LITMIR.BIZ

      – Black don’t crack! – жартуе Тунтэматон, калі па вяртанні я расказваю ёй пра гэты выпадак.

      Яна таксама выглядае нашмат маладзей за свой узрост.

      31

      – У Судане зусім нядаўна скончылася грамадзянская вайна, і Паўднёвы Судан аддзяліўся, – адукоўвае мяне Тунтэматон. – Жанчынам там даводзіцца насіць хіджаб. Калі ўбачаць, што нехта без яго, забіраюць у паліцыю за непрыстойныя паводзіны. Хаця што гэта, скажыце, калі ласка, за фармулёўка?

      – І потым кідаюць у турму?

      – Ды не, адпускаюць.

      – Усіх жанчын без хіджаба хапаюць? І цябе, і мяне могуць схапіць?

      – Чапляюцца толькі да жанчын з Паўднёвага Судана. Калі нехта з Паўночнага, то ўжо не чапаюць. Замежніцы каля амбасады ў шортах ходзяць – ніхто ім слова не кажа.

      – А ў Паўночным і Паўднёвым Суданах хіба людзі адрозніваюцца знешне?

      Тунтэматон крыху марудзіць з адказам, шукае словы. Тэма датклівая, але, назіраючы маю неабазнанасць у пытанні, яна ўсё ж тлумачыць, што ў Паўднёвым Судане людзі маюць класічную афрыканскую знешнасць, а на поўначы народ з выгляду святлейшы, там заўважаецца дамешак арабскага насельніцтва.

      – Атрымліваецца, нават па адценні скуры людзей дыскрымінуюць?

      – Атрымліваецца, так.

      Ад Тунтэматон я дазнаюся шмат таго, чаго раней не ведала пра Афрыку, у тым ліку тое, што гаварыць “пра Афрыку” агулам мала калі дарэчна.

      – Алена, я не магу расказваць пра Афрыку, бо яна не ёсць нечым маналітным. Гэтаксама як і Еўропа – гэта ж мноства зусім розных краін і народаў!