LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Мала што. Забыў нешта, прыйшоў забраць.

      А як яго знайшлі?

      З суседняга корпуса ўбачылі, што святло гарыць.

      Адтуль жа не відаць нашага акна.

      Вінярскі ведаў, што так гаварыць нельга, але спыніцца не мог.

      Ізноў здзівіўся Сцяпанаў:

      Удзень, можа, і не відаць, а ўночы ўсё тут свеціцца… Ды і бачылі яго. Зайшоў – і няма, і няма.

      Ён… – Вінярскі сабраўся з духам, – нічога не казаў?

      Якое казаў. Сіні ўвесь. Вось страшная, дурная смерць – доктара ў бальніцы!

      Ды якая смерць? Нічога невядома яшчэ! Пакуль у рэанімацыі – нічога яшчэ невядома!

      Сцяпанаў памаўчаў, сказаў:

      – Я ў сябе буду, – і пайшоў.

      Калі за ім зачыніліся дзверы, Вінярскі зноў, на гэты раз добра, уважліва агледзеў кабінет. Дзверцы антрэсоляў у шафе былі зачынены, крэсла каля шафы не стаяла. Але гэтага не магло быць! Ну, няхай крэсла ў мітусні, у беганіне маглі адсунуць, але каму трэба было зачыняць дзверцы, да якіх не дацягнуцца з падлогі рукою нават высокаму чалавеку?! Няўжо…

      Вінярскаму ўявілася, як прыходзіць шчаслівы Іван Змітравіч, блізарукі, нават не заўважае, што з акном нешта не тое, становіцца на крэсла, корпаецца пад папкамі… Пуста! Яму робіцца блага. Ён злазіць ці мо нават падае з крэсла… Не, не падае! У тым і справа, што ён адразу здагадаўся, хто злодзей! I, не жадаючы «падстаўляць» яго, злодзея Вінярскага, зачыняе дзверцы, знаходзіць сілы злезці, адсунуць ад шафы крэсла і толькі тады валіцца на кушэтку… Калі б ён пакінуў расчыненымі дзверцы ды крэсла каля шафы – маглі б западозрыць, што яму стала кепска пасля таго, як ён нешта ўбачыў – там, у шафе… Ці павінен быў убачыць і не ўбачыў… Пачаліся б разборкі, і рана ці позна выйшлі б на Вінярскага…

      Выходзіла, што стары доктар свядома, смерцю сваёй ратаваў Вінярскаму жыццё.

      «Ды што за смерцю?! – жахнуўся раптам Вінярскі. – А калі выжыве?! А калі нават памрэ, перад тым, як памерці, тысячу разоў усё расказаць можа!»

      Ён сяк-так паправіў шпінгалеты, закрыў акно – хоць у вочы не так кідаецца, схапіў невядома чаму «дыпламат» і пабег да Сцяпанава.

      Калі ён зайшоў, Сцяпанаў клаў на апарат тэлефонную трубку. Вінярскі глянуў яму ў вочы і ўсё зразумеў.

      – Трэба жонцы званіць… – ціха сказаў Сцяпанаў.

      Вінярскі прысеў на крэсла каля парога. У вісках у яго тахкала: «Гэта я – забойца, я – забойца, я – забойца…»

      VII

      Дождж на пахаванні – заўсёды натуральна; прырода нібы сама смуткуе па нябожчыку, плача, шкадуе яго… Рэдкі дождж, нізкія цёмныя хмары, крыжы, помнікі, пах сырой могілкавай цвілі, высокія, мокрыя, строгія дрэвы, кроны якіх абляпілі чорныя вароны і зрэдку крычаць, у тон ціхаму галашэнню… Усё гэта так падыходзіць да настрою людзей, што сабраліся разам, кінуўшы ўсе справы, на самую важную ў жыцці, самую страшную цырымонію – назаўсёды закапаць у зямлю аднаго з іх.

      Зрэшты, людзей на пахаванне Стэльмаха прыйшло нямнога. Дождж, нібы разумеючы, што гэта на развітанне, шчодра крапіў труну, белы, мёртвы твар чалавека ў труне, церусіўся

Скачать книгу