ТОП просматриваемых книг сайта:
Мы – хлопцы жывучыя. Іван Сяркоў
Читать онлайн.Название Мы – хлопцы жывучыя
Год выпуска 1970
isbn 978-985-02-1159-0
Автор произведения Іван Сяркоў
Жанр Детская проза
Издательство Электронная книгарня
Цяпер соль чорная і больш горкая, чым салёная. Да вайны ёю поле пасыпалі, каб лепей усё расло. А зараз людзі навучыліся крыху выварваць з яго горасць і прадаюць на шклянкі. Самі па хатах носяць: шклянка солі – пуд бульбы, карэц вадкага, чорнага і смярдзючага, як дзёгаць, мыла – таксама пуд. А хто іх нам, тых пудоў, напудзіў?
Ну дык па мылу яшчэ толькі тае бяды. Не дажывуць яны да таго дня, калі мая бабка іхнім мылам будзе мыць нашы з Глыжкам штаны. Ім толькі больш запэцкаеш. Для гэтага ў нас ёсць старое, трэснутае жлукта, а попелу не пазычаць. Вось без солі – не жыццё. Усё такое нясмачнае, прэснае, як трава, хоць на сабаку вылі.
Дрэнь справа і без мукі. Тут і залатых гнілушак вазьмі – хлеб пахнуць хлебам не будзе. Трэба хоць жменя мукі. Праўда, прыбядняцца нам няма чаго: каля прыпечка ў хаце стаіць амаль поўная дзежка збожжа, што бабуля ўратавала ад уласаўскіх коней. Але цэлых зярнят у цеста не насыплеш.
I зноў бабуля заводзіць сваё «вось да вайны». Да вайны ў Падлюбічах быў ветраны млын. Ах, як там мякка малолі! Не мука – пух. А нам з Санькам і ўсім нашым таварышам вятрак падабаўся па другой прычыне. Чапляючыся рукамі за яго крылы, мы любілі катацца. Героем быў той, хто падымаўся вышэй. Але тут трэба было глядзець, каб і не перахапіць залішне. Петрык Смык аднойчы спазніўся саскочыць і як грымнуўся аб зямлю – вадой адлівалі.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.