Толькі не гавары маёй маме… (зборнік) - Адам Глобус Я кнігу маю

Скачать книгу

он в злобе пугает,

      Наведя пистолет,

      То опять предлагает

      Шоколадных конфет.

      Ты глаза опустила,

      От конфет отвела,

      Распрямилась, схватила

      Пистолет со стола…

      …..

      В схватке пули жужжат,

      Офицер с конвоиром,

      В пол уткнувшись, лежат…

      Што-што, а смерць у пiянерскай паэзii мяне зусiм не палохала, яна наадварот нават весялiла. Ну i як можна было не смяяцца, калi атрад спяваў хорам наступныя словы пра чарговага пiянера-героя, якi загiнуў у смяротнай схватцы з ворагамi?!

      Гремело у дальней ложбинки.

      Кончался стремительный бой.

      Не тая, ложились снежинки

      На мальчика в пуще лесной.

      Мы смяялiся, бо радкi з афiцыйнай лагернай паэзii вельмi нагадвалi неафiцыйную лiрыку, накшталт:

      Я спросил электрика Петрова:

      «Почему ў Вас на шее провод?»

      Ничего Петров не отвечает.

      Тихий ветер труп его качает.

      Былi ў падпольнай лiрыцы i больш кранальныя, эратычныя вобразы:

      Дзевачка ноччу злавiла таксi.

      Цiха шафёр ёй сказаў «Адсмакчы!»

      Доўга смактала бедная Зiна.

      Месяц ад Зiны смярдзела бензiнам.

      Каб скончыць з усёй пiянерлагернай паэзiяй, артэкаўскай i неартэкаўскай, я працытую табе яшчэ адзiн урывачак з афiцыёзнага вершыка-дрындушкi.

      Там жывуць узбекi, беларусы.

      Дзецi розных брацкiх нам краiн,

      Пасланцы В’етнама i iндусы —

      Сваякi па духу, па крывi.

      Гэта лагер вечнага сяброўства,

      Дзе расце, мужнее чалавек.

      Гэта месца добрага знаёмства,

      Гэта ён – наш сонечны Артэк!

      Ура! Таварышы! Ура! Ну, вядома, блiжэйшых сваякоў за iндусаў беларусы нiколi не мелi, бо расейцы i ўкраiнцы не рыфмуюцца. А iндусы i беларусы рыфмуюцца, толькi чаму iндусы, а не тунгусы? Га? Але не ў гэтым закавыка, а ў iншым. Гэты вершык з назовам «Лагер Дружбы» мае яшчэ адну каштоўнасць. Яго склаў чалавек, якi адсядзеў за калючым дротам у канцэнтрацыйным сталiнскiм лагеры больш за дзесяць гадоў. І што, спытаеш ты? А нiчога, скажу я. Можа i сапраўды, калi глядзець на Артэк з Гулага, дык ён i нiшто сабе, i дружбаноў можна займець цi проста пазнаёмiцца з кiм цiкавым.

      Да прыкладу, у Артэку я пазнаёмiўся яшчэ з петразаводскiм Ванем, чарнавокiм велiказубым хлопцам. Ён i падараваў мне паштоўку з архiтэктурным краявiдам Кiжоў. На паштоўцы пад сiнюшным небам стаяла шэрая цэркаўка, збудаваная без адзiнага цвiка. Белазубы Ваня расказваў, што ў VIII стагоддзi расейскiя майстры маглi будаваць з адной толькi сякераю. Хто яго ведае, можа, яно i так. Паспрабуй, зацягнi на Поўнач тыя цвiкi. А так, з адной сякераю на плячы, расейскiм каланiстам было ямчэй рухацца на ўсе чатыры бакi ад Масквы. Сякера вельмi зручная рэч у справе мiрнага далучэння чужых земляў да iмперыi. Асаблiва да Расейскай, асаблiва ў VIII стагоддзi, калi ў яе быў ваўчыны апетыт. Хто не згодны? Сякера хутка знойдзе шлях да згоды. І не трэба нiякiх цвiкоў, каб распiнаць i будаваць саборы ў гонар распятых, трэба

Скачать книгу