd te blijven, had hij Michael nog steeds niet verteld dat hij, als hij het probeerde, zijn gedachten kon lezen. Het was gewoon iets dat een vriend niet echt wilde weten… bovendien had hij het gevoel dat hij de enige was met die kracht.

      Hem verlaten was niet alles waar Michael aan dacht vanavond… het was de reden dat hij het land in de eerste plaats had verlaten die zijn aandacht trok… Damon, Michael's broer. Kane had Damon niet meer gezien sinds hij weer bij zinnen was… wat er van hen over was, maar de herinneringen die hij had waren meestal goed. Damon had een wilde strook van een kilometer breed en ze hadden allebei Michael een helse hoofdpijn gegeven om hem bij te houden.

      Kane keek naar beneden en merkte dat Michael met de ring aan zijn vinger speelde terwijl hij aan Damon dacht. Het duurde niet lang voordat de slaap vat kreeg op Michael en de levendige dromen begonnen. Hoe langer de dromen duurden, hoe meer Kane leerde wat Michael verborgen hield. Hij sloot zijn ogen, blokkeerde de stad en concentreerde zich echt voor het eerst op de pijn van iemand anders.

      Hij schrok en merkte dat hij niet alleen naar de dromen luisterde, maar ook visuele flashbacks opving van veertig jaar geleden. Hij zag het allemaal voor zich uitvouwen door de ogen van een buitenstaander, want het speelde zich af als een tragische film.

      Michael had de drang om voor de eerste keer in meer dan een eeuw naar Damon te gaan. Toen hij zijn broer vond, leek alles goed. Damon had het in de sociale schijnwerpers van Londen overleefd en Michael had zich een tijdje bij hem gevoegd. Ze hadden veel plezier gehad tot ze een meisje ontmoetten… Katie.

      De meest in aanmerking komende vrijgezellen waren allemaal uitgenodigd voor haar achttiende verjaardagsfeest, inclusief de broers. Ze was echt de schoonheid van de bal. Wat begon als een eenvoudige broederlijke competitie, veranderde in een gevaarlijk spel van jaloezie. Alles met hen leek een competitie te worden. Ze hadden wekenlang oorlog gevoerd tegen elkaar om haar genegenheid te winnen.

      Damon had hem gevraagd te vertrekken… terug naar de andere kant van de oceaan, maar Michael kon het niet. Hij zou Damon niet laten winnen door hem te laten wegjagen. Toen de rivaliteit tussen broers escaleerde, vlogen ze elkaar naar de keel voor hetzelfde meisje. Het was niet dat ze hun soulmate was of zoiets, ze waren allebei in de ban van haar. Alsof het lot ermee speelde leek het dat Katie hetzelfde probleem had… ze was voor beiden gevallen en wilde niet kiezen.

      Wat nog meer verwarrend was aan de liefdesdriehoek, was dat Katie dacht dat de broers menselijk waren… ze hadden haar nooit een reden gegeven om anders te denken.

      Ze hadden Katie een avond mee uitgenomen om te dansen, maar dat was een dodelijke fout. De spanning tussen de mannen was te hoog. Na slechts een uur leken ze langzaam aan de binnenkant te sterven, terwijl de ander met haar danste, ontploften de broers uiteindelijk. Ze hadden zich niet gerealiseerd hoeveel controle ze hadden verloren toen hun ogen van kleur veranderden terwijl ze hun handen om elkaars kelen wikkelden en hun voeten van de grond gingen.

      Ze hadden haar zelfs niet zien wegrennen. Michael en Damon kwamen uit hun woede gekropen toen ze het piepen van banden en het gekraak van metaal buiten de danszaal hadden gehoord. Tegen de tijd dat ze haar bereikten… was ze gedood.

      Toen Damon haar tegemoet stormde met de intentie om haar op zijn vampierbloed te trakteren, had Michael hem tegengehouden omdat er zich al een menigte had verzameld. Damon had hem de rug toegekeerd toen hij Michael de schuld gaf dat hij niet wegging, terwijl hij dat had gezegd.

      Ze vochten daarna maandenlang… ze stelden af en toe een moment in voor woorden met gevoel, maar het leidde altijd weer tot een ander gevecht. Michael wist dat Damon donkerder en donkerder werd en dat Damon hem wilde vermoorden. Als hij het zou proberen, zou Michael zichzelf verdedigen en zou één van hen sterven.

      Het was toen dat Michael iets deed wat hij had gezworen dat hij niet zou doen… hij ging naar Syn. Syn was de eerste vampier. Hij was in slaap gevallen en eeuwenlang niet gewekt, maar Syn was niet dood, want hij kon niet doodgaan… althans niet dat iemand wist. Ze wisten niet zeker waarom hij de afgelopen paar eeuwen had geslapen, maar het leek erop dat Syn wachtte op iets dat nog niet was gebeurd.

      Michael liep rond het standbeeld dat Syn's rustplaats binnen het mausoleum markeerde. Hij wist dat Syn diep onder hem lag. Hij praatte tegen het lege graf, hoorde zijn woorden rond hem weerklinken… soms fluisterend en soms in oorverdovend gegil.

      Vechten met Damon maakte hem gek, hij had er niet voor gekozen om ooit zo ver te gaan. Hij wist niet eens zeker of één van hen echt van het meisje had gehouden. Hij voelde zijn hart wegvloeien vanwege de pijn die hij zijn broer had aangedaan… en Katie. Hij wist niet of Syn aan het luisteren was, maar het was voldoende om op zijn minst iemand anders de waarheid te vertellen.

      De ogen van het standbeeld bewogen en bekeken hem. Het was de gelijkenis van Syn maar zonder kleur. De kaarsen die om hem heen brandden, schemerden en doofden en vlamden op toen het standbeeld bewoog. Gefluisterde woorden doken op uit de grond in een lang vergeten taal.

      De stilte die volgde was als kalmerende donder en Michael wist dat Syn hem had vergeven, zelfs als Damon dat niet had gedaan. Hij wreef met zijn handpalmen over zijn armen en probeerde de rillingen weg te jagen. Syn was een man van magie en Michael vroeg zich af welke betovering diep in hem was gekropen.

      Hij pakte zichzelf op en liep de catacomben uit naar het mausoleum om te zien dat Damon daar op hem stond te wachten. Nogmaals, zachte woorden die de emotie overdroegen werden uitgewisseld, maar het duurde niet lang voordat ze verhit werden. Michael wilde gewoon dat alles zou eindigen… hij wilde zijn broer omhelzen en opnieuw beginnen.

      Damon had het eerste deel van zijn verklaring letterlijk genomen en voordat Michael hem kon stoppen, trok hij een houten staak uit zijn jas. Michael voelde het hout zijn hart binnendringen en hij zakte op zijn knieën. Toen hij naar Damon keek, opende hij zijn mond om iets te zeggen, maar het enige wat hij eruit kon krijgen was een gorgel.

      Michael viel op zijn zij, voelde het bloed in zijn aderen stoppen en wendde zich tot as toen zijn zicht langzaam vervaagde tot zwart.

      Met tranen in zijn ogen struikelde Damon, wetende dat hij nu verdoemd was. De stem van Syn echode in zijn geest en liet hem gillen. Hij greep zijn hoofd en draaide zich om en probeerde om de stem te laten zwijgen, maar je kon Syn niet tot zwijgen brengen.

      Op dat moment brulde alles binnen Michael terug tot leven met wraak. Toen hij de ondraaglijke pijn van de houten staak in zijn borst voelde en hem nog steeds doodde, reikte hij ernaar en trok het hout uit zijn hart. Het deed net zo veel pijn als toen het naar binnen ging.

      "Damon!" Schreeuwde Michael terwijl hij worstelde om te gaan staan en op zoek ging naar zijn broer. Het was elk grammetje pijn waard om de blik op Damons gezicht te zien toen hij zich realiseerde dat Michael nog leefde.

      Michael liet de bloederige staak uit zijn mouw glijden en in een oogwenk stak hij Damon neer. "Voel deze broeder!" Schreeuwde hij toen hij de gunst terugkreeg. Het doodde een deel van hem om het te doen, maar dit moest op de een of andere manier stoppen.

      Toen Damon was opgestaan, was Michael op de grond gaan zitten om te proberen op adem te komen. Michael begreep wat Syn had gedaan… wat de woorden in de lucht van de catacomben waren geweest. Het was een spreuk die alleen Syn kon doen en het zou het voor Michael en Damon onmogelijk maken om elkaar te doden… het was onmogelijk om helemaal te sterven. Oh, ze zouden elkaar kunnen doden… maar het zou alleen maar pijn doen.

      Ze waren na die nacht verschillende keren doodgegaan, altijd door de handen van elkaar. Michael had eindelijk opgegeven en keerde terug naar huis, zijn broer halverwege de wereld achterlatend. Hij wist dat het nutteloos was om zijn broer te bereiken en hoewel zijn hart hem toeschreeuwde dat alles niet verloren was, was Michael nog steeds onzeker.

      Kane hield wijselijk zijn mond dicht toen Michael zijn herinnerde nachtmerrie van zich afschudde. Hij knipperde met zijn ogen en vroeg zich af of hij zo diep in Michael's gedachten was gedoken dat hij het geheugen zo duidelijk had laten herleven. Als dat zo was… dan had hij meteen spijt toen hij zout in de lucht rookte. Hij verdween voordat Michael zich omdraaide

Скачать книгу